หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2327

ในตอนที่เจิ้งจูไม่พอใจและสบตากับหูอวี่เตี๋ย

คนที่ถูกเอ่ยชื่อทีหลังก็ส่งสัญญาณเรียกเขาไปนอกห้องเรียน

แม้ว่าเจิ้งจูจะทำหน้าตาสับสน แต่ก็เดินตามหลินมั่วกับหูอวี่เตี๋ยออกไปข้างนอก

“เป็นอะไรไป คุณหนูใหญ่หู

ท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ”

“ยังมีหน้ามาพูดกับฉันอีกเหรอ ?

เมื่อกี้ใครบอกว่าจะกินเครื่องวัดพลังนั่น !”

เมื่อถูกหูอวี่เตี๋ยขุดแผลเก่าอย่างกะทันหัน

สีหน้าของเจิ้งจูก็ดูย่ำแย่ในทันที

“คุณหนูใหญ่หู ที่เรียกฉันออกมาแค่เพื่อจะพูดเยาะเย้ยฉันสินะ

งั้นก็ยินดีด้วย เธอทำสำเร็จแล้ว”

“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับไปก่อนนะ”

จะทำอะไรก็ควรไว้หน้าคนอื่นบ้าง นี่คือกฎของโลก

พฤติกรรมแบบนี้ของหูอวี่เตี๋ย

ทำให้เจิ้งจูไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ตอนที่เขากำลังจะหันหลังกลับ

หูอวี่เตี๋ยก็เปิดปากพูดอย่างกะทันหัน

“ฉันไม่ชอบครูฝึกสอนมาใหม่คนนี้มากเลยจริง ๆ

เรียกสักคนให้โยนเขาออกไปเลยเถอะ”

พูดจบ

ฝีเท้าของเจิ้งจูก็หยุดลงทันที

“ฉันว่านะคุณหนูใหญ่หู นี่เธอเยาะเย้ยฉันอีกแล้วเหรอ ?

อยากจัดการหลินมั่ว ไม่ใช่เรื่องที่แค่เธอพูดประโยคเดียวแล้วจะทำได้นะ

ขอแค่ประกาศตัวตนของปู่ให้คนเบื้องบนรู้ โรงฝึกก็…”

พูดถึงตรงนี้ เจิ้งจูก็รู้สึกลางไม่ค่อยดี

หูอวี่เตี๋ยในตอนนี้ สีหน้าดูมืดมนแทบจะออกมมาเป็นน้ำเลย

“ถ้านายจัดการเรื่องนี้ได้ดี สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ก็ไม่สำคัญแล้ว

ถ้าจัดการได้ไม่ดี รู้ผลก็เปลี่ยนอะไร”

หลังจากถอนหายใจอย่างเย็นชา และหันตัวเดินจากห้องไป

ถ้าชาตินี้ มีเรื่องที่เธอเกลียดที่สุด

นั่นคงเป็นคนอื่นที่พูดถึงปู่ของเธอต่อหน้าเธอ

ในแง่ของความสามารถ หูอวี่เตี๋ยก็ไม่เลวและถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะ

แต่ในวันที่รู้ความเป็นต้นมา

หลังจากที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกันอย่างเชื่อฟัง เขาก็เดินไปที่ห้องเรียน

แต่ระหว่างทางเตรียมตัวกลับหอพักของโรงฝึก ก็มีเพื่อนรุ่นเดียวกันหลายคนปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คนที่เห็นหัวโจกเห็นรอยนิ้วมือบนหน้าของเจิ้งจู จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่รื่นเริง

“โห นี่มันเจิ้งจูจากห้องขยะไม่ใช่เหรอ?

เป็นอะไรไป บนหน้านี่ฝีมือใครน่ะ ไม่นึกเลยว่าจะลงมือได้โหดร้ายขนาดนี้ ?”

ความสัมพันธ์ของเจิ้งจูกับอีกฝ่ายไม่ดีอยู่แล้ว

ตอนนี้เมื่อถูกเปิดโปงจุดอ่อนอีกครั้ง สีหน้าของเจิ้งจูก็ต้องดูย่ำแย่เป็นธรรมดา

“เจี่ยงเป้า บ้านนายอยู่เงียบมาสักพักแล้ว

ฉันถูกเขาตบ เป็นเรื่องที่ฉันยินดี ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ

หมาที่ดีไม่ขวางถนนหรอกนะ ไปซะ นายน่ะ !”

ทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าที่เดิมทีมีรอยยิ้มของเจี่ยงเป้าก็จางหายไปทันที

“ไอ้บ้านี่ อุตส่าห์ไว้หน้าแล้วนะ

พวกเรา มาทำให้คุณชายใหญ่ตระกูลเจิ้งของเรากระดูกหลวมกันเถอะ

ในเมื่อต้องการลงมือ เจี่ยงเป้าก็ทำโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เขาก้าวไปข้างหน้าและเหวี่ยงหมัดออกไป