หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2328

แม้ว่าทุกคนล้วนแต่เข้ามาในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ด้วยเส้นสายกับการยัดเงินเหมือนกัน

แต่ทักษะการต่อสู้ของเจี่ยงเป้าก็ไม่เลวเลย เขามีอายุมากกว่าสองถึงสามปี

พลังในการต่อสู้ก็ต้องแข็งแกร่งกว่าเจิ้งจูเป็นธรรมดา

อีกด้าน เจิ้งจูคิดจะหลบก็ไม่ทันแล้ว

เขาจู่โจมดวงตาโตของอีกฝ่าย ทำให้รู้สึกเวียนหัวเหมือนมีดาวล่องลอยในทันที

บวกกับความเจ็บปวดแสนสาหัส

ทำให้เขาคุกเข่าลงโดยไม่รู้ตัว มือก็ปิดตาไว้และสูดอากาศเย็นสบายเข้าเต็มปอด

แต่ทว่าการโจมตีของคู่ต่อสู้ยังไม่สิ้นสุด

ด้วยการผสมผสานระหว่างหมัดและเตะ เจิ้งจูทำได้เพียงปกป้องศีรษะด้วยมือเท่านั้น

จนกระทั่งอีกฝ่ายหยุดลง ร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

มองดูเจิ้งจูที่นอนบนพื้นอย่างสงบปากสงบคำ

เจี่ยงเป้าก็ยิ้มอย่างได้ใจ จากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นและเหยียบไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายโดยตรง

“ขยะ ก็ควรมีความคิดแบบขยะ

กับพี่เป้าของนาย ยังมีอะไรต้องเสแสร้งอีก”

“ถุย ไอ้เวร ทีหลังเจอฉันก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าด้วยนะ

ไม่งั้นฉันเจอนายกี่ครั้ง ก็จะอัดนายเท่าจำนวนครั้งที่เจอ”

เจิ้งจูในตอนนี้โดยกดทั้งหน้าให้ติดกับพื้น

ตอนที่หายใจ กลิ่นโคลนฉุนพุ่งตรงถึงสมอง

เมื่อเทียบกับความคับข้องใจภายใน ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดทางกายเลย

เขาที่ถูกเจี่ยงเป้าเหยียบลงพื้น มือทั้งสองจมลงไปในดินโคลน

ในวินาทีเดียวกัน น้ำตาร้อนก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอัปยศอดสู หรือว่าความเจ็บปวด

ในตอนที่เขารู้สึกคับข้องใจจนอกแทบระเบิด

ก็ได้ยินเสียงตะโกนของผู้หญิงอยู่ข้างหู

“ยกขาหมาๆ ของนายขึ้นมาซะ !”

คนที่มาก็คือหูอวี่เตี๋ย

เห็นว่าเจิ้งจูหายไปนาน เธอก็รอจนอดทนรอไม่ไหว

จึงเดินออกมาดูว่าเขาทำบ้าอะไรอยู่กันแน่

ไม่คิดเลยว่า จากห้องเรียนไปได้ไม่ไกล

หูอวี่เตี๋ยก็ได้เห็นเจิ้งจูถูกเหยียบย่ำบนพื้นอย่างน่าอับอายและป่าเถื่อน

ความสัมพันธ์ของพวกเขาย่ำแย่ยังไง แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมห้อง จะให้อีกคนถูกคนนอกรังแกได้ยังไง

เจี่ยงเป้าเห็นว่ามีคนมา ก็ยิ้มอย่างไม่แยแส

วินาทีต่อมา เขาก็รู้สึกเจ็บหัวเข่าเป็นอย่างมาก

เจี่ยงเป้าร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดอย่างอดไม่ได้ เขาล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“นายชอบเหยียบคนให้จมพื้นมากเลยสินะ”

หูอวี่เตี๋ยพูดพลางยกเท้าดั่งหยกขึ้นมาเหยียบบนใบหน้าของอีกฝ่าย

สำหรับพวกลูกน้องของเจี่ยงเป้า

เห็นว่าหัวโจกสิ้นท่าก็ต้องอยากเข้าไปช่วยอยู่แล้ว

เพียงแต่ตอนที่เตรียมตัวจะลงมือเมื่อครู่

หูอวี่เตี๋ยหันหน้ามาและมองพวกเขาด้วยแววตาที่เย็นยะเยือก !

“พวกนายก็อยากเป็นแบบเขาด้วยสินะ !”

เธอพูดพลางชี้ไปยังเจี่ยงเป้าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า

อีกฝ่ายเหลือบมองขาซ้ายที่บิดเบี้ยวของหัวหน้าตัวเอง จากนั้นก็ตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างควบคุมไม่ได้

ชั่วขณะนั้น ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าเลยสักคน

ส่วนเจี่ยงเป้านอนอยู่บนพื้น ตอนนี้ก็เหงื่อท่วมเพราะความเจ็บปวด

ถึงเขาจะไม่เห็นอาการบาดเจ็บของตัวเอง แต่เมื่อพิจารณาจากความเจ็บปวดแสนสาหัส

ก็รู้ได้ว่าขาซ้ายของเขาต้องหักแล้วอย่างแน่อนน