หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2330

“นี่นายไม่เห็นว่าฉันมีตัวตนอยู่เลยเหรอ ?

นักเรียนของฉัน นายจะรังแกได้ยังไง ?”

พูดจบ ก็มีพลังอาฆาตที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวหลินมั่ว

ลมแรงที่พัดมาอย่างกะทันหัน พัดให้ชุดยาวของเจี่ยงชวนปลิวจนเกิดเสียงดังหวิว

เห็นสถานการณ์ตรงหน้า เจี่ยงชวนเองก็รู้ว่าชายสวมหน้ากากครึ่งหน้าคนนี้เป็นปรมาจารย์

ดังนั้น จึงอ้างชื่อตระกูลเพื่อพูดให้อีกฝ่ายกลัว

“นี่นายหาเรื่องตายอยู่นะ

กล้าดียังไงมาสอดเรื่องของตระกูลเจี่ยงอย่างเราในเกียวโต !”

คำข่มขู่แบบนี้ หลินมั่วได้ยินมาจนแทบเอียนแล้ว

“ฉันบอกแล้วไง นักเรียนของฉัน จะให้นายมารังแกได้ยังไง

ชอบตบนักใช่ไหม ?

วันนี้ฉันจะให้นายลองเองบ้างสักครั้ง”

พูดจบ หลินมั่วก็ง้างฝ่ามือ

เพี้ยะ !

ตามมาด้วยเสียงดังคมชัด

เจี่ยงชวนลอยกระเด็นออกไปราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่น

“เอาล่ะ เรากลับกันเถอะ !”

หลังจากปัดๆ มือ หลินมั่วก็พูดกับหูอวี่เตี๋ยและเจิ้งจู

แต่ในตอนนี้

หลินมั่วก็รู้สึกขนลุกวาบ

สองมือของเขาไขว้กันตรงอกตามสัญชาตญาณทันที

วินาทีต่อมา พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่กระจายไปตามแขนและทั่วร่างกายของหลินมั่ว

หลังจากถอยหลังไปหลายสิบก้าว

หลินมั่วถึงได้รักษารูปลักษณ์ให้คงเดิม

เงยหน้าขึ้นมอง มีชายชราคนหนึ่งยืนก้มตัวอยู่

ในตอนนี้ เหล่านักเรียนห้อง 3 เห็นเจิ้งจูกับหูอวี่เตี๋ยไม่กลับไปสักที

จึงวิ่งออกมาด้วยความแปลกใจ

หัวโจกที่พาเพื่อนออกมาก็คือเฝิงเข่อ ลูกน้องสุดภักดีของเจิ้งจู

เมื่อเห็นชายชราคนนี้ เขาก็ผงะทันที

“ยอดเลย…นี่มันท่านรองผอ.!”

สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวทางฝั่งของเฝิงเข่อ

ชายชราคนนี้ก็มองไปยังกลุ่มนักเรียนที่วิ่งออกมา

จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำและเย็นชา

“ภายในสถานศึกษา มีกฏห้ามสู้กันเป็นการส่วนตัว

นี่เป็นครั้งแรก !”

คำพูดนี้แฝงไปด้วยคำเตือนที่แข็งแกร่ง

“ผมจะจำไว้ครับ ท่าน”

หลังจากที่หลินมั่วตอบ

ในห้องเรียนโรงฝึก

หลังจากที่นักเรียนคนอื่นไปกันหมดแล้ว

หลินมั่วละทิ้งอุปกรณ์การปลอมตัวทั้งหมด นั่งขัดสมาธิและฝึกฝนอย่างเงียบๆ

ในตอนนี้ทั้งสองหูก็ได้ยินการเคลื่อนไหว

ในที่ห่างไกล มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งดังขึ้น

หลังประตูใหญ่ถูกเปิดออก เจิ้งจูก็เข้าไปในห้องเรียนด้วยใบหน้าที่มีคราบสกปรก

“ครูฝึกสอน ที่พูดเมื่อตอนกลางวันนี่จริงหรือเปล่า ?”

หลินมั่วลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมา

เจิ้งจูเมื่อตอนกลางวันยังหยิ่งยโสอยู่เลย ตอนนี้มีรอยช้ำเต็มตัวไปหมด

เบ้าตาซ้ายของเขาก็เขียวช้ำหนักกว่าเดิม

“พูดจริงเรื่องอะไร ?”

“เหมือนว่านายจะถูกคนพวกนั้นอัดจนเบลอเลยนะ

จิ๊ๆๆ ลงมือได้โหดมาก ดูหน้าบวมๆ ของนายสิ คนที่บ้านคงจำหน้าไม่ได้แน่”

เจิ้งจูน้ำตาไหลพราก เพิกเฉยต่อเรื่องตลกของหลินมั่วและถามซ้ำอีกครั้ง

“ครูฝึกสอน ที่พูดก่อนหน้านี้ คุณพูดจริงหรือเปล่า ?”

เขาเองก็รู้ดี เดิมทีในโรงฝึกไม่มีครูฝึกสอนคนไหนที่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา

เหตุผลหนึ่งก็เพราะความสัมพันธ์กับครอบครัว

อีกเหตุผลคือปัญหาด้านคุณสมบัติ

หากใครมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ เขาจะไม่ต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อเริ่มต้นเส้นทางที่ไร้ประโยชน์นี้หรอ