หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 237

หลินมั่วตามหลังโจวเจ๋อไปตลอดทาง จนมาถึงถนนออกนอกเมืองที่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน

มองดูรอบๆ ไม่มีใคร หลินมั่วจึงเหยียบคันเร่ง และชนเข้าไปโดยตรง

“เวรเอ๊ยแม่ง ขับรถเป็นหรือเปล่าวะ!”

“ไอ้สารเลว กล้ามาชนฉัน ฉันฆ่าแกตายแน่!”

โจวเจ๋อที่มีกลิ่นเหล้าติดไปทั้งตัว ลงจากรถพร้อมพูดไปด่าไป

หลินมั่วก้มหน้าเดินเข้าไป ต่อยโจวเจ๋อสลบเพียงหมัดเดียว ลากเขาเข้าไปในรถของตัวเอง และขับรถจากไป

มาถึงป่ารกร้างแห่งหนึ่ง หลินมั่วลากโจวเจ๋อออกมาแล้ว

ตอนนี้โจวเจ๋อจำหลินมั่วได้ รู้สึกหวาดกลัว “แก...แกจะทำอะไร”

“หลินมั่ว ฉันขอเตือนแกไว้หน่อยนะ ฉันเป็นคนของตระกูลโจวนะโว้ย”

“แกกล้ามาแตะผมฉันแม้แต่เส้นเดียว ตระกูลโจวก็ไม่มีทางปล่อยแกไปแน่!”

หลินมั่วยิ้มเยาะ เตะไปที่หน้าอกของโจวเจ๋อ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โจวเจ๋อ ฉันเคยบอกไปแล้ว ถ้ายั่วยุฉันอีก แกก็ต้องตาย!”

“ดูเหมือนว่า แกจะทำเป็นหูทวนลมกับคำพูดฉันสินะ!”

โจวเจ๋อสีหน้าหวาดผวา “ฉัน...ฉันไม่เชื่อว่าแกจะกล้าฆ่าฉัน!”

หลินมั่วมองไปรอบๆ “ไม่ฆ่าแก ฉันจะพาแกมาที่นี่ทำไมล่ะ”

โจวเจ๋อมองไปรอบๆ และสุดท้ายก็ตกใจกลัว พูดเสียงสั่นเครือ “พี่ชาย ฉัน...ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว...”

“แต่เรื่องครั้งนี้ ฉันก็โดนคนอื่นบงการมาอีกที...”

“ฮั่ว...ฮั่วซิ่งเซวียนแห่งตระกูลฮั่วในเมืองเอกประจำมณฑล เขาให้ฉันทำแบบนี้...”

“เขาต้องการฮุบอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ บอกว่าหลังจากที่ทำสำเร็จ จะช่วยฉัน...ช่วยฉันกอบกู้ตัวตนของทายาทแห่งตระกูลโจวกลับมา...”

หลินมั่วแกล้งทำเป็นประหลาดใจ “ฮั่วซิ่งเซวียนเหรอ”

“พวกเราก็แค่ไม่เข้าร่วมสมาคมเภสัชกรรมเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้กันหรอกนะ”

“แกคิดจะโกหกฉันใช่ไหม”

โจวเจ๋อรีบพูด “พี่ชาย ฉันจะกล้าโกหกคุณได้ยังไง”

“เป็นสมาคมเภสัชกรรมจริงๆ เขา...สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่แค่อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ เขา...เขายังต้องการภรรยาของคุณด้วย...”

“เขาบงการเรื่องเหล่านี้ ฉันก็แค่ช่วยเป็นคนกลางให้ก็เท่านั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยจริงๆ นะ...”

หลินมั่วขมวดคิ้วแน่น สีหน้าดูสับสนมาก ราวกับว่าเขาจะกลัวอิทธิพลของฮั่วซิ่งเซวียน

โจวเจ๋อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว “พี่ชาย ฉัน...ฉันบอกไปหมดแล้ว คุณยกโทษให้ฉันเถอะ...”

“ฉันสาบาน ต่อไปฉันจะไม่กล้าสู้กับคุณแล้ว...”

“ต่อไปอยู่ที่เมืองก่วงหยาง เมื่อพบคุณ ฉันก็จะเดินอ้อมไป”

“คุณเห็นฉันเป็นลมตด ปล่อยฉันไปเถอะ...”

หลินมั่วเหลือบมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โจวเจ๋อ ฉันให้โอกาสแกครั้งหนึ่งก็ได้!”

“แต่ว่า แกจงจำไว้ ว่ามีเพียงแค่โอกาสเดียวเท่านั้น”

“ต่อไปถ้ายั่วยุฉันอีก มันก็จะไม่จบง่ายๆ แบบนี้แน่!”

พูดจบ หลินมั่วตบไหล่โจวเจ๋อเบาๆ “เรื่องคืนนี้ ห้ามบอกใครเด็ดขาด!”

“ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะฆ่าแก!”

โจวเจ๋อพยักหน้างกๆ “พี่ชาย คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่มีทางหลุดปากบอกใครแน่!”

หลินมั่วหันหลังจากไป

เดินไปถึงในรถ หลินมั่วก็โทรศัพท์หาเหลาหู่ อย่าเพิ่งฆ่าหลี่เฉียงก่อน

โจวเจ๋อมองดูหลินมั่วเดินไปไกลแล้ว ความตื่นตระหนกในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ กลายเป็นความโกรธ

ได้ยินเสียงรถขับไปไกลแล้ว โจวเจ๋อรีบพูดด้วยเสียงที่เดือดดาลว่า “นายแซ่หลิน แกรอเลย!”

“ถ้าไม่ฆ่าแกตาย ฉันก็ไม่ใช่คน!”

พูดจบ โจวเจ๋อก็พยายามลุกขึ้นให้ได้ กลับพบว่าขาทั้งสองข้างของเขาชาไปหมด ลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย