หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2376

หลังจากฟังสวี่ปั้นซย่าแนะนำตัวเองเสร็จ

เหล่านักปรุงอาหารยาก็มองตากันพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความหมายเป็นนัย

มีเพียงเนี่ยชิงเฟิงที่หัวเราะขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“ตาเฒ่าเซียงหยาง พูดไม่คิด คนรักเขาหึงแล้วนั่น”

พูดจบทุกคนก็หัวเราะเฮฮากัน

สวี่ปั้นซย่าที่ถูกออกวัตถุประสงค์ออกก็หน้าแดงก่ำขึ้นมา

เธอหยิกไปที่เอวของหลินมั่วอย่างจังด้วยความเขิน

หลินมั่วเจ็บจนหายใจชะงักไปครู่หนึ่ง

ขณะที่เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่ว

ฟังยวนก็วิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ

“ทำความเคารพอาจารย์ลุงกับผู้อาวุโสทุกท่านครับ”

“อาจารย์ให้ผมมารับผู้อาวุโสทุกท่านไปยังสภาอาวุโสครับ”

ตอนที่เขาทำความเคารพ

เนี่ยชิงเฟิงก็ขมวดคิ้วขึ้น

“เสี่ยวยวน หลายปีมานี้ ศิษย์น้องของเจ้าออกไปสร้างเชื่องเสียงมากมาย”

“เหลือแต่เจ้านี่แหละ”

“ถ้าไม่ได้จริงๆ เจ้าไปฝึกกับพวกอาจารย์ลุงก็ได้”

“ดูจากสภาพของเจ้า เจ้าทิ้งทางแพทย์ไปเป็นชาวนาแล้วหรือ”

ขณะนี้ฟังยวนไม่เพียงแต่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายมอมแมมเท่านั้น

บนร่างกายยังเปื้อนโคลนอยู่หลายแห่ง

“อย่างที่อาจารย์ลุงเซี่ยเห็น ศิษย์ไร้ความสามารถและยินดีที่รับใช้อาจารย์ไปตลอด”

“ที่เห็นสภาพเป็นเช่นนี้ เพราะศิษย์ทำงานอยู่ในสวนสมุนไพรตลอดน่ะครับ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนเองแต่งตัวเสียมารยาท

เขาจึงยกมือขึ้นปัดเสื้อผ้าตัวเองเล็กน้อย

ตอนที่เขายังไม่ได้ทำอะไรก็ดีอยู่แล้ว พอเขาปัดเสื้อฝุ่นก็คละคลุ้งขึ้นมา

เนี่ยชิงเฟิงเป่าละอองฝุ่นออกไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เจ้า...”

เดิมทีเขาตั้งใจจะตำหนิ

แต่พอนึกถึงนิสัยของศิษย์คนนี้ เขาก็ปล่อยผ่านไป

“ช่างมัน ช่างมัน นำทางเถอะ”

เมื่อนักปรุงอาหารยาเริ่มทยอยออกไปแล้ว

หลินมั่วถึงเพิ่งสังเกตเห็นคนอายุพอๆ กับตัวเองที่ตามหลังพวกเขาอยู่

เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของหลินมั่ว อีกฝ่ายก็มองมาเช่นกัน จากนั้นก็พยักหน้าทักทายด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ท่าทางที่เรียบง่ายนี้ มีไอของทักษะการต่อสู้ปะทะเข้ามาอย่างรุนแรง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวก็หายไป

คงจะเป็นปรมาจารย์อีกท่าน

หลินมั่วคาดเดาอยู่ในใจพร้อมกับทักทายกลับไปตามมารยาท จากนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้สื่อสารกันต่อ

“เจ้ายังจะกล้าถามอีกหรือ”

“ในการแข่งขันหมอเทวดา พวกประเทศญี่ปุ่นเกือบจะทำให้หน้าแตกแล้ว”

“ความน่าเกรงขามของสมาคมแพทย์ก็ถูกเจ้าทำลายไปจนไม่เหลือชิ่นดี”

“แล้วไหนจะศิษย์ของเจ้าคนนี้อีก ตั้งใจจะให้ไปเป็นเกษตรกรแล้วหรือไง”

เขาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไป

ฟังยวนทำเพียงเกาหัวด้วยความไม่พอใจ

ตอนนั้นเองเนี่ยคงหมิงถึงจะเข้าใจ

พี่ชายคนโตของเขาไม่พอใจการจัดการของสมาคมแพทย์ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จึงมาที่เมืองจิงเพื่อตำหนิเขาโดยเฉพาะ

พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เนี่ยคงหมิงก็ชักสีหน้าทันที

“พี่ใหญ่ พี่กล้าพูดเรื่องนี้ด้วยหรือ”

“ถ้าตอนนั้นพี่ไม่พากันไปใช้ชีวิตชราที่ตุนหวง”

“ก็คงจะไม่มีผู้อาวุโสที่ใช้อายุชราเป็นข้ออ้างในการตามพี่ไปเยอะขนาดนี้”

“พี่ดูพี่สิ ผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ในวันนั้น”

“ตอนนี้เหลือคนงานกี่คนกันล่ะ”

เนี่ยคงหมิงพูดไปพลางหยิบสมุดรายชื่อขึ้นมา

หลังจากเขาเปิดดูคร่าวๆ

เนี่ยชิงเฟิงหน้าแดงขึ้นมา เขาคิดไม่ถึงเลยว่าการกระทำของเขาที่ทำไปอย่างไม่ได้ตั้งใจในตอนนั้น

จะก่อให้เกิดผลกระทบที่ร้ายแรงถึงเพียงนี้