หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2397

สำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้

กำหนดการจัดงานหมดวาระก็ยิ่งใกล้เข้ามาใกล้ทุกที

เครื่องจักรขนาดใหญ่นี้เริ่มเปิดใช้งานอย่างบ้าคลั่ง

ดังนั้นการประชุมในวันนี้เป็นการเรียมรวมประชุมใหญ่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนการจัดงาน

พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ประกอบด้วยห้องโถงสามสิบหกห้อง ห้องโถงหลักที่อยู่ล้อมรอบศูนย์กลางสร้างขึ้นจากพลังหยินหยางและเข็มทิศแปดเหลี่ยมเชื่อมเข้าด้วยกัน

สำหรับสถานที่การจัดประชุมในครั้งนี้แน่นอนว่าต้องอยู่ที่ห้องโถงหลัก

ขณะที่ระฆังดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

สมาชิกที่เข้าร่วมก็ทยอยกันเดินทางมาถึง

แน่นอนว่าผู้ที่สามารถเข้าร่วมการประชุมนี้ได้ล้วนเป็นผู้มีอำนาจระดับสูง

ผู้คนหลั่งไหลมาที่นี่กันอย่างไม่ขาดสาย

สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดก็คือสาวน้อยที่ขี่เสือดำ

“ท่านอาจารย์แม่ ช้าลงหน่อยสิ”

อาสื่อน่าเจ้าถ้ำแห่งถ้ำอิ๋นฉานเดินตามเสี่ยวหมานอยู่ด้านหลัง เรียกได้ว่าเหนื่อยทั้งกายและใจเลยทีเดียว

เดิมทีอาสื่อน่าคิดว่าเจ้าแม่หนอนกู่จะทำให้เหมียวเจียงกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง

การเข้าร่วมการประชุมใหญ่แบบนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้แสดงตัวเป็นครั้งแรก

ก่อนหน้านี้เขากรอกการพูดและท่าทางของผู้นำระดับสูงให้กับเสี่ยวหมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้นก่อนที่จะออกมาก็รับปากไว้ซะดิบดี

แต่เมื่อเห็นอาคารต่าง ๆ ของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่ตั้งสูงตระหง่านแล้ว

เสี่ยวหมายก็ดูเหมือนจะปล่อยตัวตนที่แท้จริงออกมา

มุ่งความสนใจมองไปรอบ ๆ

ทางเดินสั้น ๆ เพียงสิบนาที

เธอก็เดินหลุดออกจากขบวนไปไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้งแล้ว

แต่ทุกครั้งอาสื่อน่ามีสีหน้าอับอาย หลังจากที่ใช้ความอดทนในการเกลี้ยกล่อมแล้วถึงจะพากลับมาที่ขบวนผู้เข้าร่วม

เมื่อเดินอยู่แถวสุดท้ายของขบวน เสี่ยวหมานก็มองหลังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คุณลุง คุณเดินช้ามากเลย

เสี่ยวหมานให้เสี่ยวเหยพาคุณไปด้วยเอาไหม?”

ท่ามกลางเสียงอ่อนนุ่มมีความเป็นห่วงแฝงอยู่ด้วยเล็กน้อย

เมื่อได้ยินคำถามของเธอ

ผู้ชายที่อยู่หน้าเสี่ยวหมานก็ค่อย ๆ หันหน้ามา

มีเพียงแค่แววตาที่เหลือบมองมาเท่านั้น

มือเท้าทั้งสี่ของเสือดำก็อ่อนแรงลงในทันที

เหมือนกับพบเห็นศัตรูที่ฟ้าประทานในเวลาเดียวกัน นอนคว่ำลงกับพื้นร้องหงิง ๆ น้อยอกน้อยใจ

“เสี่ยวเหย ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ยไม่คิดเลยว่าจะมาตกม้าตายในเวลาสำคัญแบบนี้

รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้าอย่าขี้เกียจสิ”

เสี่ยวหมานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็คิดว่าเสี่ยวเหยขี้เกียจไม่ยอมให้คนอื่นขี่หลัง

ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกแค่ลมหายใจของตัวเองหยุดลง

“ทะ ทะ...ท่าน!”

ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้!

บางคนตลอดชีวิตนี้ก็ไม่ได้เจอกับเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่

ไม่เพียงแต่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่คิดเลยว่าตัวเองยังตำหนิอีกฝ่ายด้วย

เมื่อนึกถึงจุดนี้อาสื่อน่าก็รู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว

โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้คิดหยุมหยิมอะไร

เพียงแค่ยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

“ใช้ได้ ๆ การเปลี่ยนหัวหน้าพันธมิตรในครั้งนี้ในที่สุดสมาชิกก็ได้มากันครบหมดแล้ว”

หลังจากที่ยื่นมือมาลูบหัวเสี่ยวหมาน

ชายหนุ่มก็หันกลับเดินเข้าไปในห้องโถงหลักของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

หลังจากที่อีกฝ่ายเดินไปแล้ว

อาสื่อน่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แม่เจ้านี่มันน่าตื่นเต้นเกินไปแล้ว

“เจ้าแม่หนอนกู่ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

เป็นเพราะว่าเสี่ยวหมานยังเด็กประกอบกับสถานะไม่ใช่คนธรรมดา

อาสื่อน่าก็อาศัยประโยชน์นี้เข้าไปในการประชุมใหญ่ด้วย