หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2400

“เหล่าเนี่ย นายว่าฉันทำแบบนี้มันถูกหรือผิดกันแน่?”

เซวียนเหยียนหมิงยืนมองพระจันทร์สุกสกาวที่ขึ้นอยู่ทางนอกหน้าต่างแล้วถามขึ้น

และที่ด้านหลังเขา

เนี่ยคงหมิงที่งีบหลับก็ยังคงหลับตาทั้งสองข้าง

“นอกเสียจากว่าพวกเราสามารถที่จะปกป้องพวกเขาได้

แต่ว่าตาเฒ่าเซวียนเหยียนพวกเราก็แก่แล้วนะ

มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว”

“วิถีแห่งฟ้ามีกฎ อายุขัยมีขีดจำกัด

ในยุคสมัยนี้ถึงอย่างไรก็ต้องพึ่งพาการสนับสนุนของพวกคนหนุ่มสาว”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้

เนี่ยคงหมิงก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้

การต่อสู้นองเลือดของแดนใต้และแดนเหนือทำให้เกิดรอยแผลที่ไม่อาจลบเลือนได้แก่ประเทศจีน

เด็กรุ่นใหม่หลายหมื่นคนต้องตายอย่างอนาจท่ามกลางสงครามกลางเมือง

เป็นผลให้ศิลปะการต่อสู้ประเทศจีนเกิดช่องว่างช่วงเวลาขึ้น

หลายปีมานี้ต้องอาศัยกำลังสนับสนุนของคนรุ่นเก่าเช่นพวกเขามาโดยตลอด

ตอนนี้ในที่สุดยุคสมัยใหม่ก็ได้เติบโตขึ้นแล้ว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เนี่ยคงหมิงก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ถึงแม้ว่าพวกเราจะแก่แล้ว แต่บางคนก็ยังอายุน้อยอยู่”

“ถ้าอยากให้พวกเขาประสบความสำเร็จได้อย่างสมบูรณ์ก็ยังต้องผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายอย่างโชกโชน

นี่คือชีวิตของพวกเราและก็เป็นชีวิตของพวกเขาด้วยเช่นกัน”

เมื่อพูดจบ

บรรยากาศภายในห้องก็เงียบสงบลง

เวลาผ่านไปนาน

เซวียนเหยียนหมิงก็ถอนหายใจยาวแล้วพูดขึ้น

“เอาละ งั้นก็ทำตามแผนการที่จัดการไว้เถอะ

นายพูดถูกดาบล้ำค่าก็ยังจำเป็นต้องการเลือด”

“และฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เรื่องในปีนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งโดยเด็ดขาด!

พวกงูพิษที่หลบซ่อนตัวพวกนั้นฉันจะต้องจับตัวมันออกมาให้ได้”

ในเวลานี้ลมหนาวที่ปะปนไปด้วยความคับแค้นหนาวเข้ากระดูกเป็นพิเศษอย่างชัดเจน

...

อีกทางด้านหนึ่ง

เรือนด้านหลังคฤหาสน์

ไป๋เมี่ยนหลังยังคงค้นคว้าเครื่องมือและพิษพวกนั้นตลอดทั้งวันทั้งคืน

“นายท่าน ท่านจะเข้าร่วมการเปลี่ยนวาระดำรงตำแหน่งไหมครับ?”

ทันใดนั้นฉางเหวินผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างก็ถามขึ้น

ไป๋เหมี่ยนหลังที่กำลังมีสมาธิจดจ่ออยู่นั้นก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน

วินาทีต่อมา ทันใดนั้นเขาก็ร้องตะโกนเสียงแหบแห้งออกมาด้วยความเจ็บปวด

ในเวลานี้ ไป๋เหมี่ยนหลังกลับไม่มีท่าทีตอบสนอง

หลังจากที่ขยับแว่นที่อยู่บนใบหน้าแล้ว เขาก็รีบบันทึกปฏิกิริยาของลูกน้องทันที

หลังจากนั้นผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง

ฉางเหวินนอนขดตัวอยู่บนพื้นก็ค่อย ๆ สงบนิ่งลง

ส่วนบนมือไป๋เหมี่ยนหลังก็มีกระดาษประมาณสิบแผ่นที่เขียนไว้เต็มไปหมด

จนถึงตอนนี้ปากกาจดบันทึกบนมือไป๋เหมี่ยนหลังก็หยุดลง แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง

“เห็นทีผลลัพธ์จะได้ผลพละกำลังของนายเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลย”

ถึงแม้ว่าฉางเหวินอ่อนแอมาก แต่ก็รู้สึกซาบซึ้งที่พยายามอย่างเต็มที่

“ขอบคุณนายท่านสำหรับรางวัล!”

“เอาล่ะ ๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของฉันสร้างภูมิต้านทานขึ้นมา

ของดี ๆ แบบนี้ก็คงไม่ตกถึงนายหรอก”

“พักผ่อนซะ อีกเดี๋ยวจะให้พวกชื่อเลี่ยนกับหยินหวนมาพาตัวไป”

“อีกอย่างถือโอกาสสองสามวันนี้พวกนายจะได้ไปที่เกาะงูชุม

ของพวกนั้นคนนอกไม่ควรที่จะได้รับรู้จะต้องปิดบังเอาไว้ให้ดี”

จากนั้นไป๋เหมี่ยนหลังก็ไม่ได้สนใจเขาอีก

หันกลับไปศึกษาบันทึกที่อยู่ในมือต่อ