หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2429

"คืออย่างนี้นะครับ แม่ของผมเจ็บไข้ได้ป่วยเพราะทำงานหนักสะสม

หลายปีมานี้แค่พอนอนลงก็ไอแล้ว ไปหาหมอที่โรงพยาบาลใหญ่หลายแห่ง"

"หมอใจดำพวกนั้นล้วนบอกว่าวัณโรคของแม่เข้าสู่ระยะสุดท้ายแล้ว ไม่มีทางที่จะช่วยเธอได้แล้ว"

พูดถึงตรงนี้เบ้าตาของหยางโก่วเซิ่งก็ค่อย ๆ เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

"ดังนั้นผมได้ยินมาว่าท่านเป็นหมอเทวดาคนใหม่ของประเทศเรา

จึงเดินทางจากเมืองพานหยางมาหาท่านถึงที่นี่

คิดว่าในเมื่อท่านเป็นหมอเทวดาที่เก่งที่สุด ท่านก็น่าจะมีวิธีช่วยแม่ของผมให้รอด"

หลังจากฟังอีกฝ่ายพูดจบ

หลินมั่วก็เข้าใจจุดประสงค์ของหยางโก่วเซิ่งคนนี้ทันที

เดินทางหลายพันไมล์มาตามหาหมอเพื่อรักษาแม่ ถึงว่าเป็นคนมีความกตัญญูมาก

"ไม่มีปัญหา อีกไม่กี่วันผมก็ต้องเดินทางผ่านไปทางชายแดนใต้พอดี

เมื่อถึงเวลานั้นผมจะแวะไปดูอาการวัณโรคของแม่คุณ"

หลังจากได้ยินหลินมั่วตอบตกลง

หยางโก่วเซิ่งก็เช็ดน้ำตาที่หางตาอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็ยื่นมือไปกุมมือของคนที่อยู่ตรงหน้าไว้แน่น "หมอหลิน ขอบคุณมากจริง ๆ ครับ"

"พวกเขาทั้งหมดบอกว่า เมื่อถึงมือหมอเทวดาแค่กินยาโรคก็หายขาด

แม่ของผมมีเทวดาผู้ช่วยให้รอดแล้ว"

ในเวลานี้หลินมั่วกลับมีเหงื่อออกเล็กน้อย

ถึงมือหมอเทวดาแค่กินยาโรคก็หายขาดงั้นเหรอ

ข่าวโคมลอยนี้ดังออกมาจากที่ไหนกัน

แน่นอนว่านี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการที่หลินมั่วจะช่วยเหลือความกตัญญูของอีกฝ่าย

และอีกอย่างคนที่เป็นหมอก็ไม่ใช่เพื่อรักษาโรคให้หายเหรอ

ส่วนหยางโก่วเซิ่งหลังจากกระโดดโลดเต้นไปพักหนึ่งก็หันหลังวิ่งกลับไปที่นั่งของตัวเอง

จากนั้นก็หยิบหน่อไม้แห้งที่พันไว้อย่างเรียบร้อยออกมาจากกระเป๋าสะพายที่ชำรุดทรุดโทรม

แล้วก็วิ่งกลับมายัดมันไว้ในมือของหลินมั่ว

"หมอหลิน นี่คือน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ

หลายปีมานี้เงินออมของครอบครัวได้ใช้ไปกับการพาแม่ไปหาหมอหมดแล้ว"

"แต่ท่านมั่นใจได้เลยว่าหลังจากนี้ผมจะต่อยมวยใต้ดินให้มากขึ้น

น่าจะพอรวบรวมค่ารักษาพยาบาลให้ได้อย่างแน่นอน"

คนซื่อตรง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายขนาดนั้น

หลินมั่วก็มองทะลุจุดนี้เช่นกัน มองดูจากรองเท้าขาดๆ คู่นั้นบนเท้าของอีกฝ่ายก็พอจะบ่งบอกถึงบางอย่างได้

เขาโยนหน่อไม้แห้งในมือ

เสียงหัวเราะฮาๆ ของหลินมั่วก็ดังขึ้น

"ค่ารักษาพยาบาลแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"

หลังจากผ่านไปสักพัก

กล้ามเนื้อของเขาก็แข็งตัวและขยายตัวทันที เอ็นเส้นหนึ่งเหมือนกับรากต้นไม้ปูดขึ้นบนผิวหนัง

รู้สึกถึงพลังที่เปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างฉับพลัน

ชายหนุ่มญี่ปุ่นคนนี้อดไม่ได้ที่จะหายใจออกมาอย่างมีความสุข

"สบายตัวมาก"

"ท่านอาจารย์ ข้าสัญญาว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จ"

พูดจบเขาก็กระโดดขึ้นเวทีทันที

ในเวลานี้ฝั่งตรงข้ามยังเป็นตัวแทนระดับมณฑล

เนื่องจากสองเกมก่อนหน้านี้เห็นว่าอีกฝ่ายแทบจะไม่มีผู้มีฝีมือออกมาอีกแล้ว

คิดว่าคนมีฝีมือของพวกญี่ปุ่นกลุ่มนี้หมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

ดังนั้นเขาจึงขึ้นเวทีเตรียมพร้อมที่จะแสดงท่าทางที่สง่างาม

ทันทีที่มีคำสั่งเริ่มเกมของกรรมการออกมา

เขาเพิ่งจะเตรียมใช้กลอุบาย

ชายหนุ่มญี่ปุ่นก็วิ่งตรงมา

ท่วงท่าที่รวดเร็วนั้นทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

วินาทีต่อมาเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บริเวณท้องน้อย