หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2436

วิชาโบราณมั่วหยิน เป็นศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานจากสำนักศิลปะการต่อสู้มากมาย

ศิลปะการต่อสู้แขนงนี้โดดเด่นด้านการโจมตีด้วยอาวุธ และความว่องไวในสังหารระยะประชิด

สิ่งที่น่ากลัวมากกว่านั้นคือความว่องไวดุจสายลมเมื่อต่อสู้โจมตี

วิชาโบราณมั่วหยินนี้มีมาตั้งแต่สามร้อยกว่าปีก่อน และมันได้สูญหายไปตามกาลเวลา

ไม่คิดเลยว่าในวันนี้ จะได้เห็นมันอีกครั้งจากคู่ต่อสู้ของตัวเอง

ก่อนหน้านี้เด็กที่เขาเคยนึกดูถูก กลับใช้ศิลปะการต่อสู้โบราณบีบให้ฝ่ายของตนเกือบจะเผยความลับออกมา

และตอนนี้อีกฝ่ายก็ยังได้เอาชนะผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของฝ่ายตนอีกด้วย

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งของเรื่องนี้มีผลมาจากความประมาทของนายน้อยแห่งวังสวรรค์

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใดในการต่อสู้

แต่สิ่งที่สามารถมั่นใจได้นั่นคืออีกฝ่ายก็มีฝีมือเช่นกัน

ถ้าเขาใช้อาวุธโจมตีศัตรูตั้งแต่แรก คงจะไม่มีจุดจบแบบนี้

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น นักพรตฮาจิมันโมโหจนหายใจไม่ทั่วท้อง

เขารู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองกำลังถูกล้อเล่นอยู่

การแข่งขันในครั้งนี้จบลง

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ถามอย่างสงสัย

“ผู้อาวุโสเซวียนเหยียน ท่านยังไม่ไปเตรียมการแข่งขันให้พวกเขาอีกเหรอ”

ตั้งแต่การประลองเริ่มต้นขึ้น

เซวียนเหยียนหมิงเลือกใช้กลยุทธิ์การแข่งขันอย่างอิสระมาตลอด

เขาปล่อยให้เหล่าผู้เข้าแข่งขันเลือกสมาชิกมาลงแข่งตามใจชอบ

จนกระทั่งการแข่งขันได้เดินทางมาถึงครึ่งหลัง

หากต้องการได้ชัยชนะ ในตอนนี้เขาควรจะต้องเป็นคนออกโรงเตรียมกลยุทธิ์ในการแข่งขันด้วยตัวเอง

และสุดท้าย ผู้เข้าแข่งขันที่แข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายก็จะได้สู้กัน

แต่เมื่อได้ยินคำถามของผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้

เซวียนเหยียนหมิงกลับส่ายหน้าเบาๆ

“ช่างเถอะ ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง

การประเมินฝีมือของคู่ต่อสู้ ก็เป็นหนึ่งในความสามารถที่ต้องมี

จะโจมตีและรับมืออย่างไรก็ให้พวกเขาเป็นคนตัดสินใจ”

“เด็กหนุ่มย่อมมีความคิดเป็นของพวกเขา

ไม่ว่าผลการแข่งขันจะเป็นเช่นไร ผมแค่อยากให้พวกเขาได้เรียนรู้จากการแข่งขันในครั้งนี้มากกว่า

นี่เป็นความปรารถนาแรกที่พวกเราจัดการแข่งขันขึ้น”

สิ้นเสียงของเขา

ขู่จื้อและผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

จากนั้นพวกเขาก็นั่งดูการแข่งขันต่ออย่างเงียบๆ

เมื่อลงแข่งก็เหมือนกับเอาอาหารของตัวเองไปให้อีกฝ่ายฟรีๆ

ในตอนนี้ เขาเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา

“อะไรกัน คนพวกนั้นบอกว่าหน่วยสนับสนุนกำลังอยู่ระหว่างทางมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ

ทำไมยังไม่ถึงอีก”

ในขณะนั้นเอง กรรมการของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก็เดินมาหาพวกเขา

“หลังจากนี้พวกคุณยังจะส่งใครลงสนามอีกไหม”

ถึงแม้น้ำเสียงจะฟังดูปกติ

แต่ทุกคนกลับฟังออกว่านี่คือการเย้ยหยัน

ถึงแม้พวกเขาจะไม่พอใจ

แต่ก็ต้องทำใจยอมรับว่า พวกเขาไม่อยากลงสนามไปมอบอาหารให้อีกฝ่ายฟรีๆ อีกแล้ว และพวกเขาก็ไม่มียอดฝีมือที่จะให้ลงแข่งแล้วด้วย

สถานการณ์ที่จนมุม

ทำให้นักพรตฮาจิมันจำใจส่ายหน้าปฎิเสธ

“ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ของพวกเรายังเดินทางมาไม่ถึง

พรุ่งนี้ค่อยแข่งต่อเถอะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น กรรมการจึงกลั้นความสะใจเอาไว้ก่อนจะเดินมารายงานข่าวให้เซวียนเหยียนหมิงรู้

เพราะเหตุนี้จึงทำให้การประลองในวันที่สองจบลง