หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2436

วิชาโบราณมั่วหยิน เป็นศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานจากสำนักศิลปะการต่อสู้มากมาย

ศิลปะการต่อสู้แขนงนี้โดดเด่นด้านการโจมตีด้วยอาวุธ และความว่องไวในสังหารระยะประชิด

สิ่งที่น่ากลัวมากกว่านั้นคือความว่องไวดุจสายลมเมื่อต่อสู้โจมตี

วิชาโบราณมั่วหยินนี้มีมาตั้งแต่สามร้อยกว่าปีก่อน และมันได้สูญหายไปตามกาลเวลา

ไม่คิดเลยว่าในวันนี้ จะได้เห็นมันอีกครั้งจากคู่ต่อสู้ของตัวเอง

ก่อนหน้านี้เด็กที่เขาเคยนึกดูถูก กลับใช้ศิลปะการต่อสู้โบราณบีบให้ฝ่ายของตนเกือบจะเผยความลับออกมา

และตอนนี้อีกฝ่ายก็ยังได้เอาชนะผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของฝ่ายตนอีกด้วย

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งของเรื่องนี้มีผลมาจากความประมาทของนายน้อยแห่งวังสวรรค์

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใดในการต่อสู้

แต่สิ่งที่สามารถมั่นใจได้นั่นคืออีกฝ่ายก็มีฝีมือเช่นกัน

ถ้าเขาใช้อาวุธโจมตีศัตรูตั้งแต่แรก คงจะไม่มีจุดจบแบบนี้

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น นักพรตฮาจิมันโมโหจนหายใจไม่ทั่วท้อง

เขารู้สึกเหมือนชีวิตของตัวเองกำลังถูกล้อเล่นอยู่

การแข่งขันในครั้งนี้จบลง

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ถามอย่างสงสัย

“ผู้อาวุโสเซวียนเหยียน ท่านยังไม่ไปเตรียมการแข่งขันให้พวกเขาอีกเหรอ”

ตั้งแต่การประลองเริ่มต้นขึ้น

เซวียนเหยียนหมิงเลือกใช้กลยุทธิ์การแข่งขันอย่างอิสระมาตลอด

เขาปล่อยให้เหล่าผู้เข้าแข่งขันเลือกสมาชิกมาลงแข่งตามใจชอบ

จนกระทั่งการแข่งขันได้เดินทางมาถึงครึ่งหลัง

หากต้องการได้ชัยชนะ ในตอนนี้เขาควรจะต้องเป็นคนออกโรงเตรียมกลยุทธิ์ในการแข่งขันด้วยตัวเอง

และสุดท้าย ผู้เข้าแข่งขันที่แข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายก็จะได้สู้กัน

แต่เมื่อได้ยินคำถามของผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้

เซวียนเหยียนหมิงกลับส่ายหน้าเบาๆ

“ช่างเถอะ ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง

การประเมินฝีมือของคู่ต่อสู้ ก็เป็นหนึ่งในความสามารถที่ต้องมี

จะโจมตีและรับมืออย่างไรก็ให้พวกเขาเป็นคนตัดสินใจ”

“เด็กหนุ่มย่อมมีความคิดเป็นของพวกเขา

ไม่ว่าผลการแข่งขันจะเป็นเช่นไร ผมแค่อยากให้พวกเขาได้เรียนรู้จากการแข่งขันในครั้งนี้มากกว่า

นี่เป็นความปรารถนาแรกที่พวกเราจัดการแข่งขันขึ้น”

สิ้นเสียงของเขา

ขู่จื้อและผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

จากนั้นพวกเขาก็นั่งดูการแข่งขันต่ออย่างเงียบๆ