หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2439

ทางด้านหลินมั่ว

เมื่อออกมาจากพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แล้ว เขาก็คิดเรื่องพลังเปลี่ยนไปของซามูไรญี่ปุ่นตลอดเวลา

ถึงแม้ผู้อาวุโสเนี่ยจะไม่ได้พูดอะไรมาก

แต่แววตาตกใจของผู้อาวุโสทั้งสอง

ทำให้หลินมั่วแอบเดาว่าจะต้องมีความลับอะไรที่เขาไม่รู้เป็นแน่

เป็นไปอย่างที่หนานป้าเทียนเคยพูดเอาไว้ ตอนนี้เขายังคงอ่อนแอเกินไป

ถ้าเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ความจริงทุกอย่างจะวางอยู่ตรงหน้าเองโดยที่เขาไม่ต้องสืบหา

ในขณะที่เขากำลังเดินก้มหน้าและจมอยู่ในห้วงความคิดอยู่นั่น

เขาก็สัมผัสได้ว่าด้านหน้าของเขามีใครบางคนกำลังเดินตรงเข้ามา

กระบี่ไท่อาในมือของหลินมั่วก็สั่นขึ้นมาทันที

ราวกับว่ามันเจออะไรที่ผิดปกติ

ทำให้หลินมั่วเงยหน้าขึ้นทันที

และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง

เขาก็ต้องพบกับชายแปลกหน้ารุ่นราวคราวเดียวกัน กำลังยิ้มให้เขาอยู่ในระยะไม่ถึงสิบเมตร

ถึงแม้ผมของชายคนนั้นจะถูกมัดรวบ แต่ก็ไม่มีผลต่อใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

ผมขาวตรงขมับยิ่งทำให้เขาดูลึกลับเข้าไปอีก

และสิ่งที่ดึงดูดสายตามากที่สุดก็คือรังสีความน่ากลัวที่แผ่ออกมา

ถึงแม้สีหน้าจะดูปกติ แต่ปราณกระบี่อันเย็นยะเยือกที่กระจายอยู่รอบๆ ได้พุ่งเข้ามากระทบข้างแก้มจนทำให้หลินมั่วรู้สึกเจ็บ

เขาคือยอดฝีมือ!

เมื่อสายตาของพวกเขาประสานกัน

ชายหนุ่มผมขาวก็พยักหน้าลงเล็กน้อย

“นี่น้องชาย เวลาเดินต้องระวังด้วยนะ”

หลังจากที่เอ่ยเตือนหลินมั่วแล้ว

เขาก็ยกมือขึ้นปัดเสื้อผ้าตัวเองทันที

ราวกับว่ากำลังทำความสะอาดอยู่

“ขอโทษที ผมเพิ่งกลับมาจากดินแดนเหนือสุดน่ะ

มีปราณกระบี่รอบตัวบางส่วนที่ผมควบคุมไม่อยู่”

“คุณไม่รู้เหรอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนจะยืนเหม่อได้”

ในขณะที่อีกฝ่ายพูดเจื้อยแจ้ว

หลินมั่วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที

ดินแดนเหนือสุดและทะเลกว้างล้วนเป็นสถานที่ต้องห้าม

กลับมาจากดินแดนเหนือสุดงั้นเหรอ

ถึงแม้

สีหน้าของอีกฝ่ายจะดูเหนื่อยล้า แต่ก็คงจะไม่ต่างกับตัวเองตอนนี้เท่าไหร่นัก

ในระหว่างนั้น จู่ๆ หลินมั่วก็คิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง

ผู้อาวุโสไป๋บอกเขาเพียง หลี่เจี้ยนเก๋อเป็นผูัมีพรสวรรค์

แต่ไม่เคยเตือนเขาว่า คนผู้นี้พูดจาห่ามเกินไป

แถมยังฟังดูแทงใจเบาๆ อีกด้วย

แต่หลี่เจี้ยนเก๋อกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น เขายังคงพูดต่อ

“ถ้ามีเวลา พวกเรามาประลองกันได้นะ

แต่ตอนนี้...”

จู่ๆ เขาก็เงียบลง

หลินมั่วกำลังรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ เหมือนกับเขามีเรื่องอะไรที่หนักใจ

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ หลี่เจี้ยนเก๋อก็เงยหน้าขึ้นมองหลินมั่วอย่างเก้อเขิน

“คือผมอยู่ที่อื่นมานาน ทำให้ตอนนี้...”

บนถนนที่เงียบสงัด เกิดเสียง‘โคร่ก คร่าก’ ดังขึ้น

หลินมั่วได้ยินดังนั้นก็เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการทันที

“ถ้าพี่หลี่ไม่รังเกียจ

พวกเราไปหาอะไรทานกันไหม”

“ได้สิ!”

หลี่เจี้ยนเก๋อตอบตกลงในทันที

ไม่มีความลังเล ไม่มีความเกรงใจ และไม่มีการบอกลาใดๆ ทั้งนั้น