หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2440

มุมถนน

ในร้านบะหมี่ข้างทาง เถ้าแก่กำลังยุ่งอยู่กำลังลวกบะหมี่จนเหงื่อเต็มหน้า

เขาขายอยู่ข้างทางมาสิบกว่าปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นชายหนุ่มอายุน้อยสวาปามบะหมี่ได้เยอะขนาดนี้

ในขณะที่เขากำลังจัดการบะหมี่ในหม้อจนมือเป็นระวิงอยู่

ก็มีเสียงเร่งเอาบะหมี่ดังขึ้น

“เถ้าแก่ เอาบะหมี่ผักดองอีกสอง”

“ได้ ได้ ได้ รอเดี๋ยว รอเดี๋ยว”

ระหว่างที่พูด เถ้าแก่ร้านบะหมี่ก็หยิบถ้วยเซรามิกออกมาสองใบ หลังจากที่วางวัตถุดิบลงไปแล้ว

เขาก็รีบวิ่งมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะเตี้ยทันที

ที่พื้นใต้โต๊ะมีถ้วยเซรามิคกสิบกว่าใบวางซ้อนกันอยู่

เมื่อเห็นบะหมี่ผักดองซุปร้อนๆ หอมฉุย

หลี่เจี้ยนเก๋อยกตะเกียบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมา ก่อนจะสวาปามเข้าไปทันที โดยที่ไม่สนว่าจะลวกปากหรือไม่

“โอ้ อร่อยจริงๆ

น้องหลิน มัวแต่มองผมทำไม คุณก็กินด้วยสิ”

หลี่เจี้ยนเก๋อพูดเชิญชวน

หลินมั่วส่ายหน้าปฎิเสธ

“ไม่เป็นไรครับ

ผมอิ่มแล้ว คุณกินเยอะๆ นะ”

ระหว่างที่พูด หลินมั่วก็ดันชามบะหมี่ตรงหน้าไปให้เขา

ความจริงหลินมั่วคิดว่าจะพาเขาไปร้านอาหารในโรงแรม

แต่ทว่าหลี่เจี้ยนเก๋อกลับปฎิเสธทันที

หากเปรียบเทียบระหว่างร้านอาหารสุดหรูและร้านข้างทางแบบนี้ เขาชอบกินข้าวข้างถนนแบบนี้มากกว่า

เมื่อหลี่เจี้ยนเก๋อเห็นว่าหลินมั่วมอบบะหมี่ให้ เขาก็ไม่ได้ปฎิเสธ

มือหนึ่งกำลังคีบบะหมี่ ส่วนมืออีกข้างก็หยิบถ้วยตรงหน้าเข้ามาใกล้

“ฮ่าฮ่า งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ”

หลินมั่วมองชามบะหมี่กองโตอย่างพูดไม่ออก

ดูจากรูปร่างของหลี่เจี้ยนเก๋อแล้ว เขาน่าจะสูงร้อยแปดสิบกว่า และน้ำหนักคงจะไม่เกินเจ็ดสิบกิโลกรัม

รูปร่างของเขาไม่ได้สูงใหญ่มาก แต่กลับมีกระเพาะที่ใหญ่โตราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด

หลินมั่วมองหลี่เจี้ยนเก๋อที่ซัดบะหมี่เข้าไปทีละชามทีละชาม

หลินมั่วกลัวว่าหลี่เจี้ยนเก๋อจะกินจนหมดร้าน

เพราะเขากินจุมากจริงๆ

จนกระทั่งเถ้าแก่เจ้าของร้านบะหมี่ยกมือเป็นการบอกนัยๆ ว่าของหมดแล้ว

จากนั้นก็ทิ้งจดหมายเอาไว้หนึ่งฉบับ ก่อนจะกลับกันไป

ผมก็นึกว่าจะทิ้งของอร่อยๆ เอาไว้ด้วย”

ระหว่างที่พูด หลี่เจี้ยนเก๋อก็แสดงออกผ่านสีหน้าไม่พอใจ

เห็นได้ชัดว่าการใช้ชีวิตที่ดินแดนเหนือสุดคงจะยากลำบากมาก

ตามที่หลินมั่วรู้มา

ดินแดนเหนือสุด ไม่เพียงแต่จะมีอุณหภูมิติดลบตลอดทั้งปี และยังมีหิมะตกตลอดเวลาอีกด้วย

นอกจากนี้ยังมีสัตว์ป่าหิวโซหลายชนิดที่จ้องจะสังหารกันเอง

แต่เมื่อดูจากสภาพของหลี่เจี้ยนเก๋อในตอนนี้แล้ว บรรดาสัตว์ป่าเหล่านั้นคงจะกลายเป็นอาหารของเขามากกว่า

“จริงสิคนญี่ปุ่นที่คุณพูดถึงจะเข้าร่วมการแข่งขันในวันพรุ่งนี้ไหม

มียอดฝีมือไหม

ผมต่อสู้กับเหล่าศัตรูมาหลายปี ตอนนี้ผมแทบจะลืมความรู้สึกของการสังหารคนแล้ว”

สิ้นเสียงของเขา

ปราณกระบี่ที่ฟุ้งอยู่รอบตัวหลี่เจี้ยนเก๋อ ทำให้หลินมั่วรู้สึกขนลุกทันที

ประกอบกับแววตาที่แข็งกร้าว

ทำให้หลินมั่วรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คน แต่เป็นนักฆ่าในตำนาน