หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2450

สายลมพัดเบา ๆ และกลิ่นหอมของหญ้าสีเขียวที่ลอยอบอวลทั่วจมูก

แสงสีทองที่สว่างไสวกระจายออกไป

คฤหาสน์ตระกูลหลินที่ควรจะเต็มไปด้วยเลือดและอยู่บนเส้นแห่งความตายได้หายไปแล้ว

มีเพียงทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่อยู่ตรงหน้า

และที่ไม่ไกลจากหลินมั่วมากนัก

ต้นแมกโนเลียศักดิ์สิทธิ์ปลิวไสวเบาๆ ตามสายลม

ใต้ต้นไม้มีร่างหนึ่งยืนอยู่เมื่อหลินมั่วเดินเข้าไป

ชายคนนั้นก็ค่อยๆ หันกลับมาเช่นกัน

สีหน้าของหลินมั่วเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

เพราะคนตรงหน้าเขาดูเหมือนเขาจริงๆ

“คุณคือใคร”

จากคำถามของหลินมั่ว

อีกฝ่ายก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ฉันก็คือนาย”

เมื่อได้รับคำตอบแปลกๆ หลินมั่วก็อยากจะซักถามต่อ

แต่คนคนนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ

“ตื่นขึ้นมาเถอะ!”

หลังสิ้นเสียงลง

ใบไม้สีเขียวบนต้นแมกโนเลียศักดิ์สิทธิ์ก็ร่วงหล่นลงมาและกลายเป็นแสงสีเขียวห่อหุ้มหลินมั่วไว้ทันที

ภายใต้การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้นหลินมั่วก็ลืมตาขึ้น

เวลานี้พระอาทิตย์กำลังขึ้น และแสงแดดอันอบอุ่นกำลังตกกระทบลำธารบนภูเขา

หลังจากตื่นขึ้น หลินมั่วยังคงสะลึมสะลืออยู่

หลังจากยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย

เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายทันที

หลินมั่วยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

ตอนนี้เป็นความจริง

เขาลูบหัวที่บวมเป่งและพึมพำกับตัวเอง

“ฝันไปงั้นหรือ”

ภายในหัวของเขา ภาพลวงตากับความจริงกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด

เขาอยู่ในอาการมึนงงพักใหญ่

เขาจัดเรียงความคิด

“ภาพลวงตา? ปรมาจารย์หยินหยาง? สำนักมิคาโดะ? อันเปโระ?”

ความทรงจำที่กระจัดกระจายค่อยๆ ปะติดปะต่อกัน

“ฮ่าๆ เป็นแผนที่ดีจริงๆ”

หลังจากถอนหายใจออกมา เขาก็เริ่มสังเกตสถานการณ์รอบตัว