หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2520

ภายในบ้านดินที่เก่าและผุพัง

ในเวลานี้หลี่เฟยกำลังเชยคางเรียวของสวีเจียเจีย

“คิดไม่ถึงเลยว่าหยางโก่วเซิ่งนั่นจะโชคดีขนาดนี้

แต่งเมียที่เหมือนดอกฟ้าอย่างเธอมาได้”

เขายิ้มอย่างลามกแล้วเอาจมูกเข้ามาใกล้แล้วสูดดมอย่างไม่รู้จักพอ

และในเวลานี้เอง

สวีเจียเจียถ่มน้ำลายออกมา เธอพ่นออกมาจนใบหน้าของหลี่เฟยเต็มไปด้วยเสมหะที่เป็นเลือด

“ทำไมฉันถึงได้เกรงใจแกอีก”

เขาเช็ดหน้า สีหน้าของหลี่เฟยโกรธจัด จากนั้นเขาก็ตบหน้าของสวีเจียเจียไปหนึ่งฉาด

“ให้ตายสิ แม่นี่ เดี๋ยวฉันจะให้พวกของฉันเรียงคิวแก”

สวีเจียเจียที่นั่งอยู่บนเก้าอี้และต้องเผชิญกับคำข่มขู่ เธอไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด

“รอให้พี่โก่วเซิ่งของฉันกลับมาก่อน พวกนายอย่าหวังจะได้อยู่สงบเลย”

หลี่เฟยหัวเราะเสียงดังลั่นออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หยางโก่วเซิ่งงั้นเหรอ

บางทีเธอคงยังไม่รู้ว่าเจ้าคนน่าฆ่าทิ้งนั่นตายที่เมืองจิงไปแล้ว

ตอนนี้ล่ะก็ ศพของมันอาจจะแข็งอยู่ที่เมืองจิงนั่นแหละ

“รองั้นเหรอ ทั้งชีวิตนี้เธอคงรอเขาไม่ไหวหรอก”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ออกมา

สีหน้าของแม่หยางที่อยู่บนเตียงก็มืดครึ้ม

ครั้งนี้อาการไอของเธอหนักกว่าเดิมมาก เลือดจำนวนมากเปื้อนไปบนผ้าห่มจนแดงฉาน

ภาพนี้แทบทำให้สวีเจียเจียร้องไห้ออกมา

“แม่คะ อย่าไปฟังที่เขาพูดซี้ซั้ว

โก่วเซิ่งจะต้องกลับมาแน่ค่ะ แม่อย่างเพิ่งร้อนใจ

เจ้าขยะนี่จงใจยั่วยุแม่ แม่อย่าเสียทีนะคะ”

ถึงแม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้

แต่ในใจของเธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

คนเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะสนใจเขาจินไฉ่ แต่มีพี่โก่วเซิ่งอยู่ พวกมันจะต้องไม่กล้าทำอะไรเกินไปแน่

เมื่อนึกได้ดังนี้เธอจึงฟึดฟัดและรีบส่ายหน้า

เป็นไปไม่ได้ จะต้องไม่เกิดอะไรขึ้นกับพี่โก่วเซิ่ง

เธอครุ่นคิดอยู่นาน

ในเวลานี้หลี่เฟยเองก็ค่อยๆ หมดความอดทน

เขาเดินมาที่ข้างเตียงแล้วเอ่ยเตือนขึ้นมาอย่างยอมแพ้ด้วยคำพูดดุร้ายว่า

“นางแก่ตายยาก ถ้าไม่ยอมยกเขาจินไฉ่ให้อีก

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขา หลี่เฟยปลดเข็มขัดออก

ถึงแม้ว่าแม่หยางที่อยู่บนเตียงจะอยากช่วยแต่เธอก็ไม่มีแรง

เธอทำได้เพียงแค่เหยียดแขนที่ไร้เรี่ยวแรงออกไปด้วยใบหน้าที่ไม่ยินยอม เพื่อแสดงออกว่าเธอจะเข้าไปห้ามหลี่เฟย

เพียงแต่ร่างกายของเธออ่อนแอเกินไป

บวกกับอารมณ์ที่พุ่งพล่านของเธอ

เพียงชั่วครู่ดวงตาทั้งสองของเธอก็ปิดลง

“แม่คะ！”

หลังจากเสียงเรียกอันแหบแห้งของสวีเจียเจีย

เงาร่างหนึ่งก็ได้เดินผ่านเข้ามาในห้องที่คับแคบอย่างรวดเร็ว

เพียงพริบตาเดียวเขาก็มาอยู่ที่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เข้ามาประคองแม่หยาง

เพื่อกันไม่ให้เลือดเข้าไปในหลอดลม

คนที่เพิ่งมาถึงได้ใช้หมอนหนุนเอวของแม่หยางเอาไว้

หลังจากนั้นจึงจะหยิบเข็มจำนวนมากออกมาและฝังลงบนร่างของแม่หยางอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ลมหายใจกลับมาเป็นปกติแล้ว ผู้มาใหม่จึงหยุดการกระทำของตัวเอง

“ผู้ชายทั้งฝูงแบบนี้มารังแกสองแม่ลูก

ไม่คิดว่าเป็นเรื่องน่าไม่อายเหรอ”