หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2521

ตลอดทางหลินมั่วรีบมาอย่างไม่ลดละ ในที่สุดก็มาถึงบ้านของหยางโก่วเซิ่งอย่างรวดเร็ว

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ

ศพของหยางโก่วเซิ่งยังไม่ทันเย็น ก็โดนคนอื่นตามมารังแกถึงบ้านแล้ว

และเมื่อเห็นท่าทางที่ก้าวร้าวแบบนี้ของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าถ้าไม่บีบบังคับแม่สามีกับลูกสะใภ้ให้ตายคงไม่พอใจ

เช่นนี้แล้ว หลินมั่วก็ย่อมไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเขา

และหลี่เฟยกับพรรคพวก ได้มองไปที่หลินมั่วที่จู่ๆโผล่มา

บวกกับคำพูดเยาะเย้ยของเขา

สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

“แม่ง ไอ้เด็กเวรนี่ใครอีกล่ะ

ตระกูลอินทำธุระ มีตาก็ไสหัวออกไป

ไม่อย่างนั้นนายจะโดนฝังพร้อมกับพวกเขาแม่ผัวลูกสะใภ้”

ตระกูลอิน ตระกูลอินอีกละ

หลินมั่วมาถึงเมืองพานหยางไม่ทันถึงวัน ก็เจอกับอำนาจของฝ่ายตรงข้ามถึงสองครั้ง

ดูท่าตระกูลอินอยู่ที่พานหยาง คงมีอำนาจล้นฟ้าจริงๆ

“นายไม่ต้องสนใจว่าฉันเป็นใคร

นายรู้แค่ว่า เรื่องของแม่ผัวลูกสะใภ้ตระกูลหยางฉันเป็นคนควบคุม”

หลินมั่วพูดพลางยกนิ้วชี้ไปที่สวีเจียเจีย

“ให้เวลานายห้าวิ ปล่อยเธอไป!”

ไม่สนคำตอบของอีกฝ่าย

หลินมั่วแค่กำนิ้วทั้งห้า จากนั้นก็ดีดนิ้วชี้ออกมา

“หนึ่ง!”

“สอง!”

เขายังไม่ทันพูดคำว่าสามออกมา

หลี่เฟยก็ด่าด้วยความเดือด

“แม่แกซิ ไปตายซะ!”

เขาพูดพลาง วิ่งถลาไปข้างหน้าหลินมั่ว ยกมือขึ้นซัดหมัดไปที่หัวของหลินมั่ว

แต่ความเร็วในการเดินหน้าของเขา ไม่เร็วไปกว่าความเร็วในการลอยไป

ไม่มีใครอื่นทันเห็นการกระทำของหลินมั่วชัดเจน

หลี่เฟยนั่นก็โดนเตะจนลอยออกไปนอกประตูโดยตรง

ฟุบบนพื้น สองมือกุมท้องน้อย คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด พลังในการพูดคำหยาบอันตรธานหายไปหมดสิ้น

“โอกาสฉันให้นายแล้ว จะโทษก็โทษพวกนายเองที่ไม่ปฏิบัติตาม”

หลินมั่วพูดพลางย่างเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

และแขนของเขาที่ควบคุมสวีเจียเจียไว้แต่เดิม ก็ถูกบิดจนผิดรูปผิดร่าง

ผลข้างเคียงต่อภาพทำให้เขาซึ่งเดิมก็ยากที่จะทนต่อความเจ็บปวดได้รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นเยือกของหลินมั่วอีก

ชายฉกรรจ์ใช้มือกุมแขนทันที และวิ่งหนีออกไปจากห้องด้วยความตัวสั่น

สหายคนอื่น ย่อมวิ่งหนีตามไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ไอ้หนุ่มนี่น่ากลัวเกินไปแล้ว ขืนอยู่นานอีกนิด พวกเขารู้สึกว่าชีวิตของตัวเองก็คงรักษาไว้ไม่ได้

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว

หลินมั่วที่อยู่ข้างหลังก็เรียกพวกเขา

“รอเดี๋ยว!”

น้ำเสียงของเขาเหมือนมีพลังวิเศษ

ชายฉกรรจ์หลายคนที่วิ่งกรูอย่างรวดเร็วหยุดฝีเท้าทันที

“เอาเพื่อนพวกนายไปด้วย อยู่ตรงนี้เกะกะลูกกะตา”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชายฉกรรจ์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทันใดนั้น พวกเขารีบพยุงเพื่อนที่นอนอยู่บนพื้น อาจด้วยความเจ็บปวดหรือหมดสติไป ออกไปอย่างรวดเร็ว

รอจนกระทั่งร่างของพวกเขาหายตัวไปในระยะไกล

สวีเจียเจียได้คุกเข่าทันที