หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2522

เมื่อหลินมั่วเห็นสวีเจียเจียคุกเข่าอย่างกระทันหัน ก็รีบปราดมาถึงข้างตัว

จากนั้นใช้มือข้างเดียวพยุง

สวีเจียเจียขอร้องวิงวอน น้ำตาคลอเบ้า

“ผู้มีพระคุณ ขอร้องคุณให้ช่วยแม่ของฉันด้วยนะคะ”

เธอเพิ่งเห็นวิธีของหลินมั่วในการรักษาแม่หยาง จึงมั่นใจว่าทักษะการแพทย์ของหลินมั่วต้องไม่ธรรมดาแน่

แน่นอนว่าเธออยากคุกเข่าขอร้องให้หลินมั่วช่วยรักษาแม่สามีของตัวเอง

เวลานี้หลินมั่วหายหงุดหงิดแล้ว

หากไม่กังวลว่าจะทำให้แม่สามีและลูกสะใภ้ของตระกูลหยางหวาดกลัว เขาก็คงจะวางแผนลงมือกับพวกหลี่เฟยแล้ว

เวลานี้ได้ยินคำขอร้องของสวีเจียเจีย

หลินมั่วจึงยิ้มเล็กน้อย

ไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก วางใจเถอะ ผมจะช่วยคุณป้าให้หายดี”

เมื่อเห็นแก้มทั้งสองข้างของอีกฝ่ายมีรอยนิ้วมือทั้งบวมและแดง คิ้วก็ค่อยๆขมวด

“นี่คือขี้ผึ้งจินจวงที่ผมคิดค้นขึ้นมาเอง ดีมากสำหรับผลลัพธ์ของการรักษาบาดแผลภายนอก

หากคุณไม่ถือสา ก็ทาที่ใบหน้าก่อนเถอะ”

เขาพูดพลางหันหน้าไปหยิบขวดยาขนาดเท่าฝ่ามือ ยัดเข้าไปในมือของสวีเจียเจีย

ไม่รอให้เธอฟื้นตัว

หลินมั่วก็หันหลังเดินมาที่ขอบเตียง

หลังจากวินิจฉัยชีพจร และสังเกตสีหน้า เขาก็แน่ใจสาเหตุของอาการป่วยของแม่หยาง

วัณโรค!

โดยทั่วไปมันเป็นภาวะที่ค่อยๆพัฒนาหลังจากทำงานหนักหลายปี บวกกับเดิมร่างกายมีโรคหลอดลมอักเสบที่ไม่รุนแรง

แน่นอนว่าโรคนี้สำหรับหลินมั่วเป็นเพียงเรื่องขี้ปะติ๋วเท่านั้น

ขณะที่เขาหยุดงานตรวจสอบในมือลง

สวีเจียเจียซึ่งถือขวดยา และมีสีหน้าวิตกกังวลได้รีบพูดถามว่า

“ผู้มีพระคุณ เป็นยังไงบ้างคะ อาการป่วยของแม่ฉันหนักมากไหมคะ”

หลินมั่วยิ้ม พูดยิ้มๆว่า

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล

คุณป้าแค่เป็นโรคที่เกิดจากการทำงานหนัก

รอผมล้างหลอดเลือด ให้กินยาสมุนไพรสักหน่อย พักฟื้นสักระยะ

เพิ่งพูดไปหมาดๆ

สวีเจียเจียก็ยิ้มอย่างตื่นเต้นขึ้นมา

แต่น้ำตาที่ไหลพรากไม่ขาดสายของเธอ ลักษณะของแก้มที่บวมตุ่ยทั้งซ้ายและขวา ผสมผเสกับรอยยิ้มที่น่าเวทนาอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนอดเศร้าไม่ได้

“ขอบคุณผู้มีพระคุณ ที่ช่วยชีวิต”

แต่เรื่องห้ามสำหรับวัณโรค อากาศขุ่นจะทำให้อาการของแม่หยางแย่ลง

“ดูท่า ต้องให้พวกเธอเปลี่ยนสภาพแวดล้อม”

ก่อนจะมาที่นี่

หลินมั่วไม่ได้คิดอะไรมากนัก

หลังจากส่งกล่องวิญญาณของหยางโก่วเซิ่ง ก็ส่งมอบมาตรการชดเชยบางส่วนของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ เวลานี้เรื่องนี้ก็ได้รับการแก้ไขแล้ว

อย่างไรก็ตามเรื่องราวต่างๆไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ไม่ต้องพูดถึงสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่และมาตฐานการครองชีพของแม่ผัวลูกสะใภ้

แค่มองไปที่หลี่เฟยกับคนอื่นที่มาสร้างปัญหาถึงหน้าประตู ก็พอจะคาดเดาได้ว่า หากเป็นหลินมั่วก็คงจากไปแล้ว

แม่ผัวลูกสะใภ้สองคนนี้ เกรงว่าลางร้ายจะมีมากลางมงคลจะมีน้อย

หากไม่เจออะไรก็นับว่าโชคดีไป

แต่สถานการณ์ในวันนี้ หลินมั่วคงเพิกเฉยไม่ได้

หยางโก่วเซิ่งสู้ศึกจนตายเพื่อพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

ในบรรดาเกาะทั้งสี่สิบเกาะ มีส่วนที่นับเป็นเกียรติของเขาอยู่ในนั้นด้วย

“สหายหยาง หลับให้สบายเถอะ ต่อจากนี้ไปฉันจะช่วยนายจัดการเอง”

หลังจากพึมพำ

หลินมั่วก็ได้ตัดสินใจ ว่าจะจัดการให้เสร็จในเวลานี้ ค่อยไปหนานเย่ว เหอเน่ย