หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2523

หลังจากหลินมั่วได้ตัดสินใจ

ก็มีเรื่องปวดหัวที่ต้องจัดการอีก

นั่นก็คือ ข่าวการเสียชีวิตของหยางโก่วเซิ่ง

สวีเจียเจียคงพูดง่าย แต่ดูสภาพร่างกายในวันนี้ของแม่หยาง

หากรู้ ข่าวการตายของลูกชาย เป็นไปได้ว่าคงตายทันที

ขณะที่หลินมั่วกำลังลังเลอยู่

สวีเจียเจียก็ได้ยกน้ำชาขึ้นมา

“มาค่ะ ผู้มีพระคุณ ดื่มน้ำชาหน่อยนะคะ”

หลังจากดื่มน้ำชา หลินมั่วก็ฝืนยิ้มออกมา

“สะใภ้หยาง ไม่ต้องเรียกผู้มีพระคุณผู้มีพระคุณหรอก

คุณเรียกชื่อผมตรงๆว่าหลินมั่วเลยดีกว่า”

ข้อเสนอนี้ ย่อมถูกสวีเจียเจียปฏิเสธทันที

“จะได้ยังไงกัน ฉันเรียกคุณว่าพี่หลินละกันค่ะ”

หลินมั่วเห็นว่าไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ จึงยอมแพ้โดยปริยายไป

จากนั้นกลัวอะไรก็เจออย่างนั้น!

รอจนหลินมั่วดื่มชาเสร็จ และหลังจากวางลง

สวีเจียเจียก็ถามอย่างลังเล

“พี่หลิน ฉันมีเรื่องหนึ่งจะถามพี่หน่อยค่ะ

มาแล้ว!

ตามมาด้วยคำพูดนี้

หลินมั่วใจเต้นแรง ไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูดต่อด้วยซ้ำ

เขาก็รู้ว่าสวีเจียเจียอยากจะถามอะไร

“เอาอย่างนี้ คุณไปทาครีมก่อนเถอะ

อย่ารบกวนการพักผ่อนของคุณน้า พวกเราออกไปคุยด้านนอก”

จึงเดินตามหลินมั่วออกจากห้อง

เวลานี้เขายังต้องการใช้เวลาในการเรียบเรียงคำพูดพอสมควร เพื่อแสดงข้อเท็จจริงอันหนักหน่วง

ภายในบ้าน สีหน้าของสวีเจียเจียก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

ข้างนอกบ้าน หัวหน้าทีมลาดตระเวนท้องที่เฉินนั่งอยู่บนรถ หลังจากเห็นหลินมั่วเดินออกมา เขาก็กระโดดลงมาจากรถ

“ท่านหลิน เป็นยังไง

ต้องการให้ผมมอบกล่องวิญญาณให้พวกเขาไหมครับ”

หลินมั่วส่ายหน้าเล็กน้อย

“ค่อยอีกสักพักเถอะ สภาพของแม่ผัวพี่สะใภ้ไม่ค่อยดีนัก

อาจจะรับสภาพในทันทีไม่ไหว กับผลกระทบใหญ่ขนาดนี้”

“โก่วเซิ่ง จากไปยังไงคะ”

ใบหน้าที่เคร่งขรึมหนัก น้ำเสียงของหลินมั่วก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเช่นกัน

“ศึกเพื่อประเทศ ถูกศัตรูโจมตี!”

“สะใภ้หยาง โปรดยกโทษให้ด้วย!”

ประโยคสั้นๆสองประโยคนี้ กลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายสำหรับสวีเจียเจีย

ขณะนี้ น้ำตาแห่งความเศร้าโศกในดวงตาไม่อาจหยุดไหลได้ และไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากย่อตัวลง เธอก็ปิดหน้าและร้องไห้ด้วยความขมขื่นขึ้นมา

เดิมทีหลินมั่วต้องการพูดอะไรอีก

แต่คำพูดพอมาถึงปากก็กลืนกลับลงไป

ลมค่อยๆพัดมา ใบไม้สีเหลืองร่วงหล่น

อากาศทางตอนใต้แม้ว่าจะไม่หนาวเท่าจิงตู ทว่าลมที่พัดผ่านมา ก็ทำให้มือและเท้ายังคงเจ็บอยู่

หลังจากลังเลซ้ำไปซ้ำมา หลินมั่วก็ได้แต่ถอนหายใจ

มองไปที่เสื้อผ้าบางๆของสวีเจียเจีย

หลินมั่วพาอารมณ์อันหนักอึ้ง เดินไปที่ด้านข้างของสวีเจียเจีย เขาถอดเสื้อคลุมขนปุยบนหลังของเขาออก คลุมไปบนตัวของสวีเจียเจีย

วันนี้ หมู่บ้านเล็กๆที่ถูกทิ้งร้างแต่เดิม มีเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาว

นอกจากเสียงร้องไห้แล้ว ไม่มีเสียงอื่นใดอีก