หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2524

ไม่มีใครเกิดมาก็เข้มแข็ง แต่ต้องต้านทานอย่างหนักครั้งแล้วครั้งเล่า

คนตายไปเรื่องทุกอย่างก็หายไป แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ยังต้องดำรงชีวิตต่อไป

หลังจากหลั่งน้ำตาจนหมด อารมณ์ของสวีเจียเจียก็ใจเย็นขึ้นเล็กน้อย

และเมื่อหลินมั่วพูดถึงการย้ายบ้าน สวีเจียเจียก็ได้แต่พยักหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า

เพื่อความปลอดภัยของแม่สามีและลูกสะใภ้ตระกูลหยาง

หลินมั่วได้รับทั้งคู่มาอยู่ภายในวิลล่าทันที

อย่างนี้จะสะดวกกับการที่หลินมั่วรักษาแม่หยางด้วย

“ร่างกายของคุณป้าอ่อนแอมาก เธอคงทนกับข่าวแบบนี้ไม่ไหว

รอจนคุณป้าหายดีแล้ว พวกเราค่อยพูดกับเธออีกทีเถอะ”

และสวีเจียเจีย เพิ่งประสบกับความทุกข์จากการเสียชีวิตของสามี ตกอยู่ในภาวะสิ้นหวัง

สำหรับคำแนะนำของหลินมั่ว เธอก็แค่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ข้างนอกประตูหัวหน้าเฉินก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ท่านหลิน ข้างนอกมีผู้หญิงคนหนึ่งมา บอกว่าเป็นญาติผู้พี่ของครูผู้ฝึกหยาง”

หืม?

ข่าวไวขนาดนี้เชียวหรือ

ตัวเองเพิ่งก้าวเท้าหน้าเข้าบ้าน ญาติคนนี้ก็มาถึงบ้านแล้ว

แน่นอนว่าไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่ยังไงก็ตามก็เป็นญาติของหยางโก่วเซิ่ง

หลินมั่วให้หัวหน้าเฉิน พาอีกฝ่ายเข้ามา

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของรองเท้าส้นสูง

ผู้หญิงที่สวมแบรนด์เนมต่างๆ รวมทั้งเครื่องประดับทองและเงินได้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

หนำซ้ำเมื่อมองเห็นรูปลักษณ์ที่หยิ่งผยองของเธอก็เห็นได้ชัดว่ามีเจตนาที่ไม่ดี

เข้ามาปุ๊บ คนนี้ก็พูดตำหนิ

“ใครอนุญาต ให้พวกเธอพาป้าสามของฉันไป”

พูดคำนี้ออกไป ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ขมวดคิ้วทันที

ในทางกลับกันสวีเจียเจียซึ่งอยู่ด้านข้าง ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตอบโต้

“หวังหลิง เธอมาตะโกนอะไรที่นี่

เรียกป้าสามซะน่าฟังขนาดนี้

ตอนที่แม่นอนป่วยอยู่บนเตียง เธอไม่เคยมาดูเลยสักครั้ง”

“ตอนนี้พี่หลินจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่ดียิ่งกว่านี่ สะดวกต่อการรักษา

ทำไมวิตกกังวลขนาดนี้”

โดนวาทกรรมของสวีเจียเจียเข้าไป

หวังหลิงโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ

“หึ สวีเจียเจีย เธอใช้ลมปากแบบนี้คุยกับญาติผู้พี่อย่างฉันเหรอ”

ขอแค่คนแก่พูดคำเดียว ก็จะไม่มีใครในพานหยางช่วยรักษาป้าสาม

เมื่อถึงเวลา หากเกิดเหตุไม่คาดคิดกับป้าสาม ก็เป็นเธอที่ทำร้ายป้าสาม”

หลังจากค้นพบ

หวังหลิงก็สงบลง

“พวกเธอหลีกไป ฉันต้องการหาป้าสาม พาเธอไปรักษา”

เวลานี้ หลินมั่วที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดจู่ๆได้ยกแขนขึ้น เพื่อห้ามอีกฝ่ายไว้

“ขออภัย ตอนนี้คุณป้าต้องการพักผ่อน

อีกอย่าง ก่อนที่คนไข้จะหายดี

ใครก็ไม่สามารถพาเธอไปไหนได้”

หวังหลิงหยุดเดิน มองหลินมั่วด้วยสายตาที่รังเกียจ

“นายเป็นใครกัน เรื่องของตระกูลหยางของพวกเรา

นายเป็นคนนอกมีสิทธิ์อะไรยื่นมือเข้ามาสอด”

หลินมั่วไม่ได้โกรธอะไร

จากคำพูดของสวีเจียเจีย เขาก็พอจะเข้าใจเช่นกัน ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

ด้วยยิ้มที่สงบนิ่ง เขาพูดเบาๆว่า

“ผม หมอเทวดาของประเทศจีน หลินมั่ว!”