หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2526

ดูเหมือนทุกอย่างจะดำเนินไปในทิศทางที่ดี

แน่นอนจะดีกว่าหากหวังหลิงไม่กลับมาเยี่ยมอีกครั้ง

ถึงอย่างไรตัวเองก็เป็นลูกสาวของพี่สาวแท้ๆ

หลังจากเจอหวังหลิง แม่หยางก็มีทัศนคติความคิดที่เด็ดเดี่ยวอย่างลูกสะใภ้ของตัวเองไม่ได้

“ป้าสาม ฟังคำเตือนของหลิงหลิงสักประโยคเถอะ

ไม่มีของอะไรที่ตระกูลอินชอบใจแล้วพวกเขาไม่ได้ไปในเมืองพานหยาง

เขาจินไฉ่นั่น ต่อให้ป้าไม่ขาย พวกเขาก็มีวิธีไปขุดเอาภูเขาเหมือนกัน”

“ป้าก็เหมือนกัน คิดไตร่ตรอง

ถือว่าเป็นชีวิตความเป็นอยู่ของแม่ผัวลูกสะใภ้ในอนาคตก็แล้วกัน”

เมื่อตระหนักได้ว่าได้พูดคำที่ไม่ควรพูด

จู่ๆสวีเจียเจียก็ตัดบทขึ้นด้วยความโมโหในดวงตา

“หวังหลิง เธอยอมแพ้กับความคิดนี้ซะเถอะ

ต่อให้ฉันสวีเจียเจียต้องตาย ก็จะไม่ปล่อยให้ตระกูลอินแตะต้องสุสานฝังศพของบรรพบุรุษตระกูลหยาง”

คำพูดนี้ไม่เพียงแต่ป้องกันไม่ให้หวังหลิงเปิดเผยข่าวคราวการตายของหยางโก่วเซิ่ง

เวลาเดียวกันก็ไม่พอใจข้อเสนอของญาติผู้พี่คนนี้

หวังหลิงกลอกตา เมื่อเห็นท่าทางวิตกกังวลของสวีเจียเจีย

จากนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ป้าสาม เรื่องของโก่วเซิ่ง เจียเจียไม่ได้บอกอะไรป้าเหรอ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

แม่หยางที่เดิมทีหลับตาและไม่พูดอะไร จู่ๆก็ลืมตาทั้งคู่

เมื่อเห็นเหตุการณ์ ใจของสวีเจียเจียก็บีบคั้น

“แม่ อย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของเธอ

ตอนนี้โก่วเซิ่งไปได้สวยมากเลยนะคะ กำลังเป็นครูผู้ฝึกที่สำนักงานใหญ่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่จิงตู

แม่คะ ดูแลสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงก่อน ช่วงนี้…”

พูดไปพูดไป สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

เนื่องจากวิตกกังวล บวกกับอารมณ์กระสับกระส่ายในช่วงนี้

เวลานี้สวีเจียเจียเปิดปากพูดปุ๊บก็ทำเสียเรื่องทันที ถึงอย่างไรเสียหวังหลิงก็ไม่ได้พูดโก่วเซิ่งไม่ดี

ตัวเองเสียอีกที่เป็นคนเปิดเผยโดยตรง

แม่หยางที่พิงอยู่หัวเตียง คล้ายกับจะสังเกตเห็นถึงจุดนี้

สภาวะทางจิตใจได้พังทลายลง แต่ไม่ได้แสดงออกมา

แม่หยางจ้องมองเพดานห้องอย่างว่างเปล่า เธอโบกมือให้ลูกสะใภ้ที่กำลังจะอธิบายให้หยุดพูด

“หลิงหลิง ป้าสามเหนื่อยแล้ว เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ข้างเตียง เป้าหมายของหวังหลิงยังไม่บรรลุผล

ตอนนี้จะให้กลับไป ตัวเองย่อมไม่เต็มใจ

แต่เมื่อเธอเห็นสายตาที่จ้องมองอย่างอาฆาตของสวีเจียเจีย เธอก็ได้แต่ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

“ทำความเคารพ!”

หลังจากเสียงตะโกนดังของหลินมั่ว

หน่วยลาดตระเวณทั้งห้าซึ่งสวมชุดอย่างเป็นทางการเช่นเดียวกัน ร่างกายและมือ รวบเท้าเข้าด้วยกัน

เสียงดังพรึ่บที่พร้อมเพรียงกัน

ทั้งห้ายืนตัวตรง มือซ้ายไพล่หลัง มือขวาทุบอก

“ส่ง ครูผู้ฝึกหยางกลับบ้าน!”

เวลานี้ มือทั้งคู่ของหลินมั่วประคองกล่องวิญญาณ ก้าวไปหาแม่หยางที่ข้างหน้าทีละก้าว

“คุณป้า โปรดระงับความโศกเศร้า”

เวลานี้

แม่หยางได้มองไปบนกล่องวิญญาณ รอยยิ้มอันสดใสของลูกชาย อารมณ์ที่สะกดกลั้นไว้ก็พังทลายในพริบตา

น้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย

ภายใต้การพยุงของลูกสะใภ้ เธอพยายามปีนลงมาจากบนเตียง

หลังจากรับกล่องวิญญาณมาอย่างสั่นเทิ้ม

เธอก็กอดเอาไว้ที่อก

“ลูกชายของฉัน”

เธอทรุดตัวลงสู่อ้อมแขนของลูกสะใภ้ ร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ

ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา