หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2532

เมื่อเห็นลูกน้องทุกคนนอนอยู่แทบเท้าของหลินมั่วกับหัวหน้าเฉิน

หัวหน้าที่ใส่หมวกสีแดง ไม่ได้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่เข้ามาอย่างช้าๆ

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร”

หลินมั่วปัดฝุ่นตามร่างกาย พลางตอบอย่างราบเรียบ

“พวกเราเป็นใครไม่สำคัญ

คุณแค่รู้ว่า ที่นี่เป็นภูเขาบรรพบุรุษของตระกูลหยางก็พอ”

“ครั้งหน้า พวกคุณตระกูลอินถ้าหากกล้าแอบเข้ามาขุดเจาะภูเขาแถบนี้อีก

ที่บาดเจ็บจะไม่ใช่แค่แขนเท่านั้น”

พอพูดจบ

หัวหน้าคนนั้นจึงตาลายทันที

ได้ยินเสียงดาบเก็บเข้าฝัก

เขาพบว่าที่คอของตัวเอง มีรอยเลือดขนาดเล็กปรากฏอยู่

หากอีกฝ่ายมือสั่น หรือปลายดาบขยับเข้ามาอีกหนึ่งมิลลิเมตร เขาคงตายคาที่แน่นอน

เขาที่เฉียดความตายขนาดนี้ จึงขาอ่อนอย่างช่วยไม่ได้

คนที่เป็นหัวหน้า พยายามฝืนร่างกาย เอ่ยถามอย่างดื้อดึง

“พวกเราเป็นคนของตระกูลอิน คุณผู้นี้คุณคิดดีแล้วใช่ไหม”

“น้องชาย ฟังคำโน้มน้าวของลุงหน่อย

ถึงแม้นายจะมีพลังที่ไม่ธรรมดา”

“แต่ถ้าลูกพี่อินของพวกเราพูดหนึ่งประโยค ทั่วทั้งพานหยางจะไม่มีที่ให้พวกนายได้ซุกหัวนอน”

เมื่อเจอเสียงเอะอะโวยวายของเขา

หลินมั่วจึงไม่ตอบ แต่ใช้ฝ่ามือแตะไปบนด้ามของดาบ

คนที่เป็นหัวหน้าเห็นดังนั้น จึงตกใจคิดได้ทันที

“ถือว่านายแน่มาก พวกเราไปกันเถอะ

ยังไม่จบแค่นี้แน่ หวังว่านายจะไม่เสียใจภายหลัง”

ขณะพูดเขาได้หมุนตัวพาคนงานทั้งหมดออกจากพื้นที่แห่งนี้อย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

หลังจากรอทุกอย่างสงบลงแล้ว

หัวหน้าเฉินอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“ตระกูลอินไม่มีขื่อมีแปเอาเสียเลย

ภูเขาบรรพบุราของคนอื่นแท้ๆ นึกจะขุดก็ขุด”

สำหรับเรื่องนี้หลินมั่วไม่ค่อยสนใจเท่าไร

“ทางมณฑลต้าฉวีเหลียน อิทธิพลแบบนี้ไม่ได้มีแค่ตระกูลอินอย่างเดียว

แน่นอนว่าไม่ต้องสนใจ แค่ตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น กระโดดอีกได้ไม่นาน”

หัวหน้าเฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมายลึกซึ้ง

เมื่อแก๊งขโมยกลุ่มนี้ออกไปแล้ว

อย่างเช่นหญ้าปลุกสมอง ดอกกระตุ้นโลหิต หญ้าลิ้นงู เป็นต้น ล้วนเป็นยาสมุนไพรที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น”

“ถ้าหากอาศัยเขาจินไฉ่ เปิดร้านขายยาสักแห่ง คงจะรวยเละ”

เมื่อพูดถึงสมุนไพรจีน

อารมณ์ของหลินมั่วจึงคึกคักขึ้นพอสมควร

แต่คนพูดไม่คิดอะไร แต่คนฟังกลับคิด

เวลานี้ หัวหน้าเฉินจึงคิดได้ทันที

ใช่แล้ว ทูตเจิ้นเยว่เป็นหมอเทวดา

แน่นอนว่าจะโทษเขาไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรศิลปะการต่อสู้ของหลินมั่วอยู่เหนือคนทั่วไปจริงๆ

ดังนั้นจึงทำให้คนมองข้ามจุดนี้ไป

แต่คนพูดไม่คิดอะไร คนฟังกลับคิด

เมื่อสิ้นเสียงของหลินมั่ว

หัวหน้าเฉินจึงกลอกตาหนึ่งที

“ทูตเจิ้นเยว่ครับ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณไม่ลองเปิดร้านยาสมุนไพรล่ะ!”

พอพูดออกไป

หลินมั่วตาเป็นประกายทั้งสองข้างทันที

ใช่แล้ว ทำไมตัวเองไม่เปิดร้านยาสมุนไพรล่ะ

ก่อนหน้านี้เขาก็เคยแบบนี้เหมือนกัน แต่เนื่องจากมีภาระมากมาย จึงไม่มีโอกาสได้ทำให้เป็นจริงสักที