หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2539

คลินิกคังเต๋อ เกี่ยวกับเรื่องรับสมัครผู้คุ้มกันได้แผ่ขยายไปวงกว้าง

ชั่วเวลาเดียว เงินเดือนอันน้อยนิดนี้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันในเมืองพานหยาง

และในคลินิกนั้น

หัวหน้าเฉินก็เต็มไปด้วยสีหน้าของความสงสัยอยากรู้

“ท่านครับ พวกเราเพิ่มเงินเดือนขึ้นอีกหน่อยดีไหม

คุณดูที่นอกประตูไม่มีใครอยากสมัครงานเลยสักคน”

ทว่าข้อเสนอของเขา ถูกหลินมั่วปฏิเสธโดยตรง

“ไม่ต้องรีบ ปล่อยให้ข่าวแพร่กระจายออกไปสักพักก่อน”

ขณะพูดเขาเดินไปหาจางกงอีกครั้ง ความขัดแย้งของคนผู้นี้กับตระกูลอิน หลินมั่วรู้สึกว่าต้องทำความเข้าใจอีกหน่อย

และหลังจากจางกงรู้เจตนาการมาของหลินมั่ว จึงไม่รู้สึกหวาดระแวงใดๆ

เขาเล่าความขัดแย้งของเขากับตระกูลอิน ให้ฟังใหม่อีกรอบ

จากปากของจางกงนั้น หลินมั่วทราบว่า

ที่แท้คนผู้นี้มีวิชาการรักษาที่ไม่เลวเลยทีเดียว หรือจะพูดให้ถูกต้องคือนับว่าเป็นหมอเทวดาคนหนึ่ง

ทว่าเมื่อต้นปีที่แล้ว

เนื่องจากคลินิกต้องการยาสมุนไพรล็อตหนึ่ง

ตอนนั้นที่บ้านของจางกงเพิ่งขายบ้านได้สองสามหลัง

จึงขาดเงินทุนหมุนเวียนไปชั่วขณะ

หลังจากทราบว่า คนของตระกูลอินมาหาโดยตรง บอกว่าตัวเองมีสมุนไพรล็อตหนึ่งที่จางกงต้องการพอดี

และแสดงตัวด้วยความเกรงใจว่า สามารถให้จางกงติดเงินเอาของไปก่อน รอมีเงินแล้วค่อยเอามาคืนก็ไม่สาย

ดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ต่อปีไม่ถือว่าสูงมาก บวกกับตอนนั้นจางกง ต้องการสมุนไพรล็อตนั้นจริงๆ

ดังนั้นเขาจึงตกลงทันที

และตอนนั้นหลังจากทั้งสองฝ่ายเซ็นสัญญากันแล้ว อีกฝ่ายใช้เหตุผลว่าเจ้าของบ้านต้องการดูจึงนำสัญญาทั้งสองฉบับกลับไปทั้งหมด

และจางกงเห็นจำนวนของสมุนไพรแล้วไม่มีปัญหา

จึงไม่ได้คิดอะไรมาก เขายอมรับความต้องการของอีกฝ่าย

ทว่าสองสามวันหลังจากนั้น อีกฝ่ายจู่ๆ ถือสัญญามาหาถึงที่

ดอกเบี้ยรายปีแต่เดิมจู่ๆ กลายเป็นดอกเบี้ยรายเดือน

และยังเป็นดอกเบี้ยทบต้นอีกด้วย

ตอนนี้ จางกงทันใดนั้นจึงคิดได้ว่าตัวเองโดนหลอกแล้ว

แต่เนื่องจากอีกฝ่ายมีอิทธิพลเยอะ

เขาถึงแม้จะโกรธ แต่ก็ได้แต่กัดฟันแล้วกลั้นไว้ในใจ

พลางคิดว่าถ้าขายบ้านได้แล้ว จะรีบเอาเงินไปคืน

แต่เขาประเมินความไร้ยางอายของอีกฝ่ายต่ำไป

ตอนที่เขาคิดจะขายบ้าน นายหน้าทั้งหลายได้รับข่าวของตระกูลอิน

จึงไม่มีใครรับเรื่องของเขา

และที่น่าเกลียดที่สุดคือ ตระกูลอินกดขี่อย่างบ้าคลั่งเพื่อจะยึดคลินิกของเขา ไม่ให้เขามีโอกาสได้ใช้หนี้คืน

ขนาดเพื่อนในวงการ พอเห็นเขาเหมือนเห็นเทพแห่งโรคระบาดหลบหน้าทันที ไม่ให้เขายืมเงิน

เมื่อเป็นเช่นนี้ จากเดิมที่ติดเงินค่าหายาห้าล้านหยวน

คนที่เป็นหัวหน้าของอีกฝ่าย เห็นหลินมั่วมีอายุห่างจากตัวเองสองสามปี จึงตกใจเป็นอย่างแรก

จากนั้นจึงถามอีกครั้ง

“ไม่พูดถึงเงินเดือน พวกคุณมีข้าวให้กินไหม”

“มี!”

“ต้องการกี่คน”

“พวกนายมีกี่คน ฉันก็รับเท่านั้น!”

“มีข้อจำกัดอะไรไหม”

“ขอแค่มีอายุอยู่ระหว่างยี่สิบห้าปี ก็พอ!”

ภายใต้การถามตอบเช่นนี้

เด็กหนุ่มหัวหน้าของอีกฝ่าย หลังจากได้คำตอบที่ตัวเองต้องการแล้ว

จึงแสดงสีหน้าดีใจออกมาทันที

“อย่างนั้นก็ดี พวกเราต้องการสมัครงานผู้คุ้มกัน”

ขณะพูดเขาได้กระซิบไปที่ข้างหูของเพื่อนร่วมทาง แล้วสั่งสองสามประโยค

จากนั้นคนนั้นจึงวิ่งดุกๆ ออกไป

เวลานี้ หลินมั่วจึงถามด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง

“นายชื่ออะไร”

“ตี๋หยุน มาจากเขาไป๋เฟิ่ง เมืองเหอเน่ย”

เมื่อพูดเช่นนี้ หลินมั่วมีสีหน้าประหลาดใจสบตากับหัวหน้าเฉินหนึ่งที