หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2540

ระยะห่างจากเขาไป๋เฟิ่งเมืองเหอเน่ยกับเมืองพานหยางมีระยะทางหนึ่งพันสี่ร้อยกิโลเมตร

และสภาพเดินทางทุลักทุเลของพวกเรา บวกกับรองเท้าที่ผุพังทั้งคู่แล้ว

หลินมั่นรู้สึกบางอย่างในหัวใจ ทันใดนั้นจึงถามว่า

“พวกคุณเดินเท้ามาเหรอ”

เมื่อเจอหลินมั่วถามด้วยความสงสัย

ตี๋หยุนจึงพยักหน้าโดยตรง

“ระหว่างทางเดินแล้วก็หยุดพัก ใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนครึ่ง”

เมื่อพูดเช่นนี้ หลินมั่วจึงเบิกตาโตทั้งสองข้างทันที

เดินเท้าหนึ่งพันสี่ร้อยกิโลเมตร นั่นคือนิยามแบบไหนกัน

และมาดของอีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่ายังมีเพื่อนร่วมทางคนอื่น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินมั่วจึงถามอีก

“เพราะอะไร

ตามหลักแล้ว เมืองเหอเน่ยของพวกคุณมีการทำเกษตรที่เฟื่องฟู อุตสาหกรรมการเลี้ยงสัตว์ก็พัฒนามาก

ทำไมต้องเดินทางไกล มาที่เมืองพานหยาง”

เมื่อพูดเรื่องนี้ ตี๋หยุนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความซื่อสัตย์เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นมาในทันใด

พร้อมกับพูดด้วยความขุ่นเคืองว่า

“เป็นเพราะพวกผีดูดเลือดพวกนั้น”

“พวกเขาใช้นามของตัวเองควบคุมดูแลทั้งเมือง ยึดที่นาทั้งหมดของพวกเรากลับไป

ทุกปีไม่เพียงแต่ต้องให้ผลผลิตสามสิบเปอร์เซ็นต์กับพวกเขา

ถึงขนาดที่ว่าทุกบ้านจะโดยเก็บภาษีตามจำนวนสมาชิกในครอบครัว ภาษีเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า”

“ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ เด็กหนุ่มแข็งแรงอย่างพวกเราจึงกลายเป็นภาระของครอบครัว

ดังนั้นจึงคิดว่า ออกมาทำมาหากินเลี้ยงชีพดีกว่า”

เมื่อฟังจบ หลินมั่วจึงพยักหน้าเล็กน้อย

“โอเค เรื่องราวคร่าวๆ ของนายฉันพอเข้าใจแล้ว”

หลังจากรอสักพักหนึ่ง เพื่อนร่วมทางคนของตี๋หยุนที่วิ่งออกไป ตอนนี้วิ่งกลับมาแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้หลินมั่วแปลกใจคือ ข้างหลังของเขามีเพื่อนร่วมทางจำนวนร้อยคน

และสภาพที่ใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น เหมือนผู้ลี้ภัยในตำนานเป็นอย่างมาก

หลินมั่นหันไปถามตี๋หยุน

“คนพวกนี้ นายรู้จักไหม”

หลังจากเห็นคนหลังแล้วจึงพยักหน้า

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

ไม่ใช่เพราะเขารังเกียจที่คนเยอะเกินไป

แต่ดูจากสภาพการณ์ในตอนนี้ ยิ่งจำนวนคนยิ่งเยอะ หมายความว่าการใช้ชีวิตของคนทั่วไปในเมืองเหอเน่ยยิ่งลำบากลำเค็ญ

หลังจากเรียกตัวแล้ว หลินมั่วจึงพูดต่อ

“ยกเว้นพวกคุณสองสามคน ที่เหลือ ผมรับทั้งหมด”

เวลานี้สองสามคนนั้นที่โดนเรียกชื่อ เดินขึ้นมาข้างหน้าด้วยใบหน้าไม่พอใจทันที

“ถือสิทธิ์อะไร พวกเราสู้คนบ้านนอกพวกนี้ไม่ได้ใช่ไหม”

เมื่อเห็นดังนั้น หลินมั่วจึงหัวเราะเยาะหนึ่งที

“เพราะว่าพวกคุณใจคด

ในเมืองพานหยาง จะหาบอดี้การ์ดสักคนมีเงินเดือนมากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยมีเยอะแยะ”

“อีกทั้งรู้ทั้งรู้ ว่าที่นี่มีการปะทะกับตระกูลอิน ทำไมยังต้องให้ฉันพูดต่ออีกไหม”

เมื่อโดนจับได้

พวกสองสามคนที่พูดพล่ามไม่หยุด รีบก้มหน้า แล้ววิ่งหนีออกไปจากที่นี่

เมื่อรู้เรื่องนี้ หัวหน้าเฉินจึงเข้าใจจุดประสงค์ของหลินมั่วที่จ้างด้วยเงินเดือนต่ำเช่นนี้

ดูเหมือนเป็นการกระทำเรื่อยเปื่อย แท้จริงแล้วคือขั้นตอนการคัดกรองคนอย่างหนึ่ง

นอกจากที่คนหมดหนทางแล้ว ที่เหลือต่างมีเจตนาแตกต่างกัน

และฝ่ายตี๋หยุน เมื่อได้ยินการตัดสินใจของหลินมั่ว ทุกคนต่างแสดงสีหน้าดีใจไม่หยุด

มีเพียงตี๋หยุนคนเดียว มีสีหน้าหดหู่ไม่แน่ใจ เต็มไปด้วยสีหน้าของความสับสนยุ่งเหยิง

..................................................................................