หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2544

หลังจากที่ได้เล่าเรื่องขององครักษ์ลับแห่งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ให้ภรรยาฟังแล้ว

หลินมั่วก็ได้โอนเงินทุนเริ่มดำเนินการจำนวนสองร้อยห้าสิบล้านแก่บริษัทเหมืองแร่เขตนอกเมืองตะวันตก

หลังจากที่ได้พูดคุยกับจางกงเมื่อเช้าแล้ว

หลินมั่วเข้าใจได้ทันที

ถ้าเขาอยากสร้างคลินิกแพทย์แผนจีนแห่งแรกของตัวเองในเมืองพานหยางได้อย่างราบรื่น

เขาจำเป็นต้องสร้างบริษัทยาไปพร้อมกัน เพื่อให้แน่ใจว่าจะมีอุปกรณ์และยาพอใช้ที่คลินิกแพทย์แผนจีน

เมื่อเขาอยากสร้างบริษัทยาขึ้นมาทำให้เงินที่ใช้ลงทุนเพิ่มขึ้นมหาศาล

ทำให้เขายังไม่รีบร้อนขนาดนั้น

.........

ตกดึก ในค่ำคืนที่พระจันทร์ลอยเด่น

อินเทียนเป้าที่สวมชุดนอน กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนโซฟาในห้องโถง

หลังจากที่หลินมั่วมายังเมืองพานหยาง เขาก็ทำอะไรลำบากขึ้น

สิ่งที่น่าหงุดหงิดใจที่สุดก็คือสิ่งที่เขาทำล้วนเกี่ยวข้องกับหลินมั่วทั้งสิ้น

เมื่อได้ยินข่าวที่ลูกน้องนำมารายงานแล้ว

ใบหน้าของอินเทียนเป้าก็เต็มไปด้วยคำถามทันที

“ไอ้เด็กนั่น ประกาศหาคนมากมายขนาดนั้นไปทำไม?

หรือว่ามันคิดจะใช้คนพวกนั้นมากวาดล้างมณฑลต้าฉวีเหลียน

หลังจากที่พึมพำกับตัวเองอยู่นานสองนาน เขาก็ส่ายหน้าไปมา

คนพวกนั้นล้วนเป็นคนของเมืองเหอเน่ย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองสักนิด

ในตอนนี้สิ่งที่ตระกูลอินต้องการคือเขาจินไฉ่ และคลินิกแพทย์แผนจีนคังเต๋อที่เก่าแก่

แต่ทั้งสองสิ่งนี้ล้วนถูกหลินมั่วแย่งไป

และสิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจมากที่สุดคือ เฮ่าจื้อและหลี่เฟย ลูกน้องฝีมือดีทั้งสองสองเขาก็ถูกหลินมั่วจัดการ

ทำอะไรไม่ไว้หน้ากันเลย

สิ่งที่ทูตเจิ้นเยว่ที่มาใหม่คนนี้ทำทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

อาโก้วที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นว่าพี่เทียนเป้ามีสีหน้าสงสัย

เขาจึงพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

“พี่ใหญ่ ถ้าไม่ไหวจริงๆ

ให้ผมออกโรงจัดการมันเถอะ ในตอนนี้อาเป้าและหลี่เฟยถูกมันจัดการแล้ว

อาโก้วคนนี้ทนดูต่อไม่ได้อีกต่อไป”

“อย่างมากก็แค่ หลังจากที่จัดการมันแล้ว ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้แต่เพียงผู้เดียว”

สำหรับความซื่อสัตย์ของอาโก้วที่มีต่อเขาแล้ว

อินเทียนเป้ารู้สึกชื่นชมมากจริงๆ

แต่อินเทียนเป้ายังคงปฎิเสธความคิดเห็นของอาโก้ว

“อย่าไร้เดียงสานักสิ คนของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ไม่ได้โง่นะ

หลังจากที่ได้เห็นฝีมือของหลินมั่วแล้ว เขารู้สึกชื่นชมในตัวหลินมั่วเป็นอย่างมาก

และสิ่งที่ทำให้เขานับถือหลินมั่วมากกว่าเดิมก็คือฝีมือการหลอมยาของอีกฝ่าย

เมื่อวานก่อนนอนเขาได้ทานเม็ดยาอายุวัฒนะที่หลินมั่วมอบให้ก่อนลากัน

ไม่คิดเลยว่าวันรุ่งขึ้นอาการจะดีขึ้นมาก

และหลังจากที่เขาใช้ยารักษาบาดแผลทาในบริเวณที่เลือดอุดตันในร่างกายแล้ว อาการก็หายเป็นปลิดทิ้ง

หลายปีมานี้ เขาเองก็เพิ่งเคยเจอยาวิเศษณ์ขนาดนี้เป็นครั้งแรก

ในตอนนี้ เขามองไปทางหลินมั่วด้วยแววตาประหลาดใจ

ทางด้านของหลินมั่ว เขายังคงรู้สึกไม่ชินกับแววตาแบบนั้นของจางกง

เขาลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ ติดอยู่

หลินมั่วเอ่ยปากถาม

“ลุงจาง หน้าผมมีอะไรติดเหรอครับ”

หลินมั่วเอ่ยปากถามจางกงอย่างตรงไปตรงมา

“คุณหลิน ยารักษาแผลเมื่อวานเป็นยาที่คุณหลอมขึ้นมาเองเหรอ”

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วพยักหน้ายอมรับ

แววตาของจางกงก็เปล่งประกายขึ้นทันที

“คุณหลิน โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วย”