หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2545

แน่นอนว่าหลินมั่วคิดไม่ถึงเลยจริงๆ

เมื่อวานจางกงยังดูปกติดี

แต่ทำไมผ่านไปแค่คืนเดียวเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

อีกอย่างอายุของอีกฝ่ายก็สามารถเป็นพ่อหรือลุงของเขาได้แล้ว

ไม่ว่ายังไงหลินมั่วก็ไม่สามารถรับเขาเป็นลูกศิษย์ได้

เมื่อเห็นจางกงที่ไม่ยอมแพ้ ในที่สุดหลินมั่วก็พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ

“ลุงจาง ผมรับใครเป็นลูกศิษย์ไม่ได้หรอกครับ

แต่หลังจากนี้ ผมจะมาตรวจคนไข้ที่คลินิกบ่อยขึ้น”

“หากคุณสนใจจริงๆ ก็สามารถมาดูได้

และถ้ามีตรงไหนที่ผมจัดการไม่ได้ ผมก็จะได้เรียกหาคุณ”

หลังจากที่ได้คำตอบแบบนี้

ถึงแม้เขาจะไม่ได้หลินมั่วเป็นอาจารย์ให้

แต่นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้จางกงรู้สึกพอใจแล้ว

จากนั้นเขาจึงเดินมาหาเหล่าพนักงานด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

“พี่ชาย ช่วยทำให้เร็วกว่านี้หน่อย

เราต้องรีบทำให้เสร็จโดยเร็ว หลังจากจบงาน

ผมมีเงินโบนัสให้พวกพี่ด้วย”

หลังจากที่เร่งคนงานแล้ว เขาก็ยังคงรู้สึกไม่ได้ดั่งใจจึงลงมือช่วยด้วยตัวเอง

เมื่อหลินมั่วเห็นดังนั้น เขาจึงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ

แน่นอนว่าโรงคลินิกแพทย์แผนจีนภายใต้ชื่อของตัวเองเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความฝันเท่านั้น

เขาจึงไม่มีกฎเกณฑ์เคร่งครัดอะไรมาก

แต่เขาก็ยังมีส่วนร่วมในการออกแบบสไตล์การตกแต่งคลินิกเช่นกัน

ด้านในคลินิกกำลังยุ่งเป็นอย่างมาก

ส่วนด้านนอกก็มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตรงมาที่นี่

คนบนถนนต่างหันมามองกลุ่มชายวัยรุ่นที่สวมเสื้อผ้าซอมซ่อ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้าตาสกปรก

พวกเขาใช้มือปิดจมูกตัวเองและทำหน้าขยะแขยง ก่อนจะหลีกทางให้

ถ้าเป็นเมื่อก่อนตี๋หยุนคงจะรู้สึกอับอายไม่น้อย

แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้พวกเขามีงานทำแล้ว จากนี้ก็ไม่ต้องเป็นหนูสกปรกข้างทางอีกต่อไป

หลังจากที่พวกเขาเดินเข้ามาในคลินิก

หลินมั่วก็หยุดงานทุกอย่างที่อยู่ในมือลง

ใช่แล้ว เขาเองก็ร่วมเป็นทีมพนักงานปรับปรุงคลินิกด้วย

“มาแล้ว!”

หลังจากที่เช็ดเหงื่อบนหน้า หลินมั่วก็เดินออกมาทันที

หลินมั่วพอใจกับท่าทีของวัยรุ่นกลุ่มนี้มาก

อย่าพูดถึงเรื่องของคุณสมบัติเลย

เพราะหลินมั่วคิดว่าจิตใจเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

ท่ามกลางสายตาสงสัยของผู้คนบนท้องถนน

หลินมั่วได้พาเหล่าวัยรุ่นเดินเท้าเกือบหนึ่งชั่วโมง

และในที่สุดก็มาถึงอาคารโรงงานร้างแห่งหนึ่งในเขตนอกเมือง

“พวกนายมีจำนวนคนเยอะ และฉันมีเวลาจำกัด

ตอนนี้จึงทำได้แค่สรรหาที่พักแบบนี้ให้พวกนายไปก่อน”

“และที่แย่ไปกว่านั้นคือ อาคารโรงงานร้างถูกหัวหน้าเฉินซื้อไปแล้ว

ถ้าพวกนายอยากปรับแก้อะไรตรงไหนจำเป็นต้องทำด้วยตัวเอง”

ระหว่างที่พูด หลินมั่วได้เงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม ในตอนนี้หัวหน้าเฉินยืนอยู่ชั้นบนของอาคารและกำลังโบกมือให้พวกเขาอยู่

ในตอนนี้ ถึงแม้เหล่าวัยรุ่นจะเหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้า

แต่แววตาของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความหวัง

หากเทียบกับการที่ต้องใช้ชีวิตข้างถนน แค่มีที่พักกันลมกันฝนได้ พวกเขาก็ดีใจมากแล้ว

อีกอย่างพวกเขาก็วางก้อนหินที่อยู่ในใจตัวเองลงแล้ว

เพราะตอนนี้ หลินมั่วได้พิสูจน์แล้วว่าต้องการรับพวกเขาเอาไว้จริงๆ