หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2548

ปกติแล้วหากทั้งสองฝ่ายไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีนัก

ก็คงจะไม่มางานเปิดกิจการของอีกฝ่ายและก่อความวุ่นวายแบบนี้หรอก

นี่มันเป็นการบีบให้ตัวเองไปตายชัดๆ

แต่หลังจากที่หลินมั่วรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแล้ว

ความไม่พอใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

มณฑลต้าฉวีเหลียนถือเป็นมณฑลที่การแพทย์ล้าหลังมาก และเรื่องนี้ก็เป็นที่ยอมรับของทุกคน

แพทย์อาวุโสเหล่านี้ วันๆ ไม่คิดจะพัฒนาวงการแพทย์

พวกเขาคอยแต่จะหลอกลวงชาวบ้าน และปะทะริมฝีปากกับผู้อื่น

สำหรับวงการแพทย์นั้น ทุกคนมีอิสระในการคิด เรียนรู้ซึ่งกันและกัน พัฒนาไปด้วยกัน

แต่แพทย์อาวุโสทั้งสามคนนี้กลับมุ่งหาแต่ผลกำไร พวกเขาไม่ใช่คนดี

ระหว่างที่หลินมั่วกำลังครุ่นคิด

แพทย์อาวุโสทั้งสามก็ได้เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

เนื่องจากการแข่งขันยอดหมอเทวดาหวาซย่าเพิ่งจบลงได้ไม่นาน

เมืองพานหยางตั้งอยู่ห่างไกลผู้คน ประกอบกับความสัมพันธ์ของเมืองนี้และประเทศจีนก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก

เพราะฉะนั้นแพทย์อาวุโสทั้งสามจึงรู้แค่ว่าทางประเทศจีนได้มีหมอเทวดาคนใหม่เกิดขึ้น ส่วนหมอคนนั้นจะเป็นใคร พวกเขาก็ไม่รู้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหน้าตาของคนคนนั้นเลย

เพราะฉะนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าหลินมั่ว แพทย์อาวุโสทั้งสามจึงจำหลินมั่วไม่ได้

หลังจากที่ท่านเฟิง หัวหน้าแพทย์อาวุโสได้กระแอมขึ้นมา เขาก็ได้เหลือบตามองหลินมั่ว

จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูกอีกฝ่าย

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ก็ควรจะเจียมตัวเอาไว้สักหน่อย

ฝีมือการแพทย์ของจางกง แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของพวกเรา เขายังสู้ไม่ได้เลย

ป้ายประกาศที่บอกว่ารักษาสารพัดโรคน่ะ ฉันแนะนำว่าให้เอาลงดีกว่านะ”

“เพื่อไม่ให้เกิดเหตุสุดวิสัยและตัวเองจะกลายเป็นคนผิด นายว่าไงล่ะ”

พูดจบท่านเฟิงก็เงยหน้าขึ้นเพื่อรอคำตอบจากหลินมั่ว

ส่วนแพทย์อาวุโสอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ่งแสดงสีหน้าไม่พอใจ พวกเขาหลับตาก่อนจะส่ายหน้า

จางกงเมื่อได้ยินคำพูดของท่านเฟิงก็ไม่ชอบใจ

แต่เมื่ออีกฝ่ายเห็นเช่นนั้นจึงแสยะยิ้มขึ้น

“ทำไมล่ะ นายไม่ยอมรับใช่ไหมล่ะ

ฝีมือกระจอกๆ แบบนี้ก็กล้าจะเปิดคลินิกงั้นเหรอ

แถมรักษาได้สารพัดโรคอีกด้วย นายคิดว่าตัวเองทำได้งั้นสิ”

“แก....”

“น้องสองไม่ต้องโมโหเพราะคนแบบนี้หรอก เขาก็แค่กบในกะลา

แค่อาจารย์ของพวกเราเอ่ยปากไม่กี่คำก็สามารถทำให้พวกเขาตกที่นั่งลำบากในเมืองพานหยางแล้ว”

“ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องกับตระกูลอิน ตอนนี้ยังมีเรื่องกับแพทย์ผู้อาวุโสทั้งสามแห่งพานหยางอีก

ฉันว่าอีกไม่นานจือหลินถังคงจะเจ๊งแล้วล่ะ”

ท่านเฟิงส่งสัญญาณบางอย่างให้ลูกศิษย์ทำให้พวกเขาหยุดพูดดูถูกหลินมั่ว

“วัยรุ่นเลือดร้อนมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่ก็ต้องมีขอบเขตกันบ้าง

แม้แต่เรื่องพื้นฐาน อย่างการเคารพผู้ที่ผู้อาวุโสกว่ายังไม่รู้

คลินิกของนายคงจะเปิดไปได้อีกไม่นานหรอก เด็กน้อย”

น้ำเสียงของท่านเจี่ยงแฝงไปด้วยคำขู่

หลินมั่วหรี่ตาทั้งสองลง

“แล้วพวกคุณอยากให้ผมทำยังไง”

เดิมทีหลินมั่วควรจะมีท่าทางโมโห

แต่เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้น พวกเขาจึงคิดว่าหลินมั่วยอมแพ้ไปแล้ว

ท่านเจี่ยงเงยหน้าขึ้นมองแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา

ส่วนลูกศิษย์ของเขากลับเดินเข้าไปหาหลินมั่ว และทำตัวเป็นกระบอกเครื่องเสียงของท่านอาจารย์ตัวเอง