โจวหงเหว่ยตะลึงงัน
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าหลินมั่วกำลังพูดจาเพ้อเจ้อ จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
แต่ตอนนั้นเหตุการณ์กลับพลิกผัน เขาถึงเข้าใจว่าหลินมั่ววางแผนไว้เป็นเวลานานแล้ว
“บ้าไปแล้วหรือไง”
“สามร้อยล้าน แกพูดมันออกมาได้ยังไง เราแค่พิจารณาคดีแกในฐานะผู้ต้องสงสัย ในเมื่อพิสูจน์แล้วว่าแกไม่ใช่ฆาตกร ทำไมพวกเราต้องชดใช้เงินสามร้อยล้านให้แกด้วย”
โจวหงเหว่ยพูดอย่างรีบร้อน
“จะพิจารณาคดีผมก็ได้ ไม่มีปัญหา แต่การที่พวกคุณใส่ร้ายอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ ใส่ร้ายผม เรื่องพวกนี้ควรได้รับการอธิบาย”
โจวหงเหว่ยพูดอย่างตะกุกตะกัก “แต่...แต่ก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายสามร้อยล้านนี่...”
“อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของแกมีค่าเท่าไรกันเชียว ต่อให้ต้องชดใช้ก็แค่เงินไม่กี่หมื่น คงไม่ถึงสามร้อยล้านหรอกมั้ง”
หลินมั่วยิ้มอย่างเย็นชาก่อนจะพูดว่า “โจวหงเหว่ย ผมขอถามคุณหน่อยว่าหลักฐานที่คุณมีสามารถพิสูจน์ได้ว่าผมเป็นฆาตกรหรือเปล่า”
โจวหงเหว่ยอยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ออก
ก่อนหน้านี้เขายังมั่นใจมาก แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าหลักฐานที่เขามีนั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย
หลินมั่วพูดต่อ “หลักฐานของพวกคุณไม่สามารถบ่งชี้ได้ว่าผมคือฆาตกร แต่พวกคุณกลับเอาตัวผมมาตัดสินคดีในที่สาธารณะ และเกือบทำผมตายด้วยซ้ำ”
“พูดง่ายๆ คือพวกคุณต้องการจะเอาชีวิตผม ส่วนผมที่ไม่ได้เป็นฆาตกร กลับต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงเพื่อให้พวกคุณตัดสิน เงินชดใช้ค่าเสียหายสามร้อนล้านถือว่ามากไปงั้นเหรอ”
โจวหงเหว่ยพูดด้วยความร้อนรน “แก...แกกำลังสร้างความปั่นป่วน เราก็ปล่อยแกแล้วนี่ไงหลังจากที่รู้ว่าแกไม่ใช่ฆาตกร ใครบอกว่าเราจะฆ่าแก”
หวงหย่งเฟิงพูดต่อ “นั่นเป็นเพราะคุณหลินพิสูจน์ได้ว่าตัวเองบริสุทธิ์น่ะสิ ถ้าคุณหลินไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ เขาจะไม่ถูกทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตเลยเหรอ”
โจวหงเหว่ยพูดไม่ออก แต่พยายามพลิกแพลงอย่าสุดความสามารถที่มี “แต่เราไม่ได้ฆ่าเขา”
หวงหย่งเฟิงยิ้มด้วยความเย็นชา “พูดแบบนี้หมายความว่าต้องฆ่าก่อนถึงจะยอมชดใช้สามร้อยล้านเหรอ”
“โจวหงเหว่ย ให้ฉันลองฆ่าแก แล้วจ่ายเงินชดใช้สามร้อยล้านดูไหมล่ะ”
ท่านผู้เฒ่าโจวขมวดคิ้วทันที “ประธานหวง พูดแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ ยังไงซะนี่ก็เป็นเรื่องในตระกูลโจว ประธานหวงไม่น่ายื่นมือเข้ามายุ่งนะครับ?”
หวงหย่งเฟิงตอบ “แน่นอนว่าผมยื่นมือเข้ายุ่งเรื่องตระกูลไม่ได้หรอกครับ แต่คุณหลินเป็นเพื่อนของผม ไม่ยุ่งไม่ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...