หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 256

ท่านผู้เฒ่าโจวใบหน้าซีดเผือด

แม้ว่าตระกูลโจวจะถือเป็นหนึ่งในตระกูลหลักทั้งสิบ แต่เปรียบเทียบกับหนานป้าเทียนเทียนไม่ได้แม้เพียงเศษเสี้ยว

หนานป้าเทียนลั่นวาจาว่าต้องการคนตระกูลโจว 10 ชีวิต เขาจะทำอย่างไรได้

ในเวลานั้น โจวหงเหว่ยพูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจว่า “หนานป้าเทียน เขาเป็นคนพูดเองเรื่องเงินสามร้อยล้านนั่น พวกเราตระกูลโจวไม่เคยพูดแบบนั้น”

“และอีกอย่าง...ชีวิตของเขาจะเทียบกับคนของเราได้ยังไง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ท่านผู้เฒ่าโจวถึงกับหน้าถอดสีอีกครั้ง เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “แกหุบปากเดี๋ยวนี้”

โจวหงเหว่ยตกใจและไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด

หนานป้าเทียนเหลือบมองพลางพูดอย่างเย็นชา “ทำไมรึ เพื่อนของคนอย่างหนานป้าเทียนเทียบกับคนตระกูลโจวไม่ติดเลยเหรอ นายคิดว่าคนของตระกูลตัวเองสูงส่งหรือเพื่อนของฉันต้อยต่ำล่ะ”

สีหน้าของโจวหงเหว่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมท่านผู้เฒ่าโจวจึงตำหนิเขา

การพูดแบบนั้นเท่ากับการดูถูกกษัตริย์องค์แรกของเมืองก่วงหยางนั่นเอง

ท่านผู้เฒ่าโจวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เทียนเหยีย ในเมื่อเป็นเพื่อนของท่านก็ต้องคุ้มกับเงินสามร้อยล้านอยู่แล้วครับ”

“เจ้าห้า เตรียมจัดการชดเชยเงินให้เขาและขอโทษคุณหลินแทนฉันด้วย”

ทุกคนในที่นั้นเกิดความโกลาหลเล็กน้อย ตระกูลโจวทั้งหมดพากันก้มศีรษะลง

หนานป้าเทียนหัวเราะเยาะ “โจวชิ่งอู่ คุณนี่มันปล่อยวางง่ายจริงๆ”

“แต่ลูกชายคุณดูถูกผมขนาดนี้ คุณจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี”

ท่านผู้เฒ่าโจวตอบ “เทียนเหยียอยากให้ผมทำยังไงครับ”

หนานป้าเทียนตอบทันที “ตอนแรกผมอยากซื้อชีวิตเขาด้วยเงินสามร้อยล้าน แต่ในเมื่อคุณยินดีที่จะขอโทษ งั้นผมก็จะไว้หน้าคุณก็แล้วกัน”

“เลาะฟันเขาออกให้หมดทั้งปาก แล้วผมจะปล่อยเรื่องวันนี้ไป”

ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าโจวซีดเผือด และสุดท้ายเขาก็น้อมรับมัน “เขากล้าดูหมิ่นเทียนเหยีย ถือว่าสมควรแล้วล่ะครับ”

“เด็กๆ ทำตามคำสั่งของเทียนเหยีย เลาะฟันเขาออกให้หมด”

โจวหงเหว่ยตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว “พ่อครับ พ่อ ไว้ชีวิตผมด้วย ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ…”

ท่านผู้เฒ่าโจวหลับตาลง เขารู้สึกเจ็บปวดเช่นกันแต่ทำอะไรไม่ได้

โจวหงเหว่ยอาจไม่ถูกลงโทษ ถ้าหากเขาไม่ได้พูดประโยคนั้นออกมา

หลังจากนั้นไม่นาน ตระกูลโจวก็ยื่นบัตรให้หลินมั่ว และให้คำมั่นว่าจะโอนเงินสามร้อยล้านไปยังบัตรใบนี้

เรื่องราวจบลงเพียงเท่านั้น หลินมั่วทิ้งแฟลชไดรฟ์อันนั้นไว้

ส่วนตระกูลโจวจะจัดการอย่างไรต่อไปกับฮั่วซิ่งเซวียน ถือเป็นเรื่องของตระกูลโจวเอง

หนานป้าเทียนและหวงหย่งเฟิงเห็นว่าเรื่องนี้ได้รับการจัดการ เขาจึงพาคนของเขาไปกล่าวคำอำลากับหลินมั่ว

หลินมั่วยังไม่ได้จากไป เขาเดินไปที่สวนหลังบ้านเพื่อรับสวี่ปั้นซย่าและคนอื่นๆ

ในขณะที่สวี่ปั้นซย่ารู้สึกกังวลจนเดินวนไปมาซ้ำๆ

สวี่ตงเสวี่ยเย้ยหยัน “ทำไมถึงต้องตระหนกขนาดนั้นด้วยล่ะ พี่”

“พี่ไม่เชื่อว่าเขาไม่ใช่ฆาตกรไม่ใช่หรือไง ทำไมล่ะ ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจแล้วเหรอ”

“ไม่เป็นหรอก พี่เขยของฉันต้องอายุยืนเป็นร้อยปี อายุยืนมากกว่าพวกสารเลวแน่ๆ...”

เมื่อได้ยินคำพูดประชดประชัน สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าก็เปลี่ยนไป

หวงเหลียงยิ้มเยาะเย้ย “อายุยืนเป็นร้อยปีเลยเหรอ ผมว่าเดี๋ยวอีกไม่นานพวกเราก็คงได้เก็บศพเขาแล้วล่ะ”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมาก “หวงเหลียง นายพูดบ้าอะไรน่ะ”

สวี่ตงเสวี่ยตอบกลับทันที “เขาพูดผิดหรือไง”

“หลักฐานเป็นที่แน่ชัด ตระกูลโจวต้องฆ่าคนสกุลหลินในคืนนี้อย่างแน่นอน”

“แต่ผมไม่ช่วยเก็บศพเขาหรอกนะ”

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้าช้าๆ “ถูกต้อง ครอบครัวของเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา”

“คนตระกูลสวี่ไม่ได้รับอนุญาตให้เก็บศพเขาแม้แต่คนเดียว ไม่อย่างนั้นก็ออกไปจากตระกูลสวี่ซะ แล้วไม่ต้องเรียกฉันว่าพ่ออีก”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างกังวล “พ่อ พ่อพูดแบบนี้ได้ยังไง เขานึกถึงตระกูลของเราตลอด แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังชดใช้เพื่อครอบครัวของเราอยู่นะคะ พ่อช่วยมองเขาในแง่ดีหน่อยได้ไหม”

ฟังฮุ่ยขมวดคิ้วแน่น “ใครต้องการให้เขาชดใช้ ฉันจะพูดให้กระจ่างวันนี้เลย ต่อให้เขาต้องการชดใช้ ฉันจะไม่มองแม้แต่น้อย แม้เงินสักบาทฉันก็จะไม่เอา”