หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 257

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันตอบ “ได้ ฉันจะจำคำพูดของแม่ไว้ ต่อไปแม่ก็อย่าไปเอาเงินค่าเสียหายสามร้อยล้านจากเขาแล้วกัน”

“ปั้นซย่า แกบ้าหรือไง ฉันเคยยุ่งกับเงินหลินมั่วตั้งแต่ตอนไหน เขารวยมากเลยหรือไง”

“เกาะผู้หญิงมา 3 ปี นั่นเป็นเงินของเราทั้งนั้น แล้วหาว่าฉันไปยุ่งกับเงินเขาอีก ตลกจริงๆ”

“คิดว่าตัวเองเป็นหวงเหลียงหรือไง หวงเหลียงต่างหากที่เป็นลูกเขยที่ดี เอะอะก็ซื้อของให้บ้านเราบ้าง ให้ของขวัญพ่อกับแม่บ้าง หลินมั่วเคยทำอะไรให้บ้านเราเหรอ นอกจากเอาเงินเราไปให้น้องสาว เขายังทำอย่างอื่นเป็นอีกไหม”

หวงเหลียงหัวเราะเสียงดังทันที “แม่ครับ ไว้หน้าพี่เขยหน่อยสิครับ ยังไงเขาก็ใกล้ตายเต็มทีแล้ว”

“ว่าแต่พี่ปั้นซย่า พี่เลิกคิดถึงเงินค่าเสียหายสามร้อยล้านนั่นเถอะ เอาเวลามาคิดเรื่องแบ่งหุ้นกันดีกว่า”

“ผมน่ะติดต่อทนายไว้แล้ว กลับไปดำเนินการอะไรอีกนิดหน่อยก็โอนหุ้นให้พ่อได้แล้ว”

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ชีวิตของหลินมั่วกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่คนพวกนี้กลับคิดเรื่องหุ้น?

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เขารู้สึกเริ่มชอบหวงเหลียงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยใครบางคน

สวี่ตงเสวี่ยกระโดดลุกขึ้นเป็นคนแรก “พี่ชาย เป็นยังไงบ้าง หลินมั่วตายแล้วใช่ไหม เขาตายยังไงเหรอ”

“พี่ชาย ช่วยบอกกับท่านผู้เฒ่าโจวหน่อยสิว่าพวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินมั่ว แล้วพวกเราก็จะไม่เก็บศพให้เขาด้วย...”

สวี่ปั้นซย่าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “สา...สามีฉันเป็นไงบ้างคะ”

“เขาไม่ใช่ฆาตกรจริงๆ ใช่ไหม พวกคุณเข้าใจผิดกันไปเอง”

คนของตระกูลโจวยืนตัวแข็งที่หน้าประตูด้วยสีหน้าซีดเผือด

และในขณะนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา เขาคือหลินมั่ว

ทุกคนในห้องต่างตะลึงงัน

สวี่ปั้นซย่าโผเข้ากอดหลินมั่วทันที เธอพูดปนเสียงสะอึกสะอื้น “หลินมั่ว คุณเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”

หลินมั่วลูบผมอีกฝ่ายเป็นการปลอบโยนและพูดเบาๆ ว่า “เด็กโง่ ผมบอกแล้วไงว่าผมถูกใส่ร้าย พวกเขาขอโทษผมแล้ว พวกเราจะได้กลับบ้านกันแล้วนะ”

สวี่เจี้ยนกงและคนอื่นๆ ตกอยู่ในความงุนงง

“ปะ...เป็นไปได้ยังไง ไหนบอกว่ามีหลักฐานที่ชัดเจนไง พวกนายโดนหลินมั่วหลอกแล้ว”

ฟังฮุ่ยตะโกนอย่างรีบร้อน

คนตระกูลโจวไม่สนเสียงของเธอ เขาหันไปพูดกับคนอื่นว่า “ตอนนี้พวกคุณไปได้แล้ว”

สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างไม่เข้าใจ “นี่มันอะไรกัน ไปได้แล้วหมายความว่ายังไง แล้วหลินมั่วล่ะ ฆาตกรอย่างเขาก็ไปได้เหรอ”

คนตระกูลโจวคิดว่าเธอกำลังพูดจาเพ้อเจ้อ เขาตวาดใส่เธออย่างโกรธจัด “เลิกพูดจาหาเหาใส่หัวผมสักที”

“ใช่ พวกเราเข้าใจคุณหลินผิด แต่ทางเราได้ขอโทษคุณหลินไปแล้ว พวกคุณจะเอาอะไรอีก”

ทุกคนในห้องต่างพากันงง ตระกูลโจวขอโทษหลินมั่วแล้วงั้นเหรอ

หวงเหลียงพูดอย่างสับสน “พวกคุณเข้าใจผิดแบบนี้ได้ยังไง เขามีหลักฐานบางอย่างใช่ไหม อย่าไปเชื่อนะ หลักฐานพวกนั้นมันเป็นของปลอม”

“เขานั่นแหละเป็นฆาตกร หลี่เฉียงเพื่อนของฉันบอกหมดแล้ว เขาเป็นคนฆ่าคุณชายโจว”

“พวกคุณอย่าไปเชื่อเขานะ ตรวจสอบหลักฐานของเขาสิ มันต้องเป็นของปลอมแน่ๆ”

หลินมั่วขมวดคิ้ว “หวงเหลียง นายเกลียดฉันมากเลยสินะ?”

หวงเหลียงได้ยินแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออก

สวี่ตงเสวี่ยพูดเสียงดัง “พวกเรากำลังทวงคืนความยุติธรรมต่างหาก”

“ตระกูลโจวมีหลักฐานแน่นหนามากจะเข้าใจผิดได้ยังไง ฆาตกรอย่างแกจะกลับตัวกลับใจได้ยังไง ถ้าต่อไปแกมาฆ่าครอบครัวของเราล่ะ”

สวี่ปั้นซย่าขัดจังหวะอย่างกังวลว่า “เสวี่ยเอ๋อร์ เธอพูดอะไรออกไปน่ะ หลินมั่วจะทำแบบนั้นไปทำไม”

สวี่ตงเสวี่ยมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม “หึ ฆาตกรโหดมันทำได้ทุกอย่างแหละ”

“นี่ พี่ชาย นั่นต้องเป็นหลักฐานปลอมแน่ๆ ลองตรวจสอบดูสิ”

คนตระกูลโจตอกกลับอย่างโกรธเคือง “ตรวจสอบกับผีน่ะสิ วิดีโอของเขาแสดงให้เห็นชัดเจนเลยว่าใครเป็นคนฆ่า แบบนี้ยังปลอมขึ้นมาได้อีกเหรอ พวกคุณมันโง่”