หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 258

คนตระกูลโจวสบถก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฟังฮุ่ยและคนอื่นๆ งงเป็นไก่ตาแตก

จากนั้นฟังฮุ่ยก็พูดขึ้น “ปะ...เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงเหรอ”

“หวงเหลียง ไหนนายบอกว่ามีหลักฐานแน่นหนาไงล่ะ”

หวงเหลียงตอบด้วยสีหน้างุนงง “ผม...ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาบอกว่ามีหลักฐานมักตัว แต่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง วิดีโอนั่นเป็นของปลอมล่ะมั้ง”

สวีปั้นซย่าโต้กลับด้วยความหงุดหงิด “นายป่วยหรือไง ถ่ายเห็นหน้าชัดขนาดนั้นจะเป็นวิดีโอปลอมได้ยังไง ถ้าเก่งนักก็ลองตัดต่อวิดีโอหน้าคนให้ดูหน่อยสิ”

หวงเหลียงพูดอะไรไม่ออก

สวี่ปั้นซย่าจึงพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ทีนี้พูดอะไรไม่ออกกันเลยสินะ ฉันบอกแล้วไงว่าหลินมั่วไม่ใช่ฆาตกร”

ทุกคนต่างพากันก้มหน้า ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าโต้กลับสักคน

สวี่ตงเสวี่ยเยาะเย้ยขึ้นทันที “หึ ไม่ใช่ฆาตกรแล้วยังไง ก็ไม่ได้มีอะไรดีนี่นา ถ้าเป็นฆาตกรจริง ฉันยังมองว่าเขาดีกว่านี้ซะอีก แค่คนยังไม่กล้าฆ่าเลย ต่างอะไรกับพวกไร้ประโยชน์ล่ะ”

เมื่อสวี่ปั้นซย่าได้ยิน เธออดไม่ได้ที่จะโกรธ “เสวี่ยเอ๋อร์ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

สวี่ตงเสวี่ยตอบกลับ “ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่ชอบเขา”

สวี่ปั้นซย่าโต้อย่างทันควัน “เธอมีสิทธิ์อะไรไม่ชอบสามีของพี่สาว”

“ก็เพราะสามีของฉันเก่งกว่าสามีของพี่น่ะสิ” สวี่ตงเสวี่ยตอบ “พวกแมงดาไร้ประโยชน์ แม้แต่ฆ่าคนก็ยังไม่กล้า ทำไมฉันต้องมองเขาในสายตาด้วย”

“นี่เธอ...เธอ...” สวี่ปั้นซย่าตัวสั่นด้วยความโกรธ

สวี่ตงเสวี่ยทำหน้าพึงพอใจ “ฉันทำไมเหรอ ฉันพูดผิดหรือไง ถ้าเก่งนักก็เถียงฉันมาสิ ”

สวี่ปั้นซย่าที่กำลังโกรธ จู่ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ถ้าเธอไม่พูด ฉันคงลืมไปแล้ว”

“หวงเหลียง เราเคยพนันอะไรกันไว้นะ ตามกติกาแล้ว...นายควรจะคำนับขอโทษหลินมั่วถูกไหม”

หวงเหลียงได้ยินจึงหน้าถอดสีทันที ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าว่าตัวเองจะแพ้พนัน ดังนั้นจึงกล้าพนันกับสวี่ปั้นซย่า ใครจะไปคิดว่าตอนนี้หลินมั่วจะยังสบายดีอยู่ นั่นแปลว่าเขาแพ้พนันอย่างราบคาบ

สวี่ตงเสวี่ยเองก็ตกใจเช่นกัน เธอลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท เมื่อสวี่ปั้นซย่าพูดถึง เธอจึงเพิ่งนึกขึ้นได้

ก่อนที่เธอจะพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ เรื่องแค่นี้เองต้องจริงจังด้วยเหรอ พวกเราคนกันเองทั้งนั้น แค่ล้อกันเล่นน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย”

“ล้อเล่น?” สวี่ปั้นซย่าถามกลับ “สามีของเธอเตรียมหาทนายไว้แล้ว แถมยังทำเรื่องโอนหุ้น เหลือแค่ให้ฉันเซ็นชื่อ แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าล้อเล่น? เธอคิดว่าฉันจะเชื่อไหม”

สวี่ตงเสวี่ยมีสีหน้าลำบากใจ เมื่อกี้พวกเธอทำเกินไปจริงๆ ตอนนี้จึงไม่มีทางให้ถอยกลับแล้ว

“หวงเหลียง รออะไรอยู่ล่ะ มาสิ ทำตามที่นายสัญญาไว้ ”

หวงเหลียงอึดอัดอย่างถึงที่สุด เขาจะคุกเข่าคำนับหลินมั่วได้ยังไง

สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้วโดยไม่ยอมพูดอะไร ฟังฮุ่ยทนไม่ได้จึงสวนขึ้นมา “ช่างเถอะ ปั้นซย่า คนกันเองทั้งนั้น อย่าทำให้ลำบากใจกันทั้งสองฝ่ายเลย”

“เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องจบแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

หวงเหลียงรีบลุกเดินออกไป แต่ถูกสวี่ปั้นซย่ารั้งเอาไว้ “ไม่ได้หรอก ชายชาติทหารพูดแล้วย่อมไม่คืนคำ รีบคุกเข่าคำนับเขาเดี๋ยวนี้”

สวี่ตงเสวี่ยได้ยินก็เริ่มโกรธเช่นกัน “พี่ จะจู้จี้พวกเราเรื่องนี้ไปเพื่ออะไร”

“เสวี่ยเอ๋อร์ ฉันไม่ได้อยากจะจู้จี้พวกเธอเรื่องนี้หรอกนะ ตอนแรกฉันก็อยากจะปล่อยเรื่องนี้ไป แต่พวกเธอต่างหากที่เอาแต่ด่าหลินมั่วซ้ำแล้วซ้ำอีก” สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างไม่อดทน “เธอบอกว่าสามีของฉันเป็นพวกไร้ประโยชน์ ฉันจะให้สามีของเธอคุกเข่าคำนับสามีฉันให้ได้”

สวี่ตงเสวี่ยตกตะลึง เธอเพิ่งเข้าใจในวันนี้เองว่าแค่คำพูดไม่กี่คำก็สามารถทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ได้