หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 259

ฟังฮุ่ยยิ่งฟังก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น “พอได้แล้ว ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ แกต้องการอะไรกันแน่ จะให้เขาคุกเข่าคำนับคนอื่นได้ยังไง มันดูถูกกันไปไหม”

“ต้องให้บ้านแตกสาแหรกขาดก่อนหรือไง แกถึงจะพอใจ”

สวี่ปั้นซย่าถามกลับด้วยความโกรธ “ฉันเป็นคนทำให้บ้านแตกสาแหรกขาดเหรอ ฉันก็แค่พูดถึงเหตุผล เขาแพ้พนันได้ แต่ฉันแพ้ไม่ได้เหรอ”

ฟังฮุ่ยตอบด้วยความโกรธเช่นกัน “ปั้นซย่า ฉันไม่ได้ว่าแกนะ แต่จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้มันไม่ถูกต้องแต่แรก ใช่...หวงเหลียงแพ้พนัน เขาจะต้องคุกเขาคำนับหลินมั่ว ส่วนแก ถ้าแพ้อย่างมากก็แค่ให้หวงเหลียงดูแลบริษัทยาต่อ แกไม่ได้สูญเสียอะไรเลย บริษัทนั่นก็ยังเป็นกิจการของครอบครัว แต่หวงเหลียงต้องเสียทั้งเกียรติและศักดิ์ศรี หวงเหลียงต้องยอมและอดทนเพื่อแกมากแค่ไหน ทำไมแกถึงกล้าพูดแบบนี้”

สวี่ปั้นซย่าตะลึง เธอไม่คิดว่าแม่ของตัวเองจะพูดจาร้ายกาจแบบนี้ออกมา

แม้แต่จะเอาบริษัทของตัวเองออกมาเดิมพันก็ยังเทียบไม่ได้กับศักดิ์ศรีของใครบางคนซะอีก

คิดว่าเธอจะไม่เข้าใจเรื่องการโอนทรัพย์สินภายในงั้นเหรอ ถ้าโอนไปอยู่ในมือพ่อกับแม่แล้ว สวี่ตงเสวี่ยกับหวงเหลียงจะเอาไปเมื่อไรก็ได้ พวกเขาคิดว่าเธอโง่มากเลยสินะ

แต่สวี่ปั้นซย่าไม่กล้าพูดออกไป เธอรู้ดีว่าพ่อกับแม่เข้าข้างหวงเหลียงมากกว่า

ถ้าเธอพูดออกไปคงถึงเวลาที่บ้านแตกสาแหรกขาดจริงๆ

เธอถอนใจพลางกัดฟันพูดว่า “แม่ เลิกพูดให้มันดูดีแบบนั้นเถอะ เรื่องราวเป็นยังไงพวกเราต่างก็รู้ดี ไม่ว่ายังไงหวงเหลียงก็ต้องคุกเข่าคำนับหลินมั่ว”

ฟังฮุ่ยรู้สึกโกรธสุดขีด เธอกรีดร้องและตะโกนออกมาเสียงดัง “ทำไมฉันถึงคลอดลูกอกตัญญูอย่างแกออกมา”

ใบหน้าของสวี่ตงเสวี่ยแสดงความรังเกียจออกมา “สวี่ปั้นซย่า ถือว่าวันนี้ฉันได้เห็นธาตุแท้ของพี่แล้ว พี่มันน่ารังเกียจจริงๆ”

หลายคนเริ่มส่งเสียงดัง ถึงแม้สวี่ปั้นซย่าจะหน้าซีดแต่เธอก็ไม่ยอมถอย

ครั้งนี้เธอต้องสู้ ไม่ใช่แค่เรื่องเดิมพัน เพราะที่สำคัญกว่านั้นคือเธอต้องปกป้องศักดิ์ศรีของหลินมั่ว

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาไม่แคร์ว่าหวงเหลียงจะคุกเข่าคำนับเขาหรือไม่

แต่หวงเหลียงผิดคำพูดกับภรรยาของเขาในการเดิมพันครั้งนั้น เขายอมไม่ได้เด็ดขาด

หลินมั่วโบกมืออย่างกะทันหันในขณะที่ทุกคนกำลังโวยวายเสียงดัง “ปั้นซย่า ช่างเถอะ ในเมื่อเขาไม่ทำก็อย่าไปบังคับเขาเลย”

หวงเหลียงหยิ่งผยองในตัวเองทันที “พี่ปั้นซย่า ได้ยินแล้วสินะ สามีพี่พูดขนาดนี้แล้ว ทำไมพี่ยังกัดไม่ปล่อยอีกล่ะ”

สวี่ปั้นซย่ามองไปยังหลินมั่วด้วยความหงุดหงิด “หลินมั่ว ทำไมคุณต้องเกรงใจเขาด้วย เขาสร้างข่าวลือใส่ร้ายคุณนะ แบบนี้ยังไม่สมควรคุกเข่าขอโทษอีกเหรอ”

หลินมั่วหัวเราะพลางส่ายหัว “ปั้นซย่า แค่คุกเข่าน่ะมันไม่น่าสนใจหรอก อีกอย่างเหล่าหู่เพื่อนผมโทรแจ้งตำรวจแล้ว เรื่องใส่ร้ายป้ายสีไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก เหล่าหู่ถามทนายให้แล้ว เขาบอกว่าแค่ติดคุกไม่กี่ปีก็ได้ออกมาแล้ว ศักดิ์ศรีน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมากกว่า”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของคนด้านหลังก็เปลี่ยนไป

หวงเหลียงตัวสั่นด้วยความตกใจ สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างกังวลว่า “หลินมั่ว นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ สามีฉันใส่ร้ายป้ายสีแกยังไง มีหลักฐานหรือเปล่า ”

หลินมั่วหัวเราะเบา ๆ “ฉันลืมบอกเธอไปเลยว่าตอนที่เขาใส่ร้ายฉัน ฉันบันทึกไว้หมดแล้ว”

สองสามีภรรยาตกตะลึง

ฟังฮุ่ยพูดอย่างกังวล “เราเป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ”

หลินมั่วทำหน้านิ่งเฉย “แม่ครับ พูดกับผมไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เหล่าหู่เป็นคนโทรแจ้งตำรวจ เพื่อนๆ ก็แค่ทวงความยุติธรรมให้ผม ถ้าแม่ไม่ชอบใจก็ไปบอกกับเหล่าหู่สิครับ”

ใบหน้าของฟังฮุ่ยซีดเผือด เมื่อนึกถึงภาพที่เหล่าหู่จัดการหลี่เฉียงและคนอื่นๆ เธอสั่นสะท้าน เธอจะกล้าไปหาเหล่าหู่ได้ยังไง

สวี่ปั้นซย่ายิ้มทันที “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ก็ดี งั้นไม่ต้องให้เขาคุกเข่าแล้ว หวงเหลียง นายอย่าคุกเข่านะ ห้ามคุกเข่าเด็ดขาดเลย”

หวงเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด “พี่เขย ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ...ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ”

หลินมั่วย้ำช้าๆ “ครอบครัวเดียวกัน?ตอนที่นายอยากฆ่าฉัน ทำไมถึงไม่คิดแบบนี้บ้างล่ะ หวงเหลียง ฉันมีทางเลือกให้นายสองทาง ไม่คุกเข่าคำนับฉันก็ไปติดคุกซะ นายเลือกเอาเอง”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความโกรธ “หลินมั่ว แกต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

หลินมั่วเหลือบมองเธอและพูดเน้นทีละคำ “ฉันทำได้มากกว่านี้อีก อยากลองไหมล่ะ”