หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 260

สวี่ตงเสวี่ยตกใจจนตัวสั่น พอนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเหลาหู่กับหลินมั่ว ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย

ในท้ายที่สุดหวงเหลียงก็ยอมอ่อนข้อจนได้

เขาคุกเข่าบนพื้น จากนั้นก้มหัวพูดว่า “หลินมั่ว ขอโทษ ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว…”

หลินมั่วยิ้มเหยียดหยาม ไม่อยากที่จะสนใจคนไม่เอาไหนคนนี้

สวี่ตงเสวี่ยโกรธจนหน้าเขียว เธอรู้สึกว่าหลินมั่วตั้งใจที่จะทำแบบนี้กับพวกเขา

เธอถึงหวงเหลียงขึ้นมาแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “พอแล้ว ตอนนี้สามีฉันคุกเข่าลงแล้ว ขอโทษก็แล้ว เธอพอใจหรือยัง!”

ในที่สุดสวี่ปั้นซย่าก็ได้ระบายความแค้น เธอพูดเสียงเยือกเย็นว่า “นี่เขาหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ!”

“ใครให้เขามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นกัน”

หวงเหลียงกัดฟันไม่พูดอะไร สวี่ตงเสี่ยกลับพูดด้วยความโกรธว่า “เธออย่ามาพูดไร้สาระแบบนี้!”

“สามีเธอดีมากเลยหรือไงกัน”

“สามีฉันมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นก็จริง แต่อย่างน้อยก็ไม่เหมือนใครบางคน ความสามารถในพูดโอ้อวดนั้นไม่มีใครมาเทียบได้!”

“ยังมีการพูดอีกว่าจะให้ตระกูลสวี่ชดใช้เงินสามร้อยล้านเหรอ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเองก็มองไปที่หลินมั่ว นึกถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้หลินมั่วบอกว่าจะให้ตระกูลโจวชดใช้เงิน พวกเขาก็รู้สึกว่ามันน่าตลกสิ้นดี

สิบตระกูลใหญ่อย่างตระกูลโจว จะมาชดใช้เงินให้กับพวกเขายังไง

หลินมั่วพูดเสียงเบาว่า “ชดใช้แล้ว”

“ห๊ะ” ฟังฮุ่ยถึงกับอึ้งไป ถามออกมาโดยที่ไม่ทันได้คิดว่า “ชดใช้ให้เท่าไหร่”

หลินมั่วพูดว่า “สามร้อยล้าน!”

ทุกคนต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน จากนั้น พวกเขาก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

“หลินมั่ว ไม่ใช่ว่านายถูกพวกเขาขู่จนซื่อบื้อไปแล้วเหรอ”

“ชดใช้ให้นายสามร้อยล้านเหรอ”

“มีสิทธิอะไรกัน”

“เพราะนายหน้าใหญ่งั้นเหรอ”

สวี่ตงเสวี่ยหัวเราะแล้วพูดไป

หลินมั่วพูดด้วยความซื่อว่า “ฉันพูดจริงๆ นะ”

“ตระกูลโจวตอบตกลงว่าจะชดใช้เงินสามร้อยล้านให้ฉันจริงๆ!”

“สามร้อยล้านนี้ รวมถึงค่าเสียหายของชื่อเสียงบริษัท แล้วก็ค่าเสียหายของชื่อเสียงและค่าทำขวัญของพวกเรา!”

“พ่อครับแม่ครับ เงินนี้เป็นของบ้านเรา ผมคิดว่าจะเอาเงินนี้ให้พวกท่าน…”

ฟังฮุ่ยพูดขัดหลินมั่วทันที “อย่า อย่าเด็ดขาด!”

“เงินสามร้อยล้านนี้ แกเก็บไว้ใช้เองเถอะ อย่าแบ่งให้พวกเราแม้แต่สตางค์เดียวเลย”

“เงินนี้พวกเราไม่มีปัญญาใช้หรอกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกจะเอาไหม”

หวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยหัวเราะแล้วส่ายหัว “พี่เขย เงินนี้นายเก็บไว้ใช้เองเถอะ พวกเราไม่เอาแม้แต่สตางค์เดียว!”

เสวี่เจี้ยนกงเองก็ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “หลินมั่วนะหลินมั่ว แกรู้ไหมว่าทำไมตนเองถึงได้ทำให้คนอื่นเขาหมั่นไส้นัก”

“ก็เป็นเพราะว่าแกหลงตนเองมาก หลงระเริงมาก แถมยังชอบโอ้อวดมากอีกด้วย!”

“ชดใช้ให้แกสามร้อยล้านเหรอ”

“สามร้อยล้านนี่เงินอะไร เงินที่เผาให้คนตายเหรอ”

คนอื่นๆ อีกสามคนหัวเราะขึ้นมาอย่างกำเริบเสิบสานอีกครั้ง พวกเราไม่เชื่อด้วยซ้ำ ตระกูลโจวจะชดใช้เงินสามร้อยล้านให้พวกเขาได้ยังไงกัน

“ทำไมตระกูลโจวถึงจะไม่ชดใช้เงินให้พวกเรามากขนาดนี้”

“ที่หลินมั่วพูดมา จะต้องไม่ผิดแน่นอน ฉันเชื่อเขา!”

สวี่ตงเสวี่ยหัวเราะ “พี่ พี่นี่น่าเศร้าจริงๆ!”

“คำพูดที่ไม่มีตรรกะแบบนี้ พี่ก็เชื่อเหรอ”

“เธอคิดว่าตระกูลโจวจะชดใช้เงินสามร้อยล้านให้เขาจริงๆ เหรอ”

“ฉันขอถามหน่อย มีสิทธิอะไรกัน”

สวี่เจี้ยนกงโบกมือ “พอได้แล้ว อย่ามาขายขี้หน้าตรงนี้เลยย รีบไปเถอะ!”

“ทำไมหล่ะ แกคิดว่าคนอื่นเขาจะให้เงินสามร้อยล้านให้จริงๆ เหรอ”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก

พอเดินมาถึงหน้าประตู ก็มีคนของตระกูลโจวเดินมาตรงข้างหน้า ส่วนผู้นำก็เป็นโจวเหลาอู่

พวกเขายังแบกคนมาหนึ่งคน ซึ่งบนหน้าเต็มไปด้วยเลือด คนคนนั้นก็คือโจวหงเหว่ยนั่นเอง

สีหน้าของโจวเหลาอู่นั้นแย่มาก แต่ก็ยังบีบเคล้นรอยยิ้มให้กับหลินมั่ว

“คุณหลิน ตามคำสั่งของท่านผู้เฒ่า พวกเราทำการทุบฟันของเสี่ยวเหว่ยหมดแล้ว!”

“ฉันจะเป็นตัวแทนของตระกูลโจว ที่มาบอกขอโทษคุณ”

พวกสวี่เจี้ยนกงนั้นเบิกตากว้าง การขอโทษของตระกูลโจวนั้นมีความจริงใจมากขนาดนี้เลยเหรอ

โจวเหลาอู่พูดต่อว่า “จริงสิ เงินชดใช้สามร้อยล้านนี้ของคุณ ส่วนงานแปลพวกเราโอนไปเรียบร้อยแล้ว คุณสามารถติดตามได้ตลอด!”