หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2573

เห็นฉากครงหน้า จ้าวจื่อเยียนก็ขมวดคิ้ว

“พอแล้ว !”

“ท่านเป็นใครกัน ?

ทำไมกล้ามาหาเรื่องถึงที่ แถมยังลงมืออย่างโหดร้าย”

เดิมทีความประทับใจแรกของเขาที่มีต่อหลินมั่วถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว

พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ไม่เลว ทักษะทางการแพทย์ก็ไม่ธรรมดา

แต่หลังจากที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

เธอก็เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อหลินมั่วอย่างกะทันหัน โดยมองเขาเป็นคนหยาบคายและป่าเถื่อน

หลินมั่วในตอนนี้เงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองผู้คนในที่นี้

ต่อมาจึงจ้องไปที่จ้าวจื่อเยียนและเอ่ย

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก

ที่สำคัญคือ เด็กสารเลวคนนี้ส่งคนมาสอดแนมภรรยาของผม

ผมก็แค่มาเตือนให้เขาได้สติ และถือโอกาสทำให้เขาได้จำขึ้นใจด้วยก็เท่านั้น”

อินหมังในตอนนี้อยากแก้ตัวใจจะขาด

แต่เขาถูกหลินมั่วตรึงไว้บนโต๊ะอย่างแน่นหนาน ปากก็เต็มไปด้วยกากผัก ไม่สามารถพูดอะไรได้ตั้งแต่แรก

เพียงแต่ว่าในตอนนี้

ข่งอู่ที่ฟื้นจากอาการมึนเมาลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน

“จื่อเยียน ไม่ต้องเสียเวลาพูดพล่ามกับเขาหรอก

ใครมันกล้าทำร้ายน้องของฉัน ฉันจะจัดการเอง”

พูดจบ

ข่งอู่ฟาดมือลงบนโต๊ะหนึ่งที จากนั้นก็ตรงไปหาหลินมั่วเหมือนกับกำลังล่าเหยื่อ

เห็นเพื่อนสนิทของตนถูกทำให้อับอาย แถมยังทำตอ่หน้าต่อตาเขาอีำ

“ไอ้หนู ตายซะเถอะ !”

ข่งอู่แผดเสียงคำรามด้วยความโกรธเคืองพร้อมปล่อยหมัดออกไปอย่างแรง ตั้งใจโจมตีผู้ก่อปัญหาตรงหน้าเขาโดยตรง

เห็นดังนี้ ที่อยู่ด้านหลังกหร่วนจิ่งเทียนก็ยิ้มอย่างได้ใจ

“คุณจ้าว ไม่ต้องโกรธไปหรอก คุณชายข่งต้องสั่งสอนเขาอย่างดีอยู่แล้ว

ในพานหยาง ไม่มีคนรุ่นราวคราวเดียวกันที่หยุดหมัดพลังพยัคฆ์ของคุณชายข่งได้หรอก”

“ต่อให้เป็นปรมาจารย์ของคนรุ่นก่อนๆ ก็…ก็…”

ตอนที่พูดอยู่ เขาก็พูดติดอ่างอย่างกะทันหัน

พร้อมกับเสียงโจมตีที่ดังสนั่น

โต๊ะและเก้าอี้โดยรอบลอยกระเด็นออกไปเพราะผลพวงจากการโจมตี

แต่สิ่งที่ทำให้หร่วนจิ่งเทียนก็คือ

ข่งอู่ที่เดิมทีเขาถูกคุยโวโจมตีอีกฝ่ายด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีถูกหลินมั่วป้องกันมันได้อย่างง่ายดายด้วยการยกฝ่ามือขึ้นเบาๆ

บนพื้นโดยรอบปรากฏให้เห็นรอยแตกเป็นวงกว้าง

หลังจากที่ข่งอู่กระอักเลือดสดๆ ออกมา ก็หมดสติไป

หลังจาก…

จัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว

หลินมั่วปรบมือด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย มองไปที่อินเทียนเป้า

“คุณคืออินเทียนเป้าสินะ ได้เจอกันสักที

ครั้งนี้เป็นเพียงคำเตือนเล็กๆ น้อยๆ”

“ถ้ายังมีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้ตระกูลอินกลายเป็นทะเลเลือด

ไม่เชื่อ ก็ลองดูได้นะ”

พูดจบ หลินมั่วก็หยุดพูดเรื่องไร้สาระ หลังจากหัวเราะเสียงดัง ก็หันตัวกลั

ก่อนที่จะเดินจากไป สายตาของเขามองไปยังจ้าวหยูอย่างไม่แยแส

แม้จะปกปิดพลังเอาไว้ หลินมั่วก็ยังสังเกตเห็นเขา

คนคนนี้เป็นระดับปรมาจารย์

แผ่นหลังของหลินมั่วหายลับตาไป ผู้คนในที่แห่งนี้ก็ยังคงเงียบกริบ

จนกระทั่งเสียงคำรามด้วยความโกรธของอินเทียนเป้าทำลายความเงียบสงัดนี้

“มัวงงอะไรกันอยู่วะ รีบมาช่วยกันหน่อยสิ”