หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 262

สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยถึงกับไม่รู้จะพูดอะไร

ตอนนี้ทั้งสองคนอยากตบหน้าตนเองแรงๆ สักสองสามที ทำไมถึงพูดเด็ดขาดขนาดนั้นกันนะ

หลินมั่วส่งสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยกลับบ้าน ก็รับเปลี่ยนทางไปส่งสวี่ปั้นซย่าที่บริษัท

ฟังฮุ่ยอยากจะเอ่ยปากให้สวี่ปั้นซย่ากับหลินมั่วมาอยู่ที่บ้าน แต่ถูกสวี่เจี้ยนกงห้ามเอาไว้

ทั้งสองคนมาถึงบ้าน ฟังฮุ่ยรีบพูดว่า “ตาเฒ่า เมื่อกี้คุณคิดอะไรอยู่”

“โอกาสดีขนาดนั้น ให้พวกเขามาอยู่ที่บ้าน”

“จากนั้น ก็คุยกับหลินมั่วเรื่องเงินนี่”

“ให้เขาเอาบัตรมาให้พวกเรา เรื่องนี้ก็สำเร็จแล้ว”

“คุณปล่อยให้พวกเขาไปทำไม”

สวี่เจี้ยนกงมองค้อนใส่เธอ “นี่คุณคิดว่าคนอื่นเขาโง่จริงๆ ใช่ไหม”

“เรื่องในคืนนี้ ทำน่าเกลียดขนาดนั้น คุณยังจะอยากได้เงินของเขาอีก นี่คุณคิดว่าเขาโง่จริงๆ ใช่ไหม”

หลินฮุ่ยงุนงง “งั้น…งั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เอาเงินนี้นะ!”

“นี่มันสามร้อยล้านเลยนะ พอเอามาได้แล้ว สมบัติของบ้านเราก็จะมากกว่าตาเฒ่าบ้านคุณแล้ว!”

“ก่อนหน้านี้แม้ว่าบ้านเราจะดูแลอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ แต่ก็ไม่มีทรัพย์สินอะไร”

“ตอนนี้มีสามร้อยล้านแล้ว ในที่สุดพวกเราก็เชิดหน้าชูตาได้แล้ว เงินนี้จะไม่เอาได้ยังไงกัน”

สวี่เจี้ยนกงโบกมือ “คุณไม่ต้องพูดกับฉันแบบนี้หรอก ฉันเข้าใจหมดแหละ”

“แต่ปัญหาคือ คืนนี้ไม่เหมาะที่จะเอามา”

“คืนนี้หลินมั่วเกือบจะทิ้งชีวิตอยู่ที่นั่นแล้ว พวกเราสองคนก็ทำกับเขาไว้ไม่ดีนัก”

“ตอนนี้คุณไปเอาเงินกับเขาเลย มันไม่เหมาะ”

“อีกอย่างนะ ถ้าปั้นซย่าอยู่บ้านด้วย งั้นก็ยิ่งไม่เหมาะที่จะไปเอาเงิน”

“นิสัยของปั้นซย่า ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่รู้”

“ตอนนี้เธอเข้าข้างสามีคนนั้นของเธอขนาดนั้น คุณไปเอาเงินจากสามีเขามากมายขนาดนี้ เธอจะยอมเหรอ”

“ไม่ใช่ว่าถึงเวลาเอาเงินมาไม่ได้ แถมยังทะเลาะกันอีก งั้นก็ยิ่งไม่ต้องคิดเงินก้อนนี้เลย!”

ฟังฮุ่ยเกาหัวแล้วถอนหายใจอย่างไร้ทางเลือก “เฮ้อ คุณว่าเจ้าปั้นซย่านี่เป็นอะไรกันนะ”

“ทำไมถึงไปเข้าข้างคนอื่นกัน”

“งั้นคุณว่าตอนนี้ทำยังไงดี”

“เงินก้อนนี้จะอยู่กับหลินมั่วไม่ได้เด็ดขาด!”

สวี่เจี้ยนกงนึกคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเราไปตามหาหลินมั่วตามลำพัง”

หลินมั่วยิ้มออกมา “งั้นก็ไม่ต้องใช้เงินเยอะขนาดสามร้อยล้านนะ!”

สวี่ปั้นซย่าส่ายหัว “ไม่ว่าจะเท่าไหร่ มันก็เป็นของคุณ ยังไงคุณก็ต้องเก็บเอาไว้”

“จริงสิ พ่อแม่ฉันจะต้องคิดหาวิธีเพื่อมาเอาบัตรนี้ของคุณ คุณห้ามให้พวกเขาเด็ดขาดนะ!”

“ถ้าคุณให้บัตรนี้กับพวกเขาไป เงินที่อยู่ข้างในคุณก็จะเอากลับมาไม่ได้อย่างแน่นอน!”

หลินมั่วแกล้งทำเป็นลำบากใจ “งั้นทำยังไงดี”

“ผมจะไม่ฟังคำของพวกเขาได้ยังไงกัน”

“ไม่อย่างนั้น เอาบัตรไว้ที่คุณดีกว่า!”

สวี่ปั้นซย่ารีบโบกมือ “ฉันบอกแล้วว่าบัตรนี้ฉันเอาไม่ได้”

“เอ่อ พวกเขาจะต้องบังคับคุณแน่เลย”

“เอาแบบนี้นะ คุณก็บอกกับพวกเขาว่า เงินนี้ไม่มีแล้ว”

หลินมั่วทำสีหน้างุนงง “สามร้อยล้านเลยนะ ผมบอกว่าไม่มีแล้ว พวกเขาจะเชื่อเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าพูดว่า “มันก็มีเรื่องกำไลข้อมือหยกของตระกูลจ้าวอยู่ไม่ใช่เหรอ!”

“คุณก็บอกว่าเอาเงินนี้ชดใช้ให้ตระกูลจ้าวไปแล้ว แบบนี้ก็ได้แล้ว”

“จัดการเรื่องกำไลข้อมือหยกได้พอดีเลย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองคนเลย!”