หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2635

“ลูกพี่เป็นอะไรครับ”

เวลานี้ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเห็นท่าทางแปลกๆของคุนซา จึงถามด้วยความห่วงใย

และด้วยคำถามนี้ ทำให้คุนซาออกจากภวังค์แห่งความทรงจำ

เขายักเสื้อคลุมขนสัตว์บนไหล่ แล้วออกคำสั่ง

“เก็บปืน!”

เมื่อเสียงสิ้นสุดลง ลูกน้องหลายสิบคนตรงข้างหน้าคุนซาก็เก็บปืนไรเฟิลทันที และยืนตัวตรง

เมื่อเห็นสถานการณ์ หลินมั่วก็ยกมือขึ้นอย่างใจเย็น ส่งสัญญาณให้ไท่จื่อและคนอื่นๆวางอาวุธลง

คุนซาเดินผ่านฝูงชน มาถึงด้านหน้า และหันไปโบกมือให้กวนหลิงหลง

“ชิวหยวนยังสบายดีไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ กวนหลิงหลงซึ่งเดิมทีอยู่ในสภาพที่มีความทุกข์ทางอารมณ์ก็ค่อยๆหันหน้าของเธอ หลังจากเห็นใบหน้าของชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของเธอก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

“คุณเป็นใคร ทำไมรู้ชื่อแม่ของฉัน”

ขณะที่พูด ความทรงจำในวัยเด็กก็ผุดขึ้นในใจของกวนหลิงหลง ชายผู้นี้ดูคุ้นเคยราวกับว่าเธอเคยเห็นเขาที่ไหนสักแห่ง

“ลูกเอ๋ย ลูกมานี่ มาให้พ่อดูให้ชัดๆ?”

ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของผู้อื่น คุนซายกมือทั้งคู่ขึ้นและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

โดนเขาเตือนสติแบบนี้ ความทรงจำในวัยเด็กของกวนหลิงหลง แม่มักจะให้เธอดูรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของพ่อของเธอ ซึ่งผสมผสานกับใบหน้าของชายที่อยู่ตรงหน้าเธอได้อย่างลงตัว

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือความผันผวนของชีวิตอีกเล็กน้อย

หลังจากกลับมามีสติกวนหลิงหลงก็พูดพึมพำ

“พ่อ?”

หลังจากที่เห็นคุนซาพยักหน้าอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้ม สมองของเธอก็พลันว่างเปล่า

พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอกลายเป็นคุนซา หัวหน้าใหญ่ผู้มีอำนาจสูงสุด

คุนซาถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ของเขาออกแล้วคลุมให้ลูกสาว และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา

ในอ้อมแขนของเธอความรู้สึกเสียใจและความสุขที่ได้กลับมาพบกันใหม่ของกวนหลิงหลงมันผสมผเสปนเปกัน จึงจับเสื้อของพ่อไว้แน่นและร้องไห้ไม่หยุด

เดิมทีการเผชิญหน้ากันด้วยปืนอันตึงเครียด จู่ๆเวลานี้กลับกลายเป็นฉากอันอบอุ่นใจของพ่อลูกที่จำกันได้

คุนซาจ้องมองไปรอบๆด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

“ทำไมกล้าทำแต่ไม่กล้ารับผิดชอบงั้นเหรอ หรือต้องให้คนแซ่กวนลงมือจัดการ!”

ด้วยประโยคนี้เพียงประโยคเดียว ขาของกานเวยก็อ่อนแรง ความหวาดกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็กลืนกินลงไปโดยตรง อย่างไรก็ตามขณะนี้เสียงที่เพียงพอที่จะทำให้เธอล้มลงก็ดังขึ้นข้างหูของเธอ

“ปล่อยฉัน แกรู้ไหมว่าข้าคือใคร ข้าเป็นคุณชายของตระกูลอู๋แห่งเมืองเหอซาน พวกแกปล่อยฉันไป”

เสียงตะโกนดังก้องจากที่ไกลๆดังใกล้เข้ามา

อันธพาลคนหนึ่งหยุมผมของคุณชายอู๋ลากมาที่ข้างหน้าของคุนซา

“ลูกพี่คือมันนี่ล่ะ!”

คุนซาไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง เขาแค่กอดลูกสาวที่ตัวสั่นเทา และพูดเบาๆว่า

“หักแขนขาทั้งสี่ โยนออกไปทะเลเลี้ยงปลา”

“อ๊าก รอเดี๋ยว ประธานกวน ประธานกวนไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ ผม…อ๊าก!”

ยังไม่ทันพูดคำขอโทษจบ มือทั้งคู่ก็ถูกตัดขาดทันที ตามมาด้วยเสียงตกน้ำ กานเวยร่างทรุดลงกับพื้นโดยตรง