หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2639

กวนเยียมองดูปฏิกิริยาของทุกคน บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ

บางครั้ง การควบคุมอีกฝ่าย ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังเสมอไป เช่นเดียวกับสถานการณ์ตรงหน้า

ตอนที่เขากำลังรู้สึกพึงพอใจอยู่นั้น ก็สังเกตุเห็นหลินมั่วที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา

“น้องหลิน เหตุใดน้องถึงหน้าเครียด หรือรู้สึกว่าส่วนแบ่งนี้น้อยไปหรือ”

เมื่อกวนเยียเปลี่ยนหัวข้อมาที่ตัวเอง หลินมั่วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ นิ้วทั้งห้าของเขาที่จับดาบไท่อาก็ปรากฏเส้นเลือด

ชาเยี่ยม่านมีสรรพคุณพิเศษ อยู่อันดับหนึ่งในรายชื่อสิ่งของลักลอบ เขาอยากทำลายมันทิ้งเสียด้วยซ้ำ จะไปร่วมหุ้นได้ยังไง

ถ้าไม่ใช่เพราะกังวล ว่าจะยุ่งยากมาก หลินมั่วก็คงจะวางแผนสังหารทุกคนบนเรือแล้ว

“ขออภัย ประธานกวนเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ผมตัดสินใจเองไม่ได้! ผมต้องกลับไปปรึกษากับลูกพี่ก่อน!”

ตอนนี้ใจของเขาเต็มไปด้วยความขยะแขยง เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว!

“ประธานกวน กระผมแซ่หลินขออำลาก่อน!

ไท่จื่อ พวกเราไปเถอะ!”

เจ้าหนุ่มนี่มันบ้าไปแล้วหรือไง ธุรกิจชาเยี่ยม่านนี่ ถ้าหากเปิดตัวที่เหอซาน จะทำกำไรได้เป็นพันล้าน

พวกเขามากันตั้งหลายคนยังได้แบ่งไปแค่หนึ่งส่วน เขาหลินมั่วกลับอยากได้คนเดียวทั้งหมดยังติว่าน้อยไปอีก

ท่ามกลางสายตาที่งุนงงของทุกคน หลินมั่วก็ได้ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวออกไป

และข้างเขา สีหน้าของกวนเยียตึงเครียด เรื่องใหญ่ขนาดนี้ถ้าไม่ใช่การตอบตกลง คำแก้ตัวอื่นใดก็คือการปฏิเสธ

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำ

“หยุดนะ!”

“หลินมั่ว ฉันเห็นแก่ที่คุณช่วยชีวิตลูกสาวของฉัน ไม่ได้เห็นคุณเป็นคนนอก

ไม่เพียงแต่เปิดเผยเรื่องลับสุดยอดนี้ แต่กระทั่งยังแบ่งผลกำไรมหาศาลให้คุณอีกด้วย”

“แต่คุณกลับต้องการจะหนีไปก่อน คุณถามพวกเขาซิว่าเห็นด้วยหรือไม่”

ทันทีที่พูดจบ

ผู้เฒ่าเผยตบโต๊ะ สายตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร เขาจ้องมองหลินมั่วอย่างดุร้าย

“เจ้าหนุ่ม ฉันทนนายมานานมากแล้ว

ไม่ให้เกียรติประธานกวน ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติพวกเรา ถ้าวันนี้จะหนีไปก่อนอีก ก็ต้องทิ้งชีวิตไว้!”

เขาพูดจบก็ผลักประตูห้องประชุมออก เดินออกไปอย่างช้าๆ

ไท่จื่อได้รออยู่หน้าประตูมานาน เมื่อเห็นร่างของหลินมั่ว เขาก็ยิ้มกว้าง

“คุยเสร็จแล้วเหรอ”

“ไม่มีอะไรแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ! เรื่องที่นี่กลับไปค่อยคุยกัน!”

ไท่จื่ถูกมองทะลุความคิด ดวงตาทั้งคู่จึงเบิกกว้าง

“เอ๊ะ พี่รู้ได้ยังไง ผมอยากถามอะไร”

“ฮ่าฮ่า นิสัยขี้สงสัยของนายฉันจะไม่คุ้นชินได้ยังไง กลับกันเถอะ เสี่ยวลู่อิ่งก็ง่วงแล้วใช่ไหมนะ!”

อุ้มเสี่ยวลู่อิ่งขึ้นมา บีบแก้มนิ่มๆของเขาเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป

แต่อย่างไรก็ตามเขายังไม่ทันเดินไปถึงบันไดลงเรือ เสียงคำรามของเรือก็ดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศอีกครั้ง

“ไอ้หนูหลินมั่ว กล้าทำร้ายคุณชายของตระกูลฉัน วันนี้ที่นี่จะเป็นที่ฝังศพของนาย!”

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว ทันใดนั้นบรรดาเรือรบก็โอบล้อมเรือยักษ์ไว้ทุกด้าน บนเรือรบเต็มไปด้วยลูกศิษย์ของตระกูลข่งที่ยืนถือปืนในมือไว้เต็มไปหมด