หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2660

หลังจากที่มีเสียงสยดสยองดังขึ้นมาจากวิทยุสื่อสาร บรรยากาศของทางทีมนักฆ่าเองก็เริ่มที่จะไหวสั่นขึ้นมา

ตั้งแต่ที่เป็นนักฆ่ามาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอสถานการณ์แบบนี้

แต่แล้วพวกเขายังไม่ทันที่จะสงบสติอารมณ์ได้ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากวิทยุสื่อสารอีกครั้ง

ยังคงเป็นโทนเสียงที่ใจดีและสยดสยอง แต่ที่ต่างกันคือครั้งนี้เป็นเสียงของผู้ชาย

“แขกทั้งหลาย ข้างนอกมันหาว เข้ามาเปิดห้องในโรงแรมของฉันหน่อยไหม!”

เสียงที่ราวกับวิญญาณ ราวกับว่าเป็นยมทูตในยามกลางคืน เพียงแค่เสียงของคำพูดก็สามารถที่จะช่วงชิงวิญญาณของคนไปได้

หัวหน้าเห็นว่าลูกน้องนั้นมีสีหน้าที่ประหลาด จึงได้ขว้างวิทยุสื่อสารลงพื้นและเหยียบจนมันแตกออก

“ใครกันที่กำลังพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีอยู่... ออกมา!”

หากไม่ขัดที่มาของเสียงนี้โดยไว อาจจะไปรบกวนใจของลูกน้องได้ แต่เขาก็ยังคงช้าไปนิดหนึ่ง ไม่ได้มีเพียงแค่เขาที่มีวิทยุสื่อสาร คนอื่นก็มีเหมือนกัน

ภายใต้บรรยากาศที่แปลกประหลาด อยู่ๆ นักฆ่าที่อยู่ข้างๆ นั้นก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

“แย่แล้วครับหัวหน้า ติดต่อมือปืนแล้วก็คนที่ไปติดตั้งระเบิดไม่ได้เลย”

คนอื่นๆ เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เป็นถึงนักฆ่ายอดฝีมือของตระกูลข่ง พวกเขานั้นก็มีกฎ นั่นคือไม่ว่าจะเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้น การส่งสารถือเป็นเรื่องที่สำคัญมากที่สุด ต่อให้ถึงขั้นวิกฤตชีวิตก็จะต้องเตือนคนที่เหลืออยู่

สถานการณ์ปัจจุบันนี้มันชัดเจนมากแล้ว พวกคนที่ติดต่อไม่ได้จะต้องตายแล้วแน่ๆ!

บวกกับคำพูดที่น่าสยดสยองของคนแปลกหน้าเมื่อกี้

ภายใต้บรรยากาศที่มืดมน ความกลัวนั้นก็เริ่มที่จะทำงาน

“ปรับตัวให้ดี ในเมื่อทีมติดตั้งระเบิดและมือปืนนั้นตายเรียบ งั้นพวกเราก็ปะทะกันซึ่งหน้าเลย คนที่พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีหากมีความสามารถจริง ก็คงจะไม่ใช้พวกนี้มาหลอกคนหรอก ดังนั้นทุกคนไม่ต้องกลัว ช่วยกันคุ้มกันและไปเอาชีวิตของหลินมั่วกับฉัน!”

หัวหน้าเองก็กลัวว่าหากยิ่งนานมันจะยิ่งมีปัญหา หากยังคงช้าต่อไป คนของทางฝั่งตนยังไม่ทันจะได้ลงมือ ก็อาจจะตกใจกลัวตายไปก่อน

หลังจากคำสั่งของเขา นักฆ่าที่อยู่รอบๆ นั้นเตรียมพร้อมพวกเขาล้อมรอบโรงแรมไว้แล้วเดินหน้า

ในขณะเดียวกัน ลู่อิ่งน้อยที่อยู่ในห้องของโรงแรมนั้นไม่รู้ว่าเข้ามานั่งพิงอยู่ข้างๆ หลินมั่วตั้งแต่เมื่อไหร่

“นี่เธอชอบอะไรในตัวหมอนี่กันเนี่ย ถึงได้พึ่งพาเขาขนาดนี้ หรือว่าเป็นเพราะความหล่อกัน แต่ก็หล่อดีจริงๆ นั่นแหละ แหะแหะ!”

หลังจากที่ถามอย่างไร้วี่แวว แล้วก็ได้พยักหน้าต่อ

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าความเมตตาใจดีนั่นเอง มิน่า ในเมื่อถือครองกระบี่ไท่อาได้ ก็คงจะไม่มีคนเลวอะไร”

ที่น่าประหลาดคือ ในห้องนั้นมีเพียงลู่อิ่งที่ตื่นมีสติอยู่ แต่ราวกับว่าเธอกำลังพูดคุยอยู่กับใคร