หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2661

เมื่อลู่อิ่งรับรู้ถึงสถานการณ์ภายนอกแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จริงๆ เลย อายุแก่ปานนี้ยังจะมาเล่นเป็นเด็กอีก!”

พูดพลางเธอก็ถือกระบองเพชรไว้ในมือแล้วกระโดดลงมาจากผ้าห่มที่ขาวสะอาด

ขณะนั้นหลินมั่วที่กำลังหลับลึกก็เหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง แต่แล้วตอนที่กำลังจะขยับหนังตาและจะตื่นขึ้น

ลู่อิ่งที่เดินมาถึงหน้าประตูก็โบกมือ จากนั้นหลินมั่วก็นอนหลับไปอีกครั้ง

“เหนื่อยแล้ว ต้องนอนพักเยอะๆ นะ!”

ตอนที่ประตูห้องปิดลงอีกครั้ง ลู่อิ่งที่ถือกระบองเพชรไว้ก็เดินมาที่ระเบียงลำพัง

และในขณะนั้นเอง หัวหน้านักฆ่าก็นำพาลูกน้องขึ้นบันไดมาถึงชั้นที่หลินมั่วอยู่

แต่แล้วที่ตรงนั้นก็มีเด็กผู้หญิงหกเจ็ดขวบยืนทำตาโตและมองพวกเขาอย่างเงียบๆ

ลูกน้องเห็นว่าหัวหน้าทำสีหน้างุนงงจึงรีบอธิบาย

“หัวหน้า นี่เป็นเด็กผู้หญิงที่ช่วงนี้หลินมั่วอยู่ด้วยตลอด!”

หัวหน้านักฆ่านั้นพยักหน้าอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็พูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าทิ้งด้วยกันเลย!”

เมื่อเขาพูดจบ ลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ก็เอามีดสั้นยาวสามนิ้วออกมาแล้วเดินไปทางลู่อิ่ง

“เด็กน้อย อย่าโทษฉันเลย ถ้าจะโทษก็โทษเธอตามผิดคนแล้วกัน ไปตายซะ!”

เมื่อเสียงที่เยือกเย็นจบลง มีดที่เฉียบแหลมก็แทงไปที่คอของลู่อิ่ง

เสี้ยววินาทีของความเป็นความตาย ลู่อิ่งเอียงใบหน้าหลบ “พูดมากจริงๆ!”

พูดพลางแขนที่เรียวเล็กของเธอยกขึ้นมาช้าๆ

จากนั้นเธอก็กำมือเล็กๆ ของเธอ นักฆ่าที่อยู่ต่อหน้านั้นเบิกตากว้างทันที พลังที่อยู่ๆ ก็มาจากทั่วทุกสารทิศนั้นราวกับว่าจะบีบอัดเขาให้เละ

“อื้อ...”

เขาพยายามที่ขอความช่วยเหลือ แต่กลับได้แต่ส่งเสียงที่ทรมานผ่านทางลำคอ ภายใต้สายตาที่ตกใจกลัวของเพื่อนๆ เขานั้นก็บีบอัดจนแตกกระจายออกเป็นเลือด

ปั้ง!

เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนนั้นพุ่งไปหาหัวของลู่อิ่งผ่านกลุ่มคน

“ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะรับได้แม้กระทั่งลูกกระสุน!”

ขณะที่เขานั้นมั่นใจอย่างมาก อยู่ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็หันมายิ้มกับเขา แม้ว่ารอยยิ้มบนในหน้านั้นจะอ่อนหวานอย่างมาก แต่หัวหน้ากลับรู้สึกว่าใจของเขานั้นกระตุก มีเลือดไหลย้อนกลับ

และตอนที่ลูกกระสุนนั้นจะทะลุผ่านขมับของเด็กผู้หญิง อยู่ๆ มันก้หยุดลงแล้วรอยนิ่งอยู่ในอากาศ

“เป็นไปได้ยังไงกัน”

หัวหน้านักฆ่าร้องออกมาด้วยความเหลือเชื่อ และอยู่ๆ ลูกกระสุนก็เปลี่ยนทิศทางและพุ่งกลับมาด้วยความเร็วมากกว่าเดิม ไม่ให้เขาได้มีโอกาสหลีกเลี่ยงเลย

เขาจึงได้แต่เห็นลูกกระสุนทะลุผ่านหว่างคิ้ว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัดหวั่น จากนั้นก็ล้มลงไปนอนกับพื้น

ยามราตรีที่มืดมน ช่างเป็นเวลาเหมาะในการฆ่าคน

รอให้เจ้าของโรงแรมกับป้าขายขนมปังมาถึงชั้นสอง ขณะนั้นก็มีเลือดนองไปทั่วแล้ว มีเพียงเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งถือกระบองเพชรแล้วนั่งอยู่ที่ขอบระเบียง มืออีกข้างกำลังลูบแมวตัวที่ก่อนหน้านี้จับมาไม่ได้