หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2662

หลังจากเห็นลู่อิ่ง ทั้งสองก็รีบโค้งตัวลงคำนับด้วยความเคารพยำเกรง

“เว่ยอู๋จี้คารวะแม่หญิง!”

“ชุ่ยหลานฮัวคารวะแม่หญิง!”

ท่านสองคนแม้จะเป็นระดับสุดยอดในอาณาจักรนักฆ่า แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่อิ่งที่ตัวเล็กก็เชื่อฟังอย่างมากกราวกับลูกแมว ไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง

ลู่อิ่งยังคงแกว่งเท้าของตนเอง ในสายตามีความเยือกเย็นแวบผ่าน

“ไป๋เสี่ยวเซิง ยายหงฮัว ในเมื่อพวกคุณถูกขับไล่แล้ว ความผิดต่างๆ ก่อนหน้าฉันจะไม่ถือสา”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทั้งสองคนก็ถอนหายใจโล่ง ตอนที่เห็นลู่อิ่ง พวกเขาก็กลัวว่าจะมาตามไล่ล่าพวกเขา ตอนนี้ก็รู้สึกเหมือนยกหินออกจากอก รู้สึกโล่งใจ

“ไป๋เสี่ยวเซิง คนพวกนี้มีที่มายังไง”

เมื่อได้ยินลู่อิ่งถาม ไป๋เสี่ยวเซิงเว่ยอู๋จี้รีบเข้าไปอธิบาย

“นักฆ่ากระจอกพวกนี้มาจากตระกูลข่ง หลังจากที่หลินมั่วฆ่าข่งเซียนจัวแล้ว ตระกูลข่งก็ส่งพวกเขามาแก้แค้น

“แค่ตระกูลข่งตระกูลเล็กๆ ยังกล้าทำแบบนี้ ตามฉันไปจัดการพวกมันซะ”

เมื่อพูดออกมาแบบนี้ เว่ยอู๋จี้และชุ่ยหลานฮัวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“แม่หญิงทำแบบนั้นไม่ได้ ทำแบบนั้นไม่ได้นะ คนบนเขาอย่างเราห้ามใช้พลังกับคนธรรมดาทั่วไป หากพวกเราออกมือจัดการตระกูลข่ง คนพวกนั้นจะต้องจับจ้องเราแน่นอน”

ตนนั้นเป็นคนที่ผิดที่ถูกขับไล่ หากทำความผิดอีก จะต้องถูกไล่ล่าอย่างแน่นอน

คำพูดของไป๋เสี่ยวเซิงนั้นเตือนลู่อิ่ง เธอนึกถึงว่าตัวเธอเองก็หนีออกมาเที่ยวเล่น เธอจึงได้ล้มเลิกความคิดที่จะไปจัดการคนพวกนั้น

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคนที่เหลือล่ะ พวกคุณจัดการเรียบร้อยแล้วยัง เมื่อกี้มีหนูหนีรอดไปได้!”

“เหลืออีกร้อยกว่าคน นักฆ่าสัตว์จะจัดการให้เรียบร้อยครับ”

ตอนที่เขากำลังพูด ก็มีแสงไฟหน้ารถที่แสบตาส่องเข้ามา

เว่ยอู๋จี้สัมผัสถึงความร้ายกาจบนใบหน้าของลู่อิ่ง จึงรีบพูดว่า

“แม่หญิงนั่งก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

พูดจบเขาก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงลมพัดเบาๆ หลายสิบวินาทีต่อมาเขาถึงได้ปรากฏตัวอีกครั้ง

“เป็นไท่จื่อของเมืองไฮ่เฉิง เพื่อนสนิทของหลินมั่ว น่าจะได้ข่าวจึงรีบมาช่วยหลินมั่วครับ!”

“ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ เร็วๆ นี้แหละ!”

หลังจากพูดปลอบใจเสร็จ เขาก็เตรียมที่จะลงมือ แต่อยู่ๆ ก็มีเสียงของรถยนต์ดังขึ้นที่ข้างหู

เขายังไม่ทันจะตั้งตัว ไป๋เสี่ยวเซิงเองก็มาอยู่ข้างๆ

“แม่หญิงมีคำสั่ง ทุกอย่างต่อจากนี้ให้เพื่อนของหลินมั่วเป็นคนจัดการ!”

สีหน้าที่ตื่นเต้นของคนฆ่าสัตว์หายไปทันที

“อะไรนะ นี่ฉันถอดกางเกงแล้วเนี่ย นายให้ฉันหยุดมือเหรอ”

“นี่เป็นคำสั่งจากแม่หญิง ถ้านายไม่พอใจ ก็ตามใจแล้วกัน ยังไงฉันก็ได้มาแจ้งนายแล้ว”

แม้ว่าเมิ่งขุยคนฆ่าสัตว์จะไม่พอใจอย่างมาก แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของท่านลู่อิ่ง

“โถ่เว๊ย เฮงซวยจริงๆ!”

หลังจากที่พูดด่า เขาก็ได้แต่ถอยตัวไปอยู่ในร่มเงาอย่างอาลัยอาวรณ์