หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2673

“กำปั้นบาจิของแกได้แค่นี้เอง คุณสมบัติแค่นี้ไม่ไหวจริงๆ”

หลินมั่วแสดงความเยาะเย้ยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเขาปากจัด แค่โจมตีกลับในทำนองเดียวกัน ตอนที่ประมือกับไท่จื่อ เขาปากร้ายเป็นอย่างมาก

แต่ที่แน่ๆ คนผู้นี้ฝีมือไม่ธรรมดา ดูจากกำปั้นบาจิแล้ว เกือบจะผลักดันเขาถึงจุดขีดสุด

ทว่าตอนแรกอีกฝ่ายแค่ประมาทศัตรู บวกกับหลินมั่วที่หัวเราะเยาะขา การต่อสู้ครั้งนี้ เหวินเฉียงจึงอยู่ในสภาวะขาดสติ พลังกายถูกลดทอนไปมาก

สีหน้าของเหวินเฉียงแดงก่ำขึ้นมาทันที กำปั้นบาจิของเขามีความแตกฉานสามารถบดขยี้ศิษย์พี่ศิษย์น้องภายในสำนักได้อย่างสิ้นเชิง ตอนนี้กลับโดนหลินมั่วเยาะเย้ย

มันน่าโมโหชะมัด!

ภายใต้ไฟโกรธที่กำลังแผดเผา สมรรถภาพร่างกายของเขาถูกกระตุ้นถึงขีดสุด เหมือนไม่ต้องการชีวิต ฟาดกำปั้นบาจิออกไปอย่างบ้าคลั่ง

กลับกันหลินมั่วยังคงเอามือไพล่หลังมือเดียวด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย รับมือได้อย่างสบายใจ

ออกมาต่อสู้ อย่างไรเสียก็ต้องเอาคืน

เหวินเฉียงทารุณไท่จื่ออย่างไรก่อนหน้านี้ ตอนนี้หลินมั่วเอาคืนอย่างทารุณยิ่งกว่า หลังจากต่อสู้นับร้อยตาแล้ว เขามีเหงื่อท่วมตัว แต่กลับทำอะไรหลินมั่วไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“กำปั้นไม่ได้ต่อยแบบนี้นะ!”

หลินมั่วหัวเราะเยาะหนึ่งที อาศัยช่องว่างโจมตีอีกฝ่าย ก้าวเดินไปข้างหน้า

อีกฝ่ายขาดสมาธิ ถึงเวลาออกมือแล้ว กำปั้นบาจิศอกทะลวงใจ!

เหวินเฉียงสีหน้าเปลี่ยนทันที ดึงสองแขนกลับมาบังที่หน้าอกของเขา

จากนั้นได้ยินเสียงกระดูกหักเท่านั้น ทั้งตัวของเหวินเฉียงลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ล้มหนักยิ่งกว่าเดิม ผนังภายในห้องประชุมยุบลงไป เขาจึงลอยกระเด็นกลับหัว

“แกอ่อนแอเกินไป!”

หลินมั่วตบสองมือแปะๆ หัวเราะเยาะเบาๆ จากนั้นหมุนตัวกลับไปนั่งที่

“ไท่จื่อ นายไม่ไหวเลย โดนคนพรรค์นั้นต่อยจนกลายเป็นแบบนี้ ทำฉันขายหน้าจริงๆ”

ไท่จื่อกลอกตาขาวหนึ่งที แล้วแอบบ่น

“นายพูดจาภาษาคนใช่ไหม ทั้งๆ ที่นายเก่งกว่าแท้ๆ ไม่รู้ว่านายฝึกฝนยังไง พลังเพิ่มขึ้นเหมือนกับจรวด”

หลังจากนั่งนิ่งแล้ว เหวินเฉียงทั้งตกใจทั้งโกรธ ตัวเองแพ้ให้กับหลินมั่ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะไฟโกรธสงผลกระทบต่อสมาธิและจิตใจ เขาคงไม่หมดสภาพเช่นนี้

“มองอะไรอยู่ รีบไปดูพี่เหวินเฉียงเร็วว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”

ปล่อยลูกน้องของตัวเองทำตามอำเภอใจมาทำลายท่าเรือตระกูลติงของฉันก่อน ตอนนี้ยังทำเพื่อนสนิทของฉันบาดเจ็บ นายคิดว่าฉันติงลี่ไม่มีตัวตนใช่ไหม

พอสิ้นเสียงตวาด คนมากมายที่อยู่ข้างหลังเขาลุกขึ้นมาในทันที

ไท่จื่อมีเหตุการณ์ใหญ่แบบไหนไม่เคยเจอมาบ้าง เขาตอบโต้กลับโดยตรง

“เป็นเพราะท่าเรือของพวกแกปกป้องนักฆ่าตระกูลข่ง และเขาก็ยังเอาปืนเล็งมาที่ฉันด้วย

ภัยทางธรรมชาติสามารถหลบหนีได้ แต่ความผิดของตัวเองหนีไม่ได้ ตัวเองแซ่คังรนหาที่ตายเองอย่ามัวโทษคนอื่น”

“อีกอย่างเพื่อนคนนี้ของแก ในเมื่อสู้คนอื่นไม่ได้ก็ควรจะอยู่เฉยๆ กระโดดออกมาจนออกนอกหน้าเอง

ตัวเตี้ยก็ต้องยอมรับ โดนต่อยก็ควรอยู่เฉยๆ แกดูฉันโดนต่อยบาดเจ็บแล้ว ยังปากเสียพูดมากหรือเปล่า”

ความหมายของเขาคือเหวินเฉยงในเมื่อความสามารถไม่พอ นายติงลี่ก็อย่างมาพูดจาไร้สาระตรงนี้

ขณะพูดไท่จื่อพลางแคะขี้มูกไปด้วย สายตามองลูกน้องของอีกฝ่ายอย่างดูถูก

“ทำไมสู้ตัวต่อตัวไม่ไหว ก็คิดจะยกพวกตีใช่ไหม ถ้าหากยกพวกตีแล้วสู้ไม่ไหว ควรกลับไปเรียกพ่อแม่มาแล้วใช่หรือเปล่า”

การพูดจาต่อต้านคนไท่จื่อไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!