หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2672

“ยอมให้ฉันมือเดียว”

เหวินเฉียงอย่างน้อยก็เป็นคนใหญ่คนโต เมื่อโดนเศษสวะที่อยู่ตรงหน้าพูดจาถากถางรู้สึกภูมิใจในวิชาความสามารถของตัวเอง เขารู้สึกเหมือนโดนล่วงเกิน

ติงลี่รู้จักนิสัยและความสามารถของพี่เหวินเฉียง หลังจากทั้งสองฝ่ายสบตากัน เขาจึงหัวเราะอย่างมั่นใจ

“ในเมื่อเขาอยากทำให้ตัวเองอับอาย พี่เหวินเฉียงต้องรบกวนพี่ออกมือด้วยครับ

นอกจากนี้พี่เหวินเฉียงพี่ต้องออมมือหน่อย ถ้าหากต่อยเขาตาย ตอนที่ตระกูลจ้าวมาเก็บศพของเขาจะต่อว่าพวกเราที่ไม่รักษากฎ”

น้ำเสียงนี้ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นการขอร้องมากกว่า

“เข้าใจแล้ว!ห้าวินาทีการต่อสู้สิ้นสุดลง”

เหวินเฉียงเพิ่งต่อสู้กับไท่จื่อไปหมาดๆ ตอนนี้เล่นเบื่อแล้ว สำหรับหลินมั่วนั้นเขาแค่อยากจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุดเท่านั้น

“อย่าลืมให้ลูกน้องของแกเตรียมรถพยาบาลด้วย ไม่อย่างนั้นอีกสักพักจะไม่มีแม้แต่โอกาส”

ขณะพูดเขายิ้มมุมปาก ซึ่งมาพร้อมกับความเย้ยหยัน

จากนั้นเขาตบฝ่ามือทั้งสองหนึ่งที อากาศรอบตัวสั่นตาม คลื่นอากาศเต็มไปด้วยฝุ่นผง

กำปั้นบาจิหัตถาเปิดประตู!

ฝั่งตรงข้าม หลินมั่วแสดงสีหน้าปลงอนิจจังออกมาบนใบหน้า ตอนแรกเขาฝึกกำปั้นบาจิและเทคนิคตัดข้อต่อแบบนี้เป็นหลัก แต่เนื่องจากพลังของศัตรูที่ยิ่งแข็งแกร่ง วิชาการต่อสู้สองแบบนี้จึงถูกเว้นว่างไปนาน

“ไม่รู้ว่าตัวเองจะเล่นทื่อไปไหม”

เขาถามตัวเองหนึ่งประโยคเบาๆ จากนั้นมือไพล่หลัง ฝ่ามือค้างอยู่กลางอากาศกระดิกนิ้วให้อีกฝ่าย

แก! เข้ามาเลย

มองดูคนสองคนที่อยู่ตรงหน้า กวนเยียผู้เรียกการประชุมที่อยู่ข้างๆ อยากเป็นแค่ผู้เล่นเงียบๆ คนหนึ่ง เรื่องเกี่ยวกับตระกูลติง เขายื่นหรือไม่ยื่นมือเข้าไปล้วนไม่เป็นเรื่องดี

ดังนั้น เขาจึงทำตัวเป็นผู้ชมไปเลย มองการปะทะกันในงานนี้ด้วยแววตาที่สนุกและตื่นเต้น ถึงแม้จะมีรายงานว่าหลินมั่วไม่เพียงแต่เก่งเรื่องการวิชาแพทย์เท่านั้น ความแตกฉานเรื่องศิลปะการต่อสู้ถือว่าเด่นกว่าคนรุ่นเดียวกัน แต่กวนเยียยังไม่เคยเห็นการออกมืออย่างแท้จริงของคนหลังมาก่อน

และนี่คือโอกาสดี

“นายคิดว่าพี่เหวินเฉียงจะต่อยหลินมั่วตายในหมัดเดียวไหม”

“พูดยากมาก นายดูร่างกายที่อ่อนแอของหลินมั่ว จะสู้หมัดของเหวินเฉียงได้ยังไง หมัดเดียวก็ล้มแล้ว”

เหวินเฉียงขึงดวงตาทั้งสองข้าง จากการคาดคะเนหลินมั่วในตอนนี้น่าจะล้มลุกไม่ไหวไม่ใช่เหรอทำไมถึงมีแรงต่อต้านอีก

ฉากที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เขาอึ้งเหมือนกัน

หลินมั่วสีหน้าเรียบเฉย สายตาทอดมองคู่ต่อสู้ มีแต่คำพูดแทงใจดำเท่านั้น

“แกเป็นผู้หญิงหรือไง ทำไมออกกระบวนท่าได้นุ่มนิ่มไม่มีแรงแบบนี้”

เหวินเฉียงได้ยินแล้วกำลังจะออกแรง

วินาทีต่อมา หลินมั่วเตะลูกกลมจากด้านข้าง แต่เร็วเดินไป เหวินเฉียงจึงรีบยกแขนตั้งรับ!

ตามด้วยเสียงดังปั่ก ลมแรงปะทะใบหน้า ผมดำขลับของเขาพัดปลิวไปด้านหลัง ส่วนแขนนั้น ชาหมดแล้ว!

“ไม่เลว ตอบสนองไวมาก!”

ขณะพูดหลินมั่วบิดเอว จับข้อมือของอีกฝ่าย เหมือนกำลังโยนเปตองจับอีกฝ่ายเขวี้ยงกระเด็นลอยไปไกล

ด้วยพลังอันมหาศาล เหวินเฉียงทำที่นั่งพังนับสิบตัวร่างกายจึงนิ่งลง ตอนที่รอเขาลุกขึ้นมา รูม่านตากลับหดตัว หลินมั่วมาอยู่ตรงหน้าตัวเองตั้งแต่เมื่อไร