หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2690

เนื่องจากเรื่องของตระกูลจ้าวถูกหลินมั่วนั้นทำพัง ทำให้แผนการที่ตระกูลข่งที่ข่งจื่อวางแผนมานานหลายปีพัง

และเพราะเรื่องนี้ นายท่านนั้นกริ้วอย่างมาก ไม่เพียงแต่ต่อว่าข่งจื่ออย่างรุนแรง แถมยังกักบริเวณเขาอยู่พักใหญ่ นอกจากให้ข่งจื่อออกตัวที่งานศพของพี่ชายแล้ว ก็ไม่เคยออกจากห้องอีก

ข่งจื่อนั่งอยู่บนโซฟา มองรูปที่อยู่บนโต๊ะด้วยสายตาที่ดุร้าย

“หลินมั่วเพราะนายล้วนๆ ฉันไม่เพียงแต่ถูกกักบริเวณ พี่ชายยังต้องตายอยู่ในมือของนาย อย่าให้ฉันได้มีโอกาส ไม่งั้นฉันจะให้นายตายอย่างอนาถแน่”

สีหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ อยากจะกลืนกินหลินมั่วไปอย่างมาก

แต่สถานการณ์ในปัจจุบัน ข่งจื่อนั้นไม่เป็นห่วงอะไรเลย งานเลี้ยงของเรือรบหลงลี่ที่มีขึ้นทุกๆ สามปี

และอยู่ๆ พี่ชายก็เสียไป เรื่องนี้ก็จะต้องตกอยู่พี่น้องคนอื่นๆ

ส่วนนายท่านจะต้องจัดการงานศพของข่งเซียนจัว และยังต้องจัดการเรื่องใหญ่เล็กของเรือรบหลงลี่

ดูจากภาพรวมแล้ว ในสถานการณ์ที่วุ่นวายในตอนนี้ คนของตระกูลข่งนั้นมีไม่มากพอ แม้เขานั้นจะจัดการเรื่องของตระกูลจ้าวให้ดี แต่ความสามารถของเขานั้นก็ไม่อาจดูถูกได้

และแล้วหลังจากที่รอมานานหลายวัน คนรับใช้ก็มาเคาะประตูเขา

“คุณชายสาม นายท่านให้มาเชิญคุณค่ะ!”

“รู้แล้ว!”

ข่งจื่อยิ้มอย่างมั่นใจ ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่มาที่ห้องหนังสือของนายท่าน

“พ่อ!”

คงจะเป็นเพราะการจากไปของลูกชายคนโต สีหน้าของนายท่านข่งนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง สีหน้าเองก็มืดมน เมื่อเห็นข่งจื่อมาถึงเขาก็ยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย ได้แต่เอาซองเอกสารบนโต๊ะของกับเขา

“นี่เป็นนักฆ่ายอดฝีมือที่ฉันฝากให้ตระกูลติงหามา”

“บ่ายวันนี้ นายไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ ช่วงบ่ายสามเขาจะติดต่อนายเอง”

ภายในตู้โทรศัพท์ก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นไม่หยุด เมื่อข่งจื่อรับสายอย่างเร่งรีบ ทางนั้นก็มีเสียงแหบดังขึ้น

“เอาเอกสารของเป้าหมายวางไว้ในตู้โทรศัพท์! ฉันไม่สนใจการเคลื่อนไหวของพวกคุณ แต่อย่าส่งผลกับฉันก็พอ!”

เมื่อพูดจบ ไม่รอให้ข่งจื่อได้เอ่ยปาก โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปแล้ว

“หึ หยิ่งยโสจริงๆ ขี้เก๊กจริงๆ ก็แค่นักฆ่า”

แม้ในใจของข่งจื่อจะไม่พอใจมาก แต่ก็ยังคงเอาซองเอกสารไปวางไว้ที่ตู้โทรศัพท์ตามที่เขาบอก จากนั้นก็หันมาสั่งการลูกน้อง

“เดี๋ยวพวกแกเฝ้าดูบริเวณนี้ให้ดี ฉันจะดูว่านักฆ่ายอดฝีมือคนนี้เก่งกาจขนาดสามเศียรหกกรหรือเปล่า”

แต่แล้วหลังจากที่เขาพูดจบ ลูกน้องที่อยู่ตรงหน้าก็เบิกตาโตด้วยความหวาดกลัว หนึ่งในนั้นชี้ไปที่ด้านหลังของข่งจื่อ

“ท่านข่ง ซองเอกสารหายไปแล้วครับ!”