หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2691

ไท่จื่อเมื่อได้รับข่าวจากทางด้านของติงลี่ สิ่งแรกที่เขาทำคือการสืบข้อมูลของเรือรบหลงลี่ทั้งหมด

“ลูกพี่ได้เรื่องแล้ว เรือรบหลงลี่เป็นหนึ่งในเรือขนส่งขนาดใหญ่ของต้าฉวี แต่มักจะใช้ในทะเลหลวงเป็นส่วนใหญ่”

“เรือนั่นเป็นเรือของกองกำลังไหน”

ไท่จื่อพลิกเอกสารข้อมูลไปมาเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะตอบกลับ

“เป็นของตระกูลข่ง ใช้ในการเล่นพนันเป็นหลัก ทุกๆ สามปีทางทะเลหลวงจะมีการจัดการแข่งขันพนันขึ้น

ผู้เข้าร่วมจะต้องไม่ทำอะไรที่เกินขอบเขตที่กำหนด พวกเขาต้องนำทรัพย์สินมาวางเพื่อค้ำประกันก่อนจะแลกเป็นตั๋วขึ้นเรือ”

หลินมั่วอึ้งไปเล็กน้อย

“แค่การพนันเอาเงินเองนี่ จำเป็นต้องจัดงานใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอ อีกอย่างสามปีจัดแค่ครั้งเดียว?”

สำหรับคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องการพนันอย่างเขาจึงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจกิจกรรมแบบนี้

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ดูจากรายงานแล้วคนที่ขึ้นไปบนเรือทั้งหมดล้วนไม่ได้มีการชนะพนันเป็นเป้าหมายหลัก

แต่เพื่อได้รับรางวัลจากตระกูลข่งต่างหาก กล่องดำพิศวง!”

“ขอแค่ผู้ที่เข้าร่วมในงานนี้ชนะพนันและได้เงินมากที่สุด ก็จะได้รับกล่องดำพิศวงไป

แต่ด้านในกล่องดำพิศวงมีอะไรอยู่ ตอนนี้ยังไม่แน่ใจนักยังต้องสืบหาข้อมูลกันต่อไป”

หลินมั่วจ้องเอกสารรายงานในมือด้วยสีหน้าสงสัย

ตระกูลข่งอาศัยการจัดการพนันแบบนี้เพื่อโกยเงินหลายพันล้าน นั่นแสดงว่าจำนวนผู้ทรงอิทธิพลที่เข้าร่วมในงานก็คงจะมีไม่น้อยเลยทีเดียว

“แต่ต่อให้จะมีคนมากมายเข้าร่วมงาน ข้อมูลต่างๆ ก็ยังคงถูกปิดเป็นความลับอย่างดี นั่นแสดงว่าสิ่งของที่อยู่ในกล่องจะต้องเป็นของล้ำค่ามากแน่ๆ น่าสนุกจริงๆ !”

ของล้ำค่าที่ผู้ทรงอิทธิพลหลายพันหลายหมื่นชีวิตแย่งชิงเพื่อให้ได้มา ทำให้หลินมั่วรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

“ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบร้อนไป รอให้ถึงตอนนั้นแล้วพวกเราไปดูที่งานให้เห็นกับตาก็แล้วกัน”

หลินมั่ววางเอกสารทั้งหมดลงก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย

“ไปเถอะ กลับโรงแรมกัน ผมเหนื่อยจะตายแล้ว!”

เพราะเขาเข้าเวรตรวจคนไข้หลายวันติด ต่อให้มีกระดูกเหล็กก็คงทนไม่ไหวอีกต่อไป

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครไปกับฉันได้ไหม คงจะเหงาน่าดู”

หลินมั่วแสร้งส่ายหน้าอย่างเสียดาย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่ทันทีที่เขาหันหลังก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ดังขึ้น

“ฉัน ฉัน...ฉันจะไป! ฉันไปกับพี่หลินมั่ว”

เธอยังพูดไม่จบ หลินมั่วก็หันหลังกลับมาอุ้มลู่อิ่งทันที

“ไปกันเถอะ พวกเราไปเล่นว่าวกัน”

ลู่อิ่งที่ขี่คอหลินมั่วถูกเขาหยอกล้อจนหัวเราะอย่างชอบใจ

การกระทำทั้งหมดของหลินมั่วทำให้ไท่จื่อยืนอึ้งไป ไม่คิดเลยว่าลูกพี่ของเขาจะมีมุมที่ไม่เปิดเผยให้ใครเห็นด้วย

“ลูกพี่ชอบเด็กขนาดนี้ ทำไมไม่มีกับพี่สะใภ้สักคนล่ะ ถึงตอนนั้นผมจะเป็นพ่อบุญธรรมให้ลูกพี่เอง”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเสียงเท้าหนักๆ ของหลินมั่วเท่านั้น

“เด็กน้อยยังอยู่ที่นี่นะ พูดเรื่องพวกนี้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่”