หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2692

นอกถนนเซินลัว มีชายสวมหมวกและแว่นตาสีดำกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ที่อยู่ตรงหน้าเงียบๆ กลางหน้ากระดาษเป็นการเขียนรายงานของชิโอเปลโลเรื่องที่หลินมั่วได้ดูถูกคนต่างชาติเอาไว้

“เป็นหมอที่แบ่งชนชั้น? เหยียดหยามพวกเรา? ฮ่าฮ่า น่าสนุกจริงๆ !”

หลังจากที่อ่านหนังสือพิมพ์จบ เขาก็โยนมันทิ้งไปข้างๆ เขาควักเงินสำหรับถ้วยน้ำชาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบเอากระเป๋าถือขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวไปหาหลินมั่ว

ลอตเทอร์ไม่ได้อยากจะสนใจเรื่องการลอบสังหารพวกไร้อิทธิพลตัวเล็กตัวน้อยพวกนี้มากนัก หากไม่ใช่เพราะตระกูลติงออกโรงด้วยตัวเองรวมไปถึงการรนหาที่ตายของคนที่เป็นเป้าหมาย เขาก็คงไม่อยู่ที่ต้าฉวีนานนักหรอก

แต่ทว่าในขณะที่ลอตเทอร์กำลังจะเตรียมตัวออกมาจากถนนเซินลัว เขาก็อดที่จะนึกถึงเรื่องเล่าของเมืองนี้ไม่ได้ ยิ่งลมจากทางเหนือพัดโชยมาก็ยิ่งทำให้บรรยากาศเย็นลงเป็นพิเศษ

เขาสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดของตัวเอง เขายังคงเลือกใช้เส้นทางอื่นเพื่อตามรถของหลินมั่วไปห่างๆ

“ลูกพี่ ไปเล่นว่าวในช่วงหน้าหนาวแบบนี้จะดีเหรอ”

ภายในรถ ไท่จื่อถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ เพราะไม่มีใครออกไปเล่นว่าวในช่วงที่ลมแรงๆ แบบนี้

แต่เมื่อเขามองผ่านกระจกหลังก็เห็นว่าลู่อิ่งกำลังมองค้อนตัวเองอยู่

แย่แล้ว ฉันคงพูดมากเกินไป!

เมื่อคิดได้ดังนั้น ไท่จื่อจึงไม่พูดอะไรออกมาอีก เขาทำหน้าที่ขับรถต่อไปอย่างเงียบๆ

หลินมั่วยิ้มเบาๆ ก่อนจะลูบผมของลู่อิ่ง

การที่จะได้เล่นว่าวไหมไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญคือเขาอยากพาลู่อิ่งออกไปเล่นข้างนอก และเพื่อให้ตัวเองได้ผ่อนคลายด้วย

รถค่อยๆ วิ่งช้าลง พวกเขาได้เดินทางมาถึงทุ่งหญ้ากว้างทางนอกเมืองแล้ว

ถึงแม้อากาศจะหนาวเย็น แต่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องสัตว์เล็ก อย่างงูหรือแมลง

“ฉันเตรียมว่าวเสร็จแล้ว เธอไปเล่นก่อนได้เลย อย่าวิ่งไปไกลล่ะ”

หลินมั่วบีบจมูกของลู่อิ่งเบาๆ ก่อนจะอุ้มเธอลงบนพื้น

เมื่อเท้าแตะพื้น ลู่อิ่งก็วิ่งเล่นราวกับลิงโลด เธอนั่งลงมองดอกไม้ใบหญ้าที่อยู่บนพื้นและทำการสังเกตอย่างละเอียด

“ลูกพี่ พี่จะอยู่กับเธอตลอดเลยงั้นเหรอ”

แถมยังมีป้าขายขนมแป้ง ชายฉกรรจ์ขายเนื้อรวมไปถึงเถ้าแก่โรงแรมต่างก็มีท่าทางหวาดกลัวลู่อิ่งอย่างไม่รู้ตัว

ไท่จื่อเมื่อเห็นว่าหลินมั่วเงียบไป เขาก็พอจะเดาอะไรออก

“ลูกพี่ก็รู้สึกได้ใช่ไหม!”

“อย่าคิดเองเออเองเลย คุณระแวงเกินไปแล้ว!

มาช่วยผมจัดว่าวขึ้นที ผมจะยกมันขึ้นแล้ว!”

“อืม ได้เลย!”

ไท่จื่อเมื่อเห็นท่าทีของหลินมั่วก็ไม่อยากจะจี้ถามอะไรต่ออีก หลังจากที่เขารับว่าวมาแล้ว หลินมั่วกลับเตือนเขาเบาๆ

“ไม่ต้องออกตามหาพ่อของลู่อิ่ง แล้วก็เรื่องถนนเซินลัวก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก พวกเขาไม่มีความคิดที่จะทำร้ายผม พวกเราก็อย่าไปยุ่งมากนัก!”

น้ำเสียงของหลินมั่วเบามากจนสามารถเลือนหายไปกับลมที่ปลิวมาจากทางเหนือ