หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2693

ฤดูหนาวของทางใต้ไม่เหมือนกับที่เมืองจิง ถึงแม้จะหนาวเย็น แต่ระหว่างป่าเขายังคงมีดอกไม้ผลิบานเช่นเดิม

แสงแดดรอดผ่านใบไม้และตกกระทบลงบนพื้น

บนยอดเขาเต็มไปด้วยพุ่มไม้เตี้ยมากมาย นกกระจอกกำลังส่งเสียงเรียกกันไปมา ในตอนนี้ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้เลยว่ามีมือปืนซุ่มยิงกำลังย่างกายเข้ามาพร้อมกับกระบอกปืนสีดำสนิท

เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว เขาได้เลือกบริเวณยอดเขาที่มีระยะห่างเมื่อมองจากระดับสายตา ถึงแม้จะอยู่ห่างกันมากแต่นี้ก็ไม่มีผลต่อลอตเทอร์มากนัก

เขาค่อยๆ ขยับปลายกระบอกปืน เป้ากากบาทที่มองผ่านเลนส์คูณแปดจ่อไปยังบริเวณหน้าอกของหลินมั่ว แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ลั่นไกปืน เขาก็เหลือบไปเห็นว่ามีเงาของใครบางคนเดินออกมาจากด้านล่างภูเขาเสียก่อน

ลอตเทอร์มองการกระทำโง่ๆ ของพวกเขาก่อนจะกร่นด่าในใจ

“ไอ้โง่ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเข้ามาสอดเวลาฉันทำงาน”

เดิมทีเขาอยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เก็บทั้งหลินมั่วและไท่จื่อในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้นักฆ่าของตระกูลข่งกลับยื่นมือเข้ามาแทรกจึงทำให้ไม่เหลือโอกาสนั้นอีกแล้ว

ถ้าลอตเทอร์ไม่นึกถึงชื่อเสียงของตัวเอง เขาอยากจะลั่นไกปืนใส่ข่งจื่อที่อยู่ด้านหลังกลุ่มคนจริงๆ

“แม่*!”

หลังจากพยายามระงับอารมณ์โมโหของตัวเองแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ จากนั้นเขาก็ลดปืนลง การเคลื่อนไหวของเขาทำให้เหล่านกกระจอกตกใจจนบินหนีไปหลายสิบตัว

หลินมั่วเพียงเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแวบเดียว แต่ทว่าสายตาของเขากลับเห็นแสงสะท้อนจากยอดภูเขา และขนของเขาก็ลุกขึ้นไปทั้งตัว

“ไท่จื่อ...มือสไนเปอร์!”

เมื่อหลินมั่วตะโกนขึ้นเสียงดัง เป็นเวลาเดียวกับที่ลอตเทอร์ลั่นไก ใบหน้าของเขาแสยะยิ้มออกมา

“ขนาดนี้แล้วยังมีกระจิตกระใจช่วยคนอื่นอีกเหรอ!”

แกตายแน่!

ทางด้านของไท่จื่อ เมื่อได้ยินหลินมั่วตะโกนขึ้น เขาก็รีบวิ่งไปหลบหลังรถทันที แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเขาก็พบว่าหลินมั่วเพิ่งจะอุ้มลู่อิ่งวิ่งกลับมา ก่อนที่ตัวของเขาจะแน่นิ่งไป

หลินมั่วล้มฟุบลงกับพื้นพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ

“ลูก...ลูกพี่!”

เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ไท่จื่อเสียสติไป แต่หลังจากที่เขาใจเย็นลงแล้วจู่ๆ เขาก็พบว่าหลินมั่วที่ล้มลงอยู่ที่พื้น เขาได้ทำสัญลักษณ์มือเป็นเลข ‘7’

“7？”

หลังจากที่ไท่จื่อมองอีกครั้ง แววตาของเขาก็เป็นประกายทันที เขารีบหลบมาอยู่ที่ตำแหน่งด้านหลังรถก่อน หลังจากที่เขาจัดตำแหน่งที่ปลอดภัยให้แก่ลู่อิ่งแล้ว เขาก็แอบเปิดประตูหลังรถ

ในขณะนั้นเองลอตเทอร์ที่อยู่บนยอดเขายังคงรออย่างอดทน ราวกับนายพรานที่กำลังรอโอกาสล่าสัตว์

“จะวัดความอดทนกับฉันงั้นเหรอ เสียเวลาเปล่าๆ น่า!”

มือสไนเปอร์แบบพวกเขามักจะต้องดักซุ่มอยู่ในตำแหน่งเดิมเป็นเวลาสองถึงสามวันเพื่อรอโอกาสให้เป้าหมายพลาด เขาจะแพ้ให้ไท่จื่อได้ยังไง

ในขณะที่ลอตเทอร์กำลังจับตามองการเคลื่อนไหวของไท่จื่อผ่านเลนส์คูณแปดอยู่นั้น จู่ๆ ด้านล่างเขาก็มีเสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้น

“ลูกพี่!”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น จู่ๆ ลอตเทอร์ก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมา