หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2693

ฤดูหนาวของทางใต้ไม่เหมือนกับที่เมืองจิง ถึงแม้จะหนาวเย็น แต่ระหว่างป่าเขายังคงมีดอกไม้ผลิบานเช่นเดิม

แสงแดดรอดผ่านใบไม้และตกกระทบลงบนพื้น

บนยอดเขาเต็มไปด้วยพุ่มไม้เตี้ยมากมาย นกกระจอกกำลังส่งเสียงเรียกกันไปมา ในตอนนี้ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้เลยว่ามีมือปืนซุ่มยิงกำลังย่างกายเข้ามาพร้อมกับกระบอกปืนสีดำสนิท

เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว เขาได้เลือกบริเวณยอดเขาที่มีระยะห่างเมื่อมองจากระดับสายตา ถึงแม้จะอยู่ห่างกันมากแต่นี้ก็ไม่มีผลต่อลอตเทอร์มากนัก

เขาค่อยๆ ขยับปลายกระบอกปืน เป้ากากบาทที่มองผ่านเลนส์คูณแปดจ่อไปยังบริเวณหน้าอกของหลินมั่ว แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ลั่นไกปืน เขาก็เหลือบไปเห็นว่ามีเงาของใครบางคนเดินออกมาจากด้านล่างภูเขาเสียก่อน

ลอตเทอร์มองการกระทำโง่ๆ ของพวกเขาก่อนจะกร่นด่าในใจ

“ไอ้โง่ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเข้ามาสอดเวลาฉันทำงาน”

เดิมทีเขาอยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เก็บทั้งหลินมั่วและไท่จื่อในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้นักฆ่าของตระกูลข่งกลับยื่นมือเข้ามาแทรกจึงทำให้ไม่เหลือโอกาสนั้นอีกแล้ว

ถ้าลอตเทอร์ไม่นึกถึงชื่อเสียงของตัวเอง เขาอยากจะลั่นไกปืนใส่ข่งจื่อที่อยู่ด้านหลังกลุ่มคนจริงๆ

“แม่*!”