หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2694

หลังจากที่หลินมั่วได้ยินเสียงตะโกนเรียกของไท่จื่อแล้ว ‘ศพปลอม’ ก็ลุกขึ้นและเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเสือชีต้าร์

ในขณะที่เขากำลังจะหลบมาอยู่ด้านหลังของรถกันกระสุน ขนตามร่างกายของเขาก็ลุกชันขึ้น หลินมั่วไม่ลังเลใจที่จะกระทืบเท้าลงบนพื้นด้วยความแรงก่อนจะบังคับตัวเองให้กลิ้งไปตามทางด้านหน้า

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ลูกกระสุนได้พุ่งเฉียดศีรษะเขาไป

ในขณะที่ลอตเทอร์กำลังจะใส่กระสุนอีกครั้ง หลินมั่วก็ได้หลบมาอยู่ที่หลังรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลินมั่วได้หายไปจากระยะสายตาของเขา

“แม่*เอ้ย มันหลบไปจนได้”

เมื่อเขาพบว่าทักษะการยิงปืนที่เขาสั่งสมมาล้มเหลวถึงสองครั้ง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะทุบกำปั้นลงบนพื้น ในขณะที่เขากำลังจะเล็งเป้าไปที่หลินมั่วอีกครั้ง ตาดำของเขาก็กดเล็กลง

“วอลมาร์ หวังเต๋อฟา บาซูก้า!”

ลอตเทอร์อดไม่ได้ที่จะกร่นด่าออกมา

จากรายงานของตระกูลข่ง ฝีมือของทั้งสองคนนี้ไม่เลวเลย อีกอย่างยังมีอาวุธครบมืออีกด้วย แต่ในรายงานกลับไม่เคยบอกว่าพวกเขามีอาวุธร้ายแรงเช่นบาซูก้าด้วย

แน่นอนว่าในตอนนี้เขาก็ไม่มัวแต่คิดเรื่องรายงานนั้นอีก เขาเพียงกร่นด่าออกมาก่อนจะรีบหนีออกไป แต่ยังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้น จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น แรงระเบิดรุนแรงที่พุ่งตรงมาที่เขาทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปหลายสิบกิโลเมตร

แน่นอนว่าเสียงที่ดังสนั่นก็ดึงดูดความสนใจของข่งจื่อเช่นกัน

“อะไรน่ะ เสียงระเบิดดังมาจากไหน”

เพราะระยะห่างที่ค่อนข้างไกล ประกอบกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ลูกน้องของเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งพวกเขาเห็นว่าบนยอดเขามีไฟไหม้เกิดขึ้น

“อาจจะเป็นเพราะ...ฟ้าผ่าลงบนต้นไม้แล้วไฟก็ไหม้มั้งครับ!”

ในขณะที่ข่งจื่อเงยหน้าขึ้นมองไปข้างบนก็พบว่าท้องฟ้าในตอนนี้ไร้เมฆ และมีแดดแรงจ้า!

ไอ้เว*นี่พูดจาไร้สาระจริงๆ !

ทางด้านของไท่จื่อ เขาถือโอกาสที่มือสไนเปอร์กำลังจะลั่นไกปืนมาทางหลินมั่วหาตำแหน่งที่อีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ก่อนจะยิงRPJออกไปให้ตรงตำแหน่งของอีกฝ่ายมากที่สุด

“ลูกพี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ผมตกใจแทบตาย!”

หลินมั่วชูนิ้วโป้งให้แก่ไท่จื่อ ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะใช้บาซูก้าได้เก่งกาจขนาดนี้!

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ได้ถูกจุดสำคัญน่ะ!”

“อะไรล่ะ ผมใจแข็งอย่างกับเหล็กจะร้องไห้ได้ยังไงกัน”

หลังจากที่เถียงข้างๆ คูๆ เสร็จเขาก็หันหน้าไปอีกทาง ก่อนจะเช็ดรอยน้ำตาบนใบหน้า

และเพราะเขาหันหน้าไปอีกทางจึงทำให้สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในป่า บรรดานกทั้งหลายต่างบินพุ่งขึ้นฟ้าอย่างตกใจ การเคลื่อนไหวในครั้งนี้ราวกับจะพุ่งเข้ามาหาตนเองรอบทิศ

“แม่*เอ้ย ยังไม่หมดอีกเหรอ!”

ไม่รอให้เขาได้บ่น หลินมั่วก็รีบจับคอเสื้อไท่จื่อขึ้นมาทันที

“รีบขึ้นรถ!”

หลินมั่วรีบเข้าไปประจำตำแหน่งคนขับก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่ารถยังไม่ทันจะได้ขับไปไกล หลินมั่วก็ต้องเบรกกะทันหันเพราะด้านหน้ามีสิ่งกีดขวางประหลาด จนทำให้เขาต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

“ปัญหามาอีกแล้ว!”