หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2697

หลังจากที่มีใครบางคนยอมวางปืนในมือลง เหล่านักฆ่าคนอื่นๆ จึงวางลงตาม

หลินมั่วและไท่จื่อเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก สถานการณ์นี้น่าหวาดเสียวจริงๆ

ภายใต้การคอยระวังหลังให้ของอาเฟย ทำให้หลินมั่วและไท่จื่อพาลู่อิ่งออกมาจากวงล้อมป้องกันได้

ส่วนเหล่านักฆ่าเมื่อเห็นว่าพวกของหลินมั่วกำลังจะเดินจากไปก็คิดที่อยากจะหยิบปืนขึ้นมาจากพื้น แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้หันหลังไปหยิบ จู่ๆ อาเฟยก็ยกมือขึ้นก่อนจะเป่าปากเป็นสัญญาณบางอย่าง

ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของหลินมั่วและไท่จื่อที่คอยซุ่มอยู่รอบด้านก็ปรากฏตัวขึ้น ปืนกลในมือของพวกเขาดังระรัวอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเทพแห่งความตายที่ต้องการเก็บชีวิตของฝ่ายศัตรู

ด้านนอกป่า ข่งจื่อเมื่อได้ยินเสียงปืนกลที่ปนไปด้วยเสียงร้องครวญครางอย่างน่าเวทนาเขาก็รู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น ในตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงหลับตาทั้งสองลงอย่างสิ้นหวัง และภาวนาให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดกลับไป

หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เสียงปืนก็หยุดลง ลูกน้องของหลินมั่วและไท่จื่อทั้งหมดได้เดินออกมา ในมือของพวกเขาได้ถือปืนกลับมาด้วยคนละสี่ห้ากระบอก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

“นายใหญ่หลินมั่ว พี่ไท่จื่อ นักฆ่าตระกูลข่งถูกจัดการทั้งหมดแล้ว แล้วขยะชิ้นนี้จะจัดการมันยังไง”

พูดจบ อาเฟยก็โยนข่งจื่อให้นอนกองอยู่ที่พื้น

ว่าตามนิสัยของไท่จื่อแล้ว แน่นอนว่าใช้ลูกกระสุนเม็ดเดียวปลิดชีพคงจะเป็นวิธีที่เหมาะที่สุด เพราะไม่ต้องทนเห็นหน้าศัตรูมีชีวิตต่อให้รำคาญใจ แต่ในวันนี้หลินมั่วอยู่ที่นี่ด้วย เขาจึงจำเป็นต้องฟังความคิดเห็นของอีกฝ่ายด้วย

หลังจากที่หลินมั่วนำลู่อิ่งมาอยู่ในจุดที่ปลอดภัยแล้ว เขาก็เดินมาอยู่ด้านหน้าข่งจื่อก่อนจะค่อยๆ นั่งลง

“คุณชายข่ง คิดไม่ถึงเลยล่ะสิ วันนี้คุณต้อนผมจนจนมุมจริงๆ “

ตอนที่อยู่ในตระกูลจ้าว หลินมั่วคิดที่จะฆ่าเขาเพราะเขาขัดขวางอาณาเขตของตระกูลจ้าว แต่เพราะทางพานหยางต้องการความช่วยเหลือด่วน เขาจึงจำใจปล่อยอีกฝ่ายไป

ข่งจื่อมองใบหน้าที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคยของหลินมั่ว เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าคนธรรมดาๆ ที่ตระกูลข่งสามารถบีบให้ตายคามือได้ในตอนนั้นจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้

อีกอย่างสาเหตุทั้งหมดก็เพราะการเดินทางไปพานหยางที่ไม่ปกติของข่งอู่เพียงครั้งเดียว

แล้วอีกอย่างช่วยตามหาศพของมือสไนเปอร์คนนั้นมาให้ฉันด้วย ฉันอยากรู้จริงๆ ว่ามันเป็นใคร”

แต่ทว่าสิ่งที่ไท่จื่อไม่รู้คือ ความจริงแล้วลอตเทอร์ไม่ได้ถูกไฟเผาตาย ในตอนนี้เขาบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด

ในตอนที่ระเบิด ลอตเทอร์โชคดีที่สามารถหนีออกมาจากบริเวณที่แรงระเบิดทำลายล้างสูงสุดได้ทัน ถึงแม้เขาจะสามารถรักษาชีวิตได้ แต่แขนซ้ายของเขากลับขาดออกไป เลือดสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด

เพื่อหยุดเลือด ลอตเทอร์จึงทำได้เพียงถอดเสื้อคลุมออกและพันบาดแผลเอาไว้แน่น

“อ๊า!”

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง หลังจากที่จัดการแผลเสร็จ แววตาแดงก่ำทั้งสองและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นของเขากำลังมองไปทางหลินมั่ว หลังจากนั้นเขาจึงทำการหลบหนีจากภูเขาลูกนี้ไปอย่างไม่คิดชีวิต

เมื่อคนของไท่จื่อมาถึง พวกเขาก็เห็นเพียงแขนที่ขาดออก และไม่พบสิ่งใดอื่นอีก