หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2697

หลังจากที่มีใครบางคนยอมวางปืนในมือลง เหล่านักฆ่าคนอื่นๆ จึงวางลงตาม

หลินมั่วและไท่จื่อเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก สถานการณ์นี้น่าหวาดเสียวจริงๆ

ภายใต้การคอยระวังหลังให้ของอาเฟย ทำให้หลินมั่วและไท่จื่อพาลู่อิ่งออกมาจากวงล้อมป้องกันได้

ส่วนเหล่านักฆ่าเมื่อเห็นว่าพวกของหลินมั่วกำลังจะเดินจากไปก็คิดที่อยากจะหยิบปืนขึ้นมาจากพื้น แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้หันหลังไปหยิบ จู่ๆ อาเฟยก็ยกมือขึ้นก่อนจะเป่าปากเป็นสัญญาณบางอย่าง

ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของหลินมั่วและไท่จื่อที่คอยซุ่มอยู่รอบด้านก็ปรากฏตัวขึ้น ปืนกลในมือของพวกเขาดังระรัวอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเทพแห่งความตายที่ต้องการเก็บชีวิตของฝ่ายศัตรู

ด้านนอกป่า ข่งจื่อเมื่อได้ยินเสียงปืนกลที่ปนไปด้วยเสียงร้องครวญครางอย่างน่าเวทนาเขาก็รู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น ในตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงหลับตาทั้งสองลงอย่างสิ้นหวัง และภาวนาให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดกลับไป

หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เสียงปืนก็หยุดลง ลูกน้องของหลินมั่วและไท่จื่อทั้งหมดได้เดินออกมา ในมือของพวกเขาได้ถือปืนกลับมาด้วยคนละสี่ห้ากระบอก สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

“นายใหญ่หลินมั่ว พี่ไท่จื่อ นักฆ่าตระกูลข่งถูกจัดการทั้งหมดแล้ว แล้วขยะชิ้นนี้จะจัดการมันยังไง”

พูดจบ อาเฟยก็โยนข่งจื่อให้นอนกองอยู่ที่พื้น