หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2698

“ดวงแข็งขนาดนั้นเลย? ยังไม่ตายอีกงั้นเหรอ!”

ไท่จื่อมองท่อนแขนที่ลูกน้องเอากลับคืนมาด้วยสีหน้าตกใจ ไม่คิดเลยว่าบาซูก้าจะสังหารผู้ชายคนนั้นไม่ได้

“ยังไงมันก็หนีไปแล้ว มือสไนเปอร์ที่เหลือแขนข้างเดียวมันจะไปมีประโยชน์อะไร”

หลังจากที่หลินมั่วพูดจบ เขาก็หันไปมองอาเฟยที่กำลังคุยโม้กับลูกน้องอยู่ไม่ไกล

“เห็นความเท่ๆ ของฉันแล้วใช่ไหม ตอนที่ฉันกำลังคุมเชิงเมื่อกี้พวกนายได้ถ่ายฉันเอาไว้หรือเปล่า”

เดิมทีหลินมั่วเมื่อได้ยินสิ่งที่อาเฟยคุยโม้ก็รู้สึกเอือมระอาว่าคนตรงหน้าหลงตัวเองเกินไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เขาติดไม่ถึงคือมีคนถ่ายภาพนั้นไว้จริงๆ

“พี่เฟย พี่เฟย ผมถ่ายไว้พี่ ผมถ่ายเอง ด้วยความคมชัดสิบล้านห้าแสนพิกเซล!”

เมื่อได้ยินดังนั้น อาเฟยและลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งมามุงดู หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องเยินยอตามมาติดๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องล้างออกมาแล้ว ฉันจะเอาไปแขวนไว้บนหัวเตียง!”

เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขา หลินมั่วก็ทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา สมกับเป็นนายจริงๆ !

แน่นอนว่าถึงจะเอือมระอายังไง แต่หลินมั่วก็ยังคงชมเชยอาเฟยเรื่องวันนี้อยู่ดี

กองกำลังสนับสนุนที่มาก่อนหน้านี้ของไท่จื่อมีทั้งหมดเกือบสองร้อยคน แต่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับเหล่าศัตรูเจ็ดแปดร้อยคน การที่ทุกคนสามารถมีชีวิตรอดและไร้ซึ่งบาดแผลได้ต้องยกความดีความชอบสูงสุดให้แก่อาเฟย

มีความกล้าหาญและแผนการ จิตใจเด็ดเดี่ยว เขาเป็นชายหนุ่มที่ไม่เลวคนหนึ่ง แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือเพราะอยู่กับไท่จื่อมากเกินไป สติสตังจึงไม่ค่อยดีนัก

“คนสนิทของคุณใช้ได้เลยทีเดียว ถ้ามีเวลาก็แบ่งพลังภายในให้เขาด้วยสิ ช่วยเขาฝึกฝน ไม่แน่ว่าอีกหน่อยเขาจะได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลในด้านใดด้านหนึ่ง”

หลังจากเจรจากันเสร็จ หลินมั่วก็พูดเสริม

“พวกนายเก็บกวาดที่นี่ซะ ยึดอาวุธปืนมาให้หมด ทุกคนว่าตามสมควรก็แล้วกัน อะไรที่ควรเก็บก็เก็บ

อะไรที่ไม่ควรเก็บก็ส่งกลับไปยังเมืองพานหยาง เพื่อเพิ่มกำลังรบให้ฝั่งนั้น!”

ถึงแม้เมืองพานหยางจะมีหลินมั่วคอยยื่นคำร้องขออาวุธ แต่ก็ไม่เคยได้รับอาวุธที่ครบถ้วนเลย

ในฐานะที่เป็นเมืองใหญ่ของต้าฉวีและประเทศจีน สำหรับหลินมั่วแล้ว เมืองพานหยางเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ ไม่ว่าจะมีอาวุธแบบไหนก็ไม่ดูเกินความจำเป็น

เมื่อหลินมั่วออกคำสั่ง ไท่จื่อจึงพาลูกน้องนำศพของเหล่านักฆ่าตระกูลข่งไปฝัง

นายไม่รู้หรอก เมื่อวานฉันได้ยินว่านายและคุณหลินถูกซุ่มโจมตี ฉันจึงรีบส่งกำลังคนไปช่วย”

“แต่ทว่าพอพวกเราไปถึงสงครามก็ได้จบไปแล้ว

โชคดีที่พวกนายทั้งสองไม่เป็นอะไรมาก ฉันสบายใจมากเลยทีเดียว”

ระหว่างที่พูดเขาก็ยกมือขึ้นลูบหน้าอกของตัวเองไปด้วย เขาก็แค่รู้สึกว่าอารมณ์สั่นไหวก็เท่านั้น

เด็กสองคนนี้มันดวงแข็งเกินไปแล้ว ตระกูลข่งส่งกองกำลังไปโจมตีถึงสองครั้ง แต่กลับถูกกำจัดทุกครั้ง

เมื่อไท่จื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ขำพรวดออกมาทันที เขาหรี่ตามองชายชราที่อยู่ตรงหน้า

“คุณไม่ได้อยากจะหาโอกาสซ้ำผมกับลูกพี่ผมหรอกเหรอ!”

ในขณะที่ท่านผู้เฒ่ากานกำลังจะพยายามอธิบาย ไท่จื่อก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“เลิกพูดไร้สาระ ผมมาหาคุณก็เพราะต้องการช่องทางการติดต่อของตระกูลข่ง...”