หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2699

หลังจากเรื่องไฟไหม้ที่ภูเขาชานเมืองจบลง ส่วนคนที่ดูจะมีความสุขมากที่สุดคือเฉินจิ้นที่อยู่เมืองพานหยาง

ตั้งแต่ครั้งก่อน หลังจากที่คนของไท่จื่อได้นำอาวุธจำนวนมากไปจากคลังอาวุธ เขารู้สึกปวดใจไปช่วงเวลาหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เห็นอาวุธนั้นกลับมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นกระบอกปืนนับร้อยถูกวางไว้ในคลังอาวุธ สีหน้าของเฉินจิ้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น จนเขายกมือขึ้นมาถูกันไปมา

ทางด้านหนานอัน เห็นได้ชัดว่าท่านผู้เฒ่าข่งอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีมากนัก

เขารอเป็นเวลานานมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ข่าวอะไรกลับมา เขารู้สึกจิตใจร้อนรุ่มอยู่ไม่เป็นสุข ประกอบกับที่เขาต้องจัดการเรื่องลูกชายคนโต และเขายังต้องประสานงานเรื่องการประชุมกาสิโนอีก ทำให้ท่านผู้เฒ่าข่งรู้สึกกระวนกระวายใจ

“ด้านข่งจื่อยังไม่ได้ข่าวอะไรมาเลยเหรอ”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ

“คุณท่าน ผมสั่งให้คนพยายามติดต่อกับทางนั้นแล้ว และผมยังส่งคนไปภูเขาเพื่อสืบข่าวอีกด้วย”

พ่อบ้านรู้ดีว่าอารมณ์ของท่านผู้เฒ่าไม่ดีนัก เขาจึงไม่กล้าอธิบายอะไรมาก

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อนดังขึ้นที่หน้าประตูห้องหนังสือ

“นายท่าน มีโทรศัพท์มาครับ”

ท่านผู้เฒ่าข่งวางทุกอย่างที่อยู่ในมือลง เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“โทรศัพท์? ใครโทรมา”

“ไม่ได้บอกครับ เขาบอกแค่ว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับท่าน!”

ท่านผู้เฒ่าข่งเกิดความรู้สึกคุกรุ่นในใจ เขายกมือขึ้นมาอย่างหงุดหงิดใจ แต่ในขณะที่เขากำลังจะรับโทรศัพท์มาก็มีเสียงลอดออกมาจากปลายสาย

“รับแล้ว รับแล้ว! พี่ให้พูดอะไร”

“ก็ทำให้มันเป็นธุรกิจไปสิ ยังไงพวกเราก็มีตัวประกัน”

ท่านผู้เฒ่าข่งคิดว่ามีคนต้องการกลั่นแกล้งเขา ในขณะที่เขากำลังรับโทรศัพท์ ปลายสายก็ตะโกนชื่อเขาขึ้นมา

“ข่งเซียงเทียน ฉันจะคุยธุรกิจกับนาย!”

ท่านผู้เฒ่าข่งมีสีหน้าไม่พอใจ เขาถามขึ้น “แกเป็นใคร กล้ามาล้อเล่นกับฉันงั้นเหรอ!”

“เป็นถึงผู้ทรงอิทธิพลแต่ไม่น่าขี้ลืม มาๆ เดี๋ยวฉันจะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้!”

หลังจากปลายสายพูดจบก็มีเสียงกุกกักๆ ดังขึ้น จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงร้องโอดครวญอย่างทรมาน

“ท่านประมุขข่ง ฉันจะไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลาละกันนะ ถ้าอยากช่วยลูกก็เตรียมปืนกลยี่สิบกระบอก สไนเปอร์อีกสิบกระบอก เรือรบอีกห้าลำ ระเบิดมือสองร้อยลูก เอาแค่นี้แหละ”

เมื่อข่งเซียงเทียนได้ยินเงื่อนไขที่อีกฝ่ายเสนอมา เขาก็ถลึงตากว้างด้วยความโกรธ

“พวกแกมันโลภมาก ฉันให้ไม่ได้”

อาวุธทางการทหารแบบนี้ ไม่ใช่ว่าตระกูลข่งจะหามาให้ไม่ได้ เพียงแต่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

เมื่อไท่จื่อได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าข่งปฎิเสธ เขาก็ไม่เสียเวลาพูดอีกต่อไป ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้อง

“ตัดหูซ้ายของข่งจื่อ จะได้ช่วยให้ท่านผู้เฒ่าข่งได้สติขึ้นมาบ้าง!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ข่งเซียงเทียนก็รีบพูดห้ามทันที “หยุด!”

ในตอนนี้น้ำเสียงของเขาสั่นเครือเป็นอย่างมาก

“ฉันให้พวกแกได้แค่ปืนกลสิบกระบอก สไนเปอร์ห้ากระบอก เรือรบได้แค่สองลำ

แต่ว่าพวกแกต้องรับรองว่าจะปล่อยคนตระกูลข่งทุกคนกลับมา”

ในตอนนี้ ไท่จื่อไม่ได้ตอบอะไรกลับ จู่ๆ เขาก็นิ่งไป