หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2709

หลินมั่วพาติงลี่กลับมาบนเรือรบอาเฟย จากนั้นจึงรีบเอากระสุนออกจากร่างกายภายในของคนหลังทันที ป้อนยาสร้างเม็ดเลือดหนึ่งเม็ด พันผ้าพันแผล จบงานเรียบร้อย!

หลังจากหลินมั่วเดินออกจากห้อง ไท่จื่อเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“พี่ใหญ่ เศษขยะแบบนี้นายจะช่วยเขาทำไม เขาคิดแต่จะเอาคืนพวกเรา ปล่อยให้เขาตายบนเรือสำราญจะได้จบๆ กัน”

หลินมั่วหันไปมองติงลี่ที่ในสภาพนอนสลบหนึ่งที “ชีวิตของเขาถึงแม้จะไม่มีค่า แต่เขาจำเป็นต้องรอด”

“พวกเราเป็นสองคนสุดท้ายที่มีชีวิตรอด ตามหลักการแล้ว พวกเราคือผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง

ไท่จื่อแสดงสีหน้าตกใจ “แต่พวกเราไม่ใช่คนลงมือเสียหน่อย”

“นายคิดแบบนี้แสดงว่าคนอื่นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน ขอเพียงข่าวทางนี้แพร่ออกไป ความผิดของฆาตกรจะตกมาอยู่ที่พวกเราทันที”

“แม่ง อย่างนั้นพวกเราก็เป็นแพะรับบาปฟรีๆ แม่งเลวจริงๆ”

“ดังนั้น ฉันถึงต้องไว้ชีวิตติงลี่ เขาในฐานะผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากคดีฆ่าสังหารนี้ เป็นพยานบุคคลที่ดีที่สุด

และฉันก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเรือรบหลงลี่กันแน่”

ไท่จื่อฟังจบแล้วจึงถอนหายใจ และได้แต่ปล่อยให้เป็นแบบนี้

ไม่ช้า หลินมั่วและคนอื่นจึงกลับไปที่ท่าเรือเหอซานอีกครั้ง

หลินมั่วเห็นว่าดึกมากแล้ว จึงสั่งให้ลูกน้องของไท่จื่อสองคนช่วยกันเคลื่อนย้ายติงลี่ คนอื่นๆ ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

ช่วงเช้ามืด บนถนนที่เงียบกริบไร้ผู้คน เกิดเสียงฝีเท้าของคนสองสามคน จากนั้นเหลือเพียงเสียงบ่นของไท่จื่อ

“พวกเราตอนนี้ถึงแม้จะวิ่งไปไกลแค่ไหนก็มีประโยชน์ สุดท้ายก็สร้างความวุ่นวายให้ตัวเองโดยเปล่าประโยชน์!”

ไท่จื่อมองติงลี่ที่อยู่ข้างหลังหนึ่งที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ตอนที่เขาหันไปมองจู่ๆก็วางใครบางคนไว้บนหลังของหลินมั่ว

“พี่ใหญ่ทำไมนายจู่ๆ ถึงหยุดเดิน”

หลินมั่วไม่หันกลับไปมอง แต่ฝ่ามือกลายเป็นดรรชนีกระบี่ เตือนว่าอันตราย

เสียงดังเคร้งติดต่อกันสองสามวินาที จากนั้นจู่จึงเงียบลงในทันที

และสถานที่มืดนอกร้านค้า ตอนที่หัวหน้าที่คลุมหน้ามิดชิดโบกมือ กำลังเตรียมตัวเข้าไปเก็บศพนั้นลูกน้องที่อยู่ข้างๆ กลับเสียชีวิตกะทันหัน และล้มลงติดต่อกันแบบนั้น

“ระวังตัวรอบด้าน มีคนซุ่มโจมตี!”

หลังจากหัวหน้าเตือนลูกน้องแล้ว รีบชักดาบใหญ่ที่อยู่ข้างหลังออกมาทันที

เคร้ง! เสียงปะทะกันของอาวุธเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟในชั่วพริบตา

หลินมั่วเห็นว่าตัวเองโจมตีไม่สำเร็จในครั้งเดียว จึงพุ่งตัวไปข้างหน้าอีกครั้ง และสิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือ นักฆ่าที่ปิดหน้ามิดชิดคนนั้นมีฝีมือที่ไม่ธรรมดา เมื่อเจอการท่าพิฆาตติดต่อกันของเขา การตั้งรับขออีกฝ่ายนั่นไม่มีช่องโหว่เลย

ฝ่ายหนึ่งโจมตีฝ่ายหนึ่งตั้งรับ ภายในซอยเล็กๆ ที่มืดเช่นนี้ เกิดประกายไฟไปรอบด้าน

“การสังหารหมู่บนเรือรบหลงลี่ เป็นฝีมือพวกนายใช่ไหม”

หลินมั่วอาศัยจังหวะที่ทั้งสองฝ่ายหยุดมือถามไปหนึ่งประโยค