หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2765

จื่ออี๋เคาะประตูห้อง ทันทีที่เข้าไปในห้องรับรองของราชวงศ์ เธอก็พาพี่สาวของเธอคุกเข่าลงกับพื้น

“ฝ่าบาท เราพลาดเพคะ !”

ตรงหน้าของทั้งสอง มีชายคนหนึ่งสวมชุดผ้าไหมเนื้อบาง นอนอยู่บนเตียงหยกสีขาวที่ประดับด้วยเพชรพลอย ขาขาวเนียนทั้งสองเรียวยาวบอบยิ่งกว่าของผู้หญิง ใบหน้าก็สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาคือเจียป๋ายเลวี่ยเจ้าชายสามผู้เป็นพระเชษฐาของเจียเต๋อเลี่ย

“หลินมั่วปฏิเสธพวกเธอเหรอ ?”

จื่ออี๋ก้มหน้าลงและขมวดคิ้ว “ทูลฝ่าบาท เราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่เขาไม่สนใจเราสองคนเลย !”

“หืม ? น่าสนใจนะ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนไม่สนใจพวกเธอด้วย

ถึงจะไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ก็มีจิตใจดีและมีอุปนิสัยที่ไม่เลวเลย สมกับเป็นคนที่น้องหกสนใจ”

ใบหน้าของเจียป๋ายเลวี่ยมีรอยยิ้มขี้เล่น กายของเขายังอยู่บนเตียง นิ้วเรียวยาวไร้ที่ติวางอยู่บนขมับ

“ช่างเถอะ ในเมื่อหลินมั่วคนนี้ไม่สนใจพวกเธอ งั้นเรื่องนี้ก็หยุดไว้ก่อนชั่วคราวละกัน ได้ยินว่าความสัมพันธ์ของเขากับลูกชายครอบครัวรัฐมนตรีว่าการกระทรวงชายแดนไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ต่อไปก็รอดูละครน่าสนุกก็แล้วกัน”

“ช่วงนี้เจ้าชายหกเคลื่อนไหวมากจนผิดสังเกต พวกเธอส่งคนไปจับตาดูด้วย !”

จื่ออี๋เข้าใจในอำนาจเจ้าชายของพวกเธอเป็นอย่างดี แม้ว่าเธอจะเป็นคนสนทิของเจ้าชายหก สุดท้ายแล้วก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต้องเชื่อฟังคำสั่ง

หลังจากพากันกล่าวตอบรับ เธอก็พาน้องสาวทูลลาจากไปด้วยความเคารพนับถือ

.......

อีกด้านของปีเตอร์โบโร่

“เจ้าหญิงสอง กระหม่อมทำได้ดีรึเปล่า ?”

จาเท่อไป่ฮาพยักหน้าอย่างนิ่งสงบ บนใบหน้าเผยให้เห็นจิตสังหารอย่างแผ่วเบา

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่เมืองโบราณชั้นใน เขาซ่อนตัวตน ร่วมมือกับตระกูลข่งและลูกชายคนที่สองของตระกูลจ้าว เพื่อวางแผนที่จะใช้ยาลับของหมอผีควบคุมคุณท่านตระกูลจ้าว แต่การปรากฏตัวของหลินมั่วทำลายแผนของพวกเขาโดยสิ้นเชิง จาเท่อไป่ฮาจึงมักจะไม่พอใจกับเรื่องนี้อยู่เสมอ

“ไป๋หลางล่ะ ฉันสั่งให้เขามาเร็วหน่อยไม่ใช่เหรอ เราร่วมมือกันเพื่อรักษาพระสนม แล้วทำไมยังไม่มาอีก”

ลูกน้องมองด้วยสายตาสั่นเทา “ท่านครับ ไป๋หลางคนนั้นประลองทักษะทางการแพทย์กับหลินมั่วก่อนมาร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำครับ”

จาเท่อไป่ฮาเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “แล้วไงต่อ ?”

“ไป๋หลางท่านพ่อมดไป๋หลางไม่ได้แค่แพ้ แต่ยังโยนจดหมายเชิญของเจ้าชายหกลงพื้นอีกด้วย

แถมการกระทำเหล่านั้นก็ถูกลิลเดียเห็นอีก !”

หลังจากที่ลูกน้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ใบหน้าของจาเท่อไป่ฮาก็ดำมืดอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้