หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2813

ฝั่งของหลินมั่วด้วยกลยุทธ์โจมตีแบบรวดเร็ว และการกดดันด้วยอาวุธปืน ประกอบกับการทำลายอาวุธหนักของศัตรูทั้งหมด ทหารของเขาสามารถขึ้นฝั่งได้สำเร็จภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

หลังจากผ่านการยิงปืนใหญ่หลายระลอก ทหารของฝ่ายแม่ทัพเรือสูญเสียกำลังพลไปกว่าครึ่ง ตอนนี้หลินมั่วเป็นผู้นำทหารของตระกูลจ้าวและคณะของไท่จื่อรุกคืบเข้ามาโดยแทบจะไม่มีแรงกดดันใดๆ

เดิมทีแม่ทัพเรือที่โกรธจัดตอนนี้เหงื่อไหลซึมไปทั่วใบหน้า พลังยิงของศัตรูรุนแรงเกินไป แม้แต่การเผชิญหน้าแบบตรงๆ เขาก็มั่นใจว่าเอาชนะไม่ได้ ประกอบกับพวกมันโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว ทหารของเขาจึงไม่มีเวลาตอบสนอง เพียงแค่การปะทะกันเพียงชั่วครู่ก็สูญเสียทหารไปกว่าพันคน

ที่เลวร้ายยิ่งไปกว่านั้น คือยังมีมือพลซุ่มยิงจากฝั่งตรงข้าม ทหารของเขาเพียงแค่โผล่หน้าออกมาไม่กี่วินาทีก็ถูกยิงที่ศรีษะเสียชีวิต สถานการณ์ทั้งหมดเป็นไปในทางเดียวกัน

“แม่ทัพ ผมไม่มีกระสุนแล้ว”

“แม่ทัพ ทางด้านผมฝั่งนี้ก็ไม่มีแล้ว!”

“…”

“เชี่ย รีบไปเอากระสุนมาจากคลังกระสุน พูดทำไมไร้ประโยชน์!”

แม่ทัพเรือโกรธจัด เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ยากลำบากของทหาร เขาตะโกนด่าพวกมันอย่างรุนแรง

“คลังกระสุนของพวกเราโดนศัตรูทิ้งระเบิดแล้ว”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ สมองของแม่ทัพเรือแทบจะระเบิด คลังกระสุนไม่มีแล้ว จะสู้ต่อไปได้ยังไง

เมื่อเหล่าทหารได้ยินข่าวนี้ ต่างก็มีความคิดที่จะหนีออกจากค่าย อาศัยจังหวะที่แม่ทัพเรือเหม่อลอย พวกมันก็สบสายตาก่อนจะแอบล่าถอย เหตุการณ์นี้ยิ่งทำให้ขวัญกำลังใจของทหารที่ตกต่ำอยู่แล้ว ยิ่งทรุดโทรมลงไปอีก

เมื่อแม่ทัพเรือตั้งสติได้ สถานการณ์ก็เลวร้ายเกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว ทหารที่เหลืออยู่ของเขาจากร้อยกว่าคน ตอนนี้เหลือเพียงไม่ถึงยี่สิบคน เขาไม่มีทางพลิกสถานการณ์ได้อีก

เมื่อหลินมั่วเข้ามายังค่าย ทุกคนโดนไท่จื่อควบคุมตัวไว้แล้ว ปาเมี่ยนฝ๋อที่โดนมัดไพล่หลังเมื่อเห็นหลินมั่ว รูม่านตาก็หดรี่ลง คนผู้นี้ไม่ใช่ไอ้เด็กหนุ่มที่เขาเคยเจอที่วิลล่าของกวนเยียเมื่อไม่นานมานี้เหรอ

““ปาเมี่ยนฝ๋อ ทำไมจำฉันไม่ได้แล้วหรือ ก่อนหน้านี้นายพูดว่าลมแรงเรืออาจล่มได้ง่ายๆไง? ตอนนี้มันเป็นจริงแล้วนะ”

ปาเมี่ยนฝ๋อนิ่งอึ้ง ไม่ได้ตอบกลับอะไร เขาพูดคำพูดเหล่านั้นออกมาจริงๆ ตอนแรกเขาแค่รู้สึกไม่พอใจหลินมั่วและติงลี่เท่านั้น ก่อนจากไปเขาขู่พวกเขาด้วยสายตาที่เย็นชา แต่เขาไม่คิดว่าผลกรรมจะมาเร็วขนาดนี้

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็จ้องหน้าปาเมี่ยนฝ๋อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ไอ้โง่เอ้ยก่อนที่จะปล้นเรือทำไมไม่ลองสืบหาที่มาที่ไปของอีกฝ่ายก่อนล่ะ?

“หลินมั่วใช่ไหม วันนี้ฉันพ่ายแพ้ ฉันยอมจำนน เอาคนและสินค้าของพวกนายไปเถอะ”

เขาจดจำความแค้นนี้ไว้ และรอโอกาสที่จะจัดการกับไอ้หนุ่มคนนี้สักวัน

หลินมั่วยิ้มอย่างสงบ “ไม่ต้องให้แม่ทัพเรือต้องเป็นห่วง พวกเราขนกลับไปกันเองละ”

“แต่ว่านะ…”

“ฉันยังอยากยืมของสิ่งหนึ่งจากแม่ทัพเรือ”

แม่ทัพเรือหยุดชะงัก ตอนนี้ลูกน้องของเขาตายบ้าง บาดเจ็บบ้าง เรือรบก็ถูกศัตรูเผาทำลาย แทบจะไม่เหลืออะไรที่มีค่าอะไร

“นายอยากยืมอะไร…”